สามหนูน้อยอัจฉริยะ:มาเฟียคลั่งรัก นิยาย บท 125

“ใช่ครับ ซือมู่เฟิงบอกว่า พอกลับถึงบ้านแล้วจะให้พ่อเขาซื้อนกแก้วให้” หลงหลงหยิบการ์ดเชิญสีทองออกมาจากกระเป๋า “อีกอย่างนะ หม่ามี้ ซือมู่เฟิงยังเชิญพวกเราไปงานวันเกิดของเขาด้วยนะครับ!”

“เอ่อ……” เฟิงเชียนเสวี่ยประหลาดใจ ครั้งก่อนเด็กๆ เกือบจะทะเลาะกัน ทำไมตอนนี้ถึงได้สนิทกันขนาดนี้

“หม่ามี้ ตอนนี้ซือมู่เฟิงไม่รังแกเย่ว์เย่ว์แล้วนะครับ” เฉินเฉินตั้งใจอธิบาย “ทุกๆ วันเขาจะเอาของกินอร่อยๆ มาให้เย่ว์เย่ว์ แล้วยังแบ่งปีกไก่ทอดกับสตอเบอร์รี่ที่เป็นอาหารกลางวันให้กับเย่ว์เย่ว์อีกด้วย”

“ใช่ครับ ตอนนี้ซือมู่เฟิงทำดีกับเรามากครับ” หลงหลงทำท่าชกมวย “ช่วงนี้เขามาขอเรียนท่าชกมวยกับผมด้วยนะ ผมเลยสอนเขาไปหลายท่าเลยครับ!”

“หม่ามี้ หนูให้อภัยซือมู่เฟิงแล้วยอมรับเขาเป็นเพื่อนได้ไหมคะ”

เย่ว์เย่ว์เอียงหัวแล้วถามอย่างไร้เดียงสา

“ได้สิคะ” เฟิงเชียนเสวี่ยยิ้มแล้วพยักหน้า “มิตรภาพของเด็กๆ เด็กๆ ต้องตัดสินใจเอง หม่ามี้จะไม่เข้าไปยุ่งนะคะ”

“ถ้างั้นพวกเราไปงานวันเกิดของซือมู่เฟิงได้ไหมครับ” หลงหลงรีบถาม

“อืม……” เฟิงเชียนเสวี่ยคิดๆ แล้ว พูดอย่างอ้อมค้อมว่า “งานวันเกิดของเขาคงจะมีครอบครัวของเขาอยู่ ถึงแม้ว่าความเข้าใจผิดระหว่างพวกเธอกับเขาจะคลี่คลาย แล้วแสดงมิตรภาพที่ดีต่อกันได้ แต่คนในครอบครัวเขาอาจไม่ได้คิดแบบนั้น ดังนั้น ครั้งนี้ก็อย่าไปเลยนะ พวกเธออวยพรวันเกิดให้เขาที่โรงเรียนอนุบาลก็ได้นะ!”

“ผมก็คิดแบบนั้นครับ” เฉินเฉินผู้มีวุฒิภาวะทางความคิดพยักหน้าแล้วพูด “ยายกับแม่ของซือเฮ่าเซวียนดุมาก พวกเราอย่าไปบ้านเขาเลยดีกว่า”

“ก็ได้ครับ”

หลงหลงทำปากเบะ รู้สึกเสียใจ ไปดูหุ่นยนต์ทรานฟอร์เมอร์ที่บ้านซือมู่เฟิงไม่ได้แล้ว

เย่ว์เย่ว์กลับไม่รู้สึกอะไร พูดอย่างตั้งใจว่า “ฉันวาดภาพไว้ภาพหนึ่งเพื่อให้เป็นของขวัญวันเกิดเขา หม่ามี้ แบบนี้ได้ไหมคะ”

“ได้สิ ลูกๆ เก่งที่สุดเลย!” เฟิงเชียนเสวี่ยหอมลูกทั้งสาม

“หม่ามี้เป็นผู้หญิง ต่อไปจะหอมผมตามใจไม่ได้แล้วนะครับ”

หลงหลงทำปากจู๋แล้ววิ่งหนีไป

“ห้ะ?” เฟิงเชียนเสวี่ยถึงกับอี้ง เมื่อก่อนเจ้าเด็กนี่ชอบทะเลาะกับน้องสาว บอกว่าเธอรักน้องสาวมากกว่า จะหอมก็ต้องหอมเท่าๆ กัน ตอนนี้เป็นอะไรไป?

“เอ้อเป่ามีผู้หญิงที่ชอบแล้วครับ” เฉินเฉินจับที่คางแล้วพูดอย่างผู้รู้ทุกอย่าง “แอบไปดูเขาทุกวันเลยครับ”

“อะไรนะ ใครกันเหรอ” เฟิงเชียนเสวี่ยถามด้วยความอยากรู้

เฉินเฉินเข้าไปพูดใกล้ๆ หูของเฟิงเชียนเสวี่ยว่า “ครูสอนดนตรีคนใหม่ของเราครับ”

“ฮ่าๆๆ จริงเหรอ” เฟิงเชียนเสวี่ยยิ้ม “แล้วลูกมีคนที่ชอบไหม”

“ผมไม่มีแน่นอน” เฉินเฉินเอามือวางที่หน้าอกแล้วพูด “ในใจของผมมีแต่เรื่องเรียนครับ!”

“ฮ่าๆๆ ต้าเป่าเก่งมาก!” เฟิงเชียนเสวี่ยลูบผมของเขาด้วยความเอ็นดู

“หม่ามี้ ซื่อมู่เฟิงให้อันนี้หนูมา…” เย่ว์เย่ว์เอาสร้อยข้อมือออกมาจากกระเป๋า “เพราะหนูช่วยเขากินสตอเบอร์รี่ที่เขาไม่ชอบจนหมด เขาเลยจะให้ของขวัญ…”

“นี่มัน…” เฟิงเชียนเสวี่ยหยิบสร้อยข้อมือมาดู แล้วขมวดคิ้ว “ซานเป่า วันหลังห้ามรับของขวัญจากเพื่อนๆตามใจ เข้าใจไหม”

“เอ๋? ทำไมคะ” เย่ว์เย่ว์ทำตาโต แล้วถามด้วยความสงสัย

“สร้อยข้อมือนี้มีค่ามาก เป็นมรดกสืบทอดตระกูลของบ้านเขา…” เฟิงเชียนเสวี่ยพูดไป แล้วจึงอธิบายในมุมมองของเด็ก “เอาเป็นว่า หลังจากนี้ของขวัญแบบนี้ห้ามรับอีก ถ้าเป็นงานฝีมือของเด็กๆ เองถึงจะรับได้ เข้าใจไหม”

“อ่อ เข้าใจแล้วค่ะ” เย่ว์เย่ว์พยักหน้าอย่างน้อยใจ

“แม่จู” เฟิงเชียนเสวี่ยพูดกับแม่จูอย่างจริงจัง “พรุ่งนี้รบกวนแม่จูพาเย่ว์เย่ว์เอาสร้อยข้อมือไปให้คุณครู ให้คุณครูช่วยคืนให้กับเด็กคนนั้นนะคะ”

“ได้ค่ะ” แม่จูทำกับข้าวไปพยักหน้าไป

ความจริงเฟิงเชียนเสวี่ยอยากจะกำชับอีกหน่อย แต่ซื่อเป่าน้อยร้องว่าหิวแล้ว เด็กๆ ทั้งสามจึงวิ่งไปให้อาหารมัน

ยามมาเคาะประตูที่ด้านนอก เตือนพวกเขาว่าจะต้องจ่ายค่าน้ำค่าไฟ ไม่อย่างนั้นจะตัดไฟ

ความคิดของเฟิงเชียนเสวี่ยก็ถูกตัดขาดไป…