สามหนูน้อยอัจฉริยะ:มาเฟียคลั่งรัก นิยาย บท 124

พอคิดถึงเรื่องพวกนี้เฟิงเชียนเสวี่ยก็ปวดหัว ไม่สนใจแล้ว ตอนนี้แม้แต่เงินกินข้าวยังไม่พอ จะมีเวลามาคิดถึงผู้ชายได้อย่างไร…

ต้องคิดหาเงินซะแล้ว!

ตอนที่คิดไปเรื่อยเปื่อย เสียงประตูก็ดังขึ้น “คุณหนู ยังไม่นอนใช่ไหมคะ”

“ยังค่ะ เข้ามาสิ แม่จู” เฟิงเชียนเสวี่ยตอบ

แม่จูเปิดประตูแล้วเดินเข้ามาพร้อมกับใบเสร็จหลายใบ “คุณหนูคะ พรุ่งนี้ห้องดอกทานตะวันจะไปทัศนศึกษากัน วันนี้จะต้องไปจ่ายเงินที่โรงเรียน คุณหนูจะไปเองหรือให้ฉันไปดีคะ?”

“แม่จูไปเถอะ ฉันเจ็บแผล อยากจะพักสักหน่อย” เฟิงเชียนเสวี่ยรีบหยิบโทรศัพท์ออกมาโอนเงินให้แม่จู “ต้องจ่ายเท่าไหร่คะ”

“เด็กคนละแปดร้อยหยวน สามคนสองพันสี่ค่ะ” แม่จูยื่นใบเสร็จให้เธอ

เฟิงเชียนเสวี่ยมองดูใบเสร็จแล้วถึงกับงง นี่มันโรงเรียนอนุบาลอะไรกัน ไปทัศนศึกษาแค่หนึ่งวันเก็บเด็กคนละแปดร้อยหยวนเลย? จะไปเที่ยวเล่นบนฟ้าหรือไงกัน

แม่จูเห็นยอดเงินเหลือในบัญชีของเธอ จึงรีบบอกว่า “ฉันเพิ่งนึกได้ เงินที่คุณหนูให้ไปซื้อเฟอร์นิเจอร์ครั้งก่อน ยังเหลืออยู่สามพันหยวน ฉันเอาเงินก้อนนั้นไปจ่ายก่อนแล้วกันค่ะ”

“ฉันให้……”

“คุณหนู ฉันไปโรงเรียนอนุบาลก่อนนะคะ คุณหนูพักผ่อนเถอะ กลับมาจะทำกับข้าวให้ค่ะ”

พูดจบ แม่จูก็รีบวิ่งออกไปด้วยร่างกายที่อ้วนท้วน

เฟิงเชียนเสวี่ยมองดูแผ่นหลังของแม่จู ในใจรู้สึกผิดอย่างมาก เงินที่เธอให้ไปซื้อเฟอร์นิเจอร์ครั้งก่อนแค่หนึ่งพันหยวนเท่านั้น

แม่จูซื้อตู้เก็บรองเท้าและชั้นวางหนังสือจากตลาดขายของเก่า แล้วยังมีเงินทอนให้เธอสามร้อยหยวน

จะมีเพิ่มมาสามพันหยวนได้อย่างไร

แม่จูเอาเครื่องประดับของตนเองไปขายแล้วเอาเงินมาช่วยเหลือค่าใช้จ่ายในบ้านชัดๆ

เฟิงเชียนเสวี่ยรู้สึกว่าตนเองนั้นไม่ได้เรื่องเลย หลายปีที่ผ่านมา แม่จูต้องลำบากมาดูแลเธอกับลูกๆ เธอไม่ได้ให้เงินเดือนแม่จู แล้วยังต้องให้แม่จูมาเสียเงินอีก…

เฟิงเชียนเสวี่ยรู้สึกผิดอย่างมาก จึงรีบหางานพาร์ทไทม์บนอินเตอร์เน็ต

ตอนนี้มีโอกาสมากมาย ถ้าขยันอีกนิด ยังไงก็ไม่หิวตายหรอก

ขับรถจองผ่านอินเตอร์เน็ต ส่งอาหาร……

งานพวกนี้คงไม่ได้ ไม่มีรถ แค่จักรยานไฟฟ้าที่ไว้ส่งอาหารเธอยังไม่มีเงินจะซื้อ…

ทำอะไรได้อีกนะ