สามหนูน้อยอัจฉริยะ:มาเฟียคลั่งรัก นิยาย บท 126

หลังอาหารค่ำ เฟิงเชียนเสวี่ยรีบไปสัมภาษณ์ที่ผับ DTT

พอคิดว่านักร้องจะต้องคำนึงถึงภาพลักษณ์ภายนอก เฟิงเชียนเสวี่ยจึงหาเดรสสีดำเมื่อหลายปีก่อนมาใส่โดยเฉพาะ แล้วยังทาลิปสติกอีกด้วย

พอส่องกระจกดู ก็รู้สึกว่ามันสวยล่อลวงเกินไป จึงเช็ดลิปสติกออก

จากนั้นใส่รองเท้าผ้าใบ แล้วเรียกรถไปที่ผับ

ถึงแม้ว่าจะแต่งตัวแบบเรียบง่ายแล้ว แต่พอถึงผับ ก็ยังดึงดูดสายตาของผู้คนทั้งหมด

ที่ผับเงียบมาก มีลูกค้าแค่สามโต๊ะเท่านั้น แล้วก็มีพนักงานบางส่วน…

การมาเยืยนของเฟิงเชียนเสวี่ยทำให้ผับที่น่าเบื่อไร้สีสันมีชีวิตชีวาขึ้นมา

ลูกค้าทั้งสามโต๊ะนั้นตาลุกวาวขึ้นมา อยากจะเข้ามาทักทาย

ส่วนโต๊ะที่อยู่ตรงมุม เจ้าของผับสะกิดผู้ชายที่นั่งข้างๆ เบาๆ “เหยื่อใหม่มาแล้ว คุณจะต้องชอบแน่!”

“ชิ ที่ห่วยแบบนี้ แค่ผู้หญิงสวยสักคนยังไม่มี…”

ผู้ชายที่ใส่เสื้อแจ็ดเก็ตสีดำถึงกับหยุดพูดเมื่อเห็นเฟิงเชียนเสวี่ย สายตาที่ไม่สนใจใยดีในตอนแรกเปลี่ยนเป็นความตะลึง ลูกตาแทบจะหลุดออกมา

“คุณต้วน ชอบไหม” เจ้าของผับยิ้มอย่างชั่วร้าย “ผมไปขอเบอร์ให้ครับ”

“อย่าทำอะไรบ้าๆ นะ” ต้วนเทียนหยารีบห้าม “ผู้หญิงคนนี้ห้ามแตะ”

“คุณรู้จัก?” เจ้าของผับถามด้วยความสงสัย

“ไม่ใช่แค่รู้จัก…”

ต้วนเทียนหยาจ้องมองไปที่เฟิงเชียนเสวี่ย สายตาเต็มไปด้วยความแปลกประหลาด

เมื่อเทียบกับการแต่งตัวแนวใสๆ แบบเมื่อวาน เขาชอบความห้าวหาญของเธอแบบนี้มากกว่า

“เรียกเขามาสนุกด้วยกันสิ” เจ้าของผับรีบพูด

“ฉันบอกว่า ผู้หญิงคนนี้ห้ามแตะต้อง!”

สามคำสุดท้ายต้วนเทียนหยาเน้นเสียงหนัก เตือนด้วยสายตาที่ดุร้าย

“ก็ได้ ผมเข้าใจแล้ว” เจ้าของผับพยักหน้า

“เจ้านาย นักร้องที่จะมาสัมภาษณ์มาแล้วครับ” พนักงานพาเฟิงเชียนเสวี่ยเข้ามา

เมื่อเฟิงเชียนเสวี่ยเห็นต้วนเทียนหยา ก็หยุดชะงักไป นี่คงไม่ใช่ ‘โฮสหนุ่มลูกหนี้’ ใช่ไหม

ทั้งรูปร่าง แผ่นหลังและการแต่งกายของเขา เหมือนกับ ‘โฮสหนุ่มลูกหนี้’ อย่างมาก

ต้วนเทียนหยาหันมามองเฟิงเชียนเสวี่ยด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความซับซ้อน เธอจะจำเขาได้ไหมนะ

“นาย…” เฟิงเชียนเสวี่ยมองดูใบหน้าที่หล่อเหลาแต่มีความอ่อนเยาว์ของเขา ครุ่นคิดไปสักพัก “คือนายใช่ไหม”

ต้วนเทียนหยาสะดุ้ง เธอจำฉันได้? หรือว่า เธอคิดว่าฉันเป็นพี่ใหญ่?

“เฉินต้าจู้?” เฟิงเชียนเสวี่ยเรียกชื่อจริงของ ‘โฮสหนุ่มลูกหนี้’

“ห้ะ?” ต้วนเทียนหยาทำหน้างุนงง อะไรกัน หรือว่าตอนอยู่ต่อหน้าเธอ พี่ใหญ่ใช้ชื่อที่โหลขนาดนี้?

“ขอโทษค่ะ ฉันคงจะจำผิดคน”

เฟิงเชียนเสวี่ยไม่แน่ใจ รู้สึกไม่สบายใจเลย

แต่เธอก็พูดในใจว่า ต่อให้เป็นเขา ก็ทำเป็นไม่รู้จักก็พอแล้ว พวกเขาตัดขาดกันไปแล้ว

“เธอ?” เจ้าของผับมองเฟิงเชียนเสวี่ยแบบบยิ้มๆ “นักร้องที่มาสัมภาษณ์?”

“อื้ม” เฟิงเชียนเสวี่ยพยักหน้า

“เล่นเครื่องดนตรีอะไรได้บ้างหล่ะ” เจ้าของผับถาม

“เปียโนค่ะ” เฟิงเชียนเสวี่ยมองไปที่เวที บนนั้นมีเปียโนสีขาวอยู่หลังหนึ่ง

“ขึ้นไปเล่นสักเพลงสิ” เจ้าของผับเชิดคางไปทางเวที

“ค่ะ” เฟิงเชียนเสวี่ยมองไปที่ต้วนเทียนหยา แล้วเดินขึ้นเวที เธอเล่นบทเพลงน็อกเทิร์นก่อน แล้วจึงเล่น ‘Pirates of the Caribbean’ ที่เป็นบทเพลงเปียโนที่มีความยากสูง

ทันใดนั้น เสียงปรบมือก็ดังขึ้น

วันรุ่นที่อยู่ข้างล่างเวทีพากันปรบมือให้เธอ

หลังเล่นจบ เฟิงเชียนเสวี่ยคำนับแล้วลงจากเวที เดินไปอยู่ต่อหน้าเจ้าของผับ “พอได้ไหมคะ”

“ได้อ้ะได้อยู่แล้ว แต่ที่นี่เป็นผับ ไม่ใช่ภัตตาคารหรู ดังนั้น ต่อไปคงจะต้องร้องไปด้วยเล่นไปด้วย ต้องเล่นเพลงจังหวะเร็วด้วย”

เจ้าของผับพูดแบบยิ้มๆ

“ไม่มีปัญหาค่ะ ฉันเล่นได้อีก…”

“ไม่ต้องแล้ว เธอไปเตรียมตัว เริ่มแสดงตอนสามทุ่ม” เจ้าของผับพูด “ชั่วโมงละสองพันแปดร้อยหยวน ครั้งละสองชั่วโมง ทุกวันจันทร์ พุธ ศุกร์และวันอาทิตย์ของสัปดาห์ เธอว่ายังไง”