สามหนูน้อยอัจฉริยะ:มาเฟียคลั่งรัก นิยาย บท 116
“วางใจได้ ไม่ต้องบอก พวกพี่จะจัดการรับใช้แม่หญิงงดงามท่านนี้อย่างดี ฮ่า ฮ่า ๆ ๆ...”
ชายฉกรรจ์ทั้งสามหื่นน้ำลายไหลพากันล้อมรอบ มองเฟิงเชียนเสวี่ยที่อยู่บนโซฟา ดีใจจนควบคุมตัวเองไม่อยู่ เสิ่นอวิ๋นก่อนเดินออกจากห้องวีไอพีร้าง ก็หันกลับไปปิดประตูห้อง สายตาเย็นชาจ้องมองไปที่เฟิงเชียนเสวี่ย กระตุกยิ้มมุมปากอย่างเย็นชา.....
“เฟิงเชียนเสวี่ย ไม่ต้องกลัวไปหรอก ฉันจะไปตามแฟนของเธอให้ ให้เขามาเห็นสภาพเธอที่เละเทะแบบนี้ บางที เขาอาจจะรักเธอมากกว่าเดิมก็ได้นะ ฮ่า ฮ่า....”
……
“คนสวยจ๋า พี่มาแล้ว!” ชายหัวเกรียนคนหนึ่งยื่นมือปลาหมึกของเขามาทางเฟิงเชียนเสวี่ย
“รอเดี๋ยว” ชายหัวล้านอีกคนปลัดมือของเขาออก แล้วหยิบมือถือออกมา “เซ็กซี่เย้ายวนแบบนี้ เล่นครั้งเดียวน่าเสียดายแย่ ต้องบันทึกช่วงเวลาอันงดงามนี้ไว้สักหน่อย แบบนี้เดี๋ยวครั้งหน้าจะได้เรียกแม่นี้ใช้งานได้ง่ายๆหน่อย
“ลูกพี่ ฉลาดที่สุด”
ทั้งสองคนที่เหลือพูดตอบอย่างเห็นด้วย ชายหัวล้านวางโทรศัพท์ไว้ด้านข้างเปิดโหมดอัดวิดีโอ หลังจากนั้นก็หยิบหน้ากากออกมาสามอัน แบ่งไปให้เหล่าพี่น้อง “ใส่หน้ากากนี้ไว้ หากคลิปหลุดออกไปจะได้ไม่มีใครจำได้ว่าเป็นพวกเรา”
“ลูกพี่ รอบคอบจริงๆ”
“เลิกพูดจาไร้สาระได้แล้ว เองสองคนหลบไปก่อน ข้าขอคนแรก !”
“เออ...ก็ได้ เร็วเข้าเถอะ!”
“ข้าใช้เวลานานโว้ย!” ชายหัวล้านค่อยๆเข้าใกล้เฟิงเชียนเสวี่ยด้วยท่าทางหื่น “คนสวย ข้ามาแล้ว”
……
เสิ่นอวิ๋นเดินกลับไปทางห้องวีไอพีของเพื่อนๆ แต่ระหว่างทางกลับไป ก็เจอกับเยี่ยเจิ้นถิงเข้า!
แสงสว่างของดวงไฟก็ไม่สามารถปกปิดอ่อร่าจากขุมนรกบนร่ายกายของเขาได้ ดวงตาที่ดำสนิทคู่นั้นแฝงไปด้วยความอาฆาตของสัตว์ร้าย เข้าประชิดตัวทีละก้าว “เฟิงเชียนเสวี่ยอยู่ที่ไหน”
“ท่านประธานเยี่ย......”เสิ่นอวิ๋นฝืนยิ้มเฝื่อนออกมา และควบคุมสติของตัวเองไว้ แต่ทว่าเสียงกับสั่น “เฟิงเชียนเสวี่ยดื่มมากไปหน่อย ฉันพาเธอออกมาสูดอากาศ แต่ว่าตอนที่ฉันเข้าไปหยิบน้ำให้เธอ ก็ไม่เจอเธอแล้ว...เอือก...”
เสิ่นอวิ๋นยังพูดไม่ทันจบ ก็ถูกเยี่ยเจิ้นถิงบีบคอแน่น มือของเขานั้นเหมือนกรงเล็บของสัตว์ดุร้ายทำให้เสิ่นอวิ๋นหายใจไม่ออกชั่วขณะ
เสิ่นอวิ๋นอ้าปากค้าง ภายในดวงตาที่เบิกกว้างมีแต่ความหวาดกลัว ผู้ชายที่อยู่ตรงหน้านี้ไม่ใช่มนุษย์ธรรมดาแต่เป็นยมทูตที่จะตัดสินความเป็นความตาย เพียงแค่เขาออกแรงเพียงนิดเดียว ชีวิตของเธอก็ถึงฆาตทันที
“เธอ อยู่ ที่ ไหน ?”
เยี่ยเจิ้นถิงกัดฟัดพูดเสียงต่ำ น้ำเสียงเหมือนสัตว์ดุร้ายที่กำลังบีบถามเหยื่อที่จับได้
“เอิ๊ก...” เสิ่นอวิ๋นใช้มืออันสั่นเทาชี้ไปทางห้องถูกปิดใช้งาน
บอดี้การ์ดชุดดำสองคนรีบนำทางพุ่งตัวไปทันที.......
เยี่ยเจิ้นถิงยังคงไม่ปล่อยเสิ่นอวิ๋น แต่ใช้มือขย้ำไปที่ผมของเธอไว้และลากเธอไปทางห้องร้างนั้น
“อ้ากกก”
ระหว่างทาง ลูกค้าที่ได้เห็นเหตุการณ์ต่างพากันตกใจกลัวจนร้องกรี๊ดออกมา หลบยังไงก็หลบไม่ทัน
“ท่านประธานขอร้อง ได้โปรดปล่อยฉันไปเถอะนะ ฉันไม่รู้อะไรทั้งนั้น”
“เสิ่นอวิ๋นแตะขาดิ้นรน กลัวจนตาถลน ขอร้องไม่หยุด
……
“อ้ากกก”
ภายในห้องมีเสียงคร่ำครวญดังออกมา เหล่าชายทั้งหลายยังไม่ทันได้ลงมือทำอะไร ก็ถูกเยี่ยฮุยแตะลอยออกมา
ร่างกายอ้วนๆกระเด็นกระแทกกับกำแพงและดิ่งลงพื้นเสียงดัง “ปัก” หลังจากนั้นก็นิ่งสนิทไม่มีการเคลื่อนไหวใดใดอีก
ส่วนอีกสองคนที่กำลังคิดจะหนี แต่ถูกบอดี้การ์ดสองคนเหยียบหัวไว้แนบลงกับพื้น
เยี่ยเจิ้นถิงเดินเข้ามา ลากเสิ่นอวิ๋นเหวี่ยงไปข้างหน้า ชายสองคนต่างพากันชี้อย่างร้อนรนไปทางเธอพร้อมเอย “ผู้หญิงคนนี้ คนนี้ที่จ้างพวกเราให้มาทำแบบนี้....”
“ไม่ใช่ ฉันไม่ได้...”เสิ่นอวิ๋นส่ายหัวปฏิเสธด้วยความกลัว
เยี่ยเจิ้นถิงไม่สนใจพวกเขา แต่ถอดเสื้อคลุมออกมาคลุมตัวเฟิงเชียนเสวี่ยไว้และอุ้มเธอขึ้นมา พร้อมออกคำสั่งไม่แม้แต่จะหันกลับมามอง “ หล่อนสั่งงานพวกแกยังไง พวกแกก็ปฏิบัติกับหล่อนแบบนั้น”
ชายสองคนงงไปครู่หนึ่งก่อนที่จะพากันพยักหัว: “ได้ๆ ๆ รับทราบครับ!”
“ไม่ อย่า อย่า...”
เสียงร้องของเสิ่นอวิ๋นกรีดดร้องด้วยความกลัวดังออกมา แต่กลับไม่มีใครสนใจ.....
“หาเรื่องใส่ตัวสมควรตาย!”
เยี่ยฮุยพูดทิ้งท้าย ก่อนตามออกไป
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: สามหนูน้อยอัจฉริยะ:มาเฟียคลั่งรัก