สามหนูน้อยอัจฉริยะ:มาเฟียคลั่งรัก นิยาย บท 128

“ประธานเยี่ย!” เจ้าของผับเดินมาจากที่ไกลๆ ยืนโน้มตัว ถามไถ่อย่างให้เกียรติ “ท่านมาได้ยังไงครับ”

เยี่ยเจิ้นถิงไม่พูดอะไร ตรงไปนั่งที่นั่งตรงมุม

แสงไฟริบหรี่ที่ส่องแสงไปที่ตัวเขาก็ดูจะอ่อนแรงลง ราวกับว่าไม่กล้าเข้าไปรุกล้ำแสงประกายเจิดจ้าของเทพ

เจ้าของผับยืนโน้มตัวอยู่ข้างๆ รอคอยคำสั่งของเขา

เยี่ยเจิ้นถิงจุดบุหรี่ซิการ์ ดูดไปครั้งหนึ่งแล้วจึงถามอย่างช้าๆ “เมื่อกี้เสี่ยวต้วนมาที่นี่เหรอ”

“ใช่ครับ!” เจ้าของผับก้มหัว ไม่กล้าปิดบัง

“เขาลงทุนให้นายสามร้อยล้านหยวน?” เยี่ยเจิ้นถิงเลิกคิ้วจ้องไปที่เขา

“มีอยู่หลายสาขา…” เจ้าของผับตอบอย่างระมัดระวัง “หาเงินด้วยกันครับ”

“ที่ห่วยแบบนี้ หาเงินได้?” เยี่ยเจิ้นถิงยิ้มเหยียดหยัน “ไม่กี่ร้อยล้าน เล่นสนุกก็พอ ถ้าฉันรู้ว่านายมีแผนอย่างอื่น…”

เขากระดิกนิ้ว เจ้าของผับรีบเดินเข้าไป

เยี่ยเจิ้นถิงเอาหัวบุหรี่กดไปที่ฝ่ามือของเขา

เสียงดัง ‘ซู่’ เจ้าของผับเจ็บจนหน้าตาบูดเบี้ยว ได้แต่กัดฟันอดทน ไม่กล้าออกเสียง

เฟิงเชียนเสวี่ยที่เพิ่งนั่งลง พอเห็นภาพนี้ ถึงกับตกใจกลัวจนหน้าซีด

อะไรกัน?

ทำไมเยี่ยเจิ้นถิงเล่นงานคนอื่นอีกแล้ว?

เจ้านายไปทำอะไรเขา?

เขาถึงต้องทำแบบนั้น?

“เริ่มได้แล้ว” DJ เตือนอีกครั้ง

เฟิงเชียนเสวี่ยตั้งสมาธิ เริ่มขับร้องอย่างตั้งใจ

เธอร้องเพลง ‘love story’ ของเทย์เลอร์ สวิฟต์ ได้รับเสียงตอบรับอย่างดีทันที

สายตาของเยี่ยเจิ้นถิงก็ย้ายจากตัวเจ้าของผับไปที่เวที…

ผู้หญิงใส่เดรสสีดำบนเวที ใส่หน้ากากลูกไม้สีดำ รูปร่างเซ็กซี่ ให้ความรู้สึกถึงการปลดปล่อยและอิสรภาพ มีเอกลักษณ์มาก!

ไม่รู้ทำไม พอเห็นเธอ เยี่ยเจิ้นถิงก็นึกถึงเฟิงเชียนเสวี่ย

ผู้หญิงคนนั้น ก็มีด้านที่คนอื่นไม่รู้แบบนี้หรือเปล่า?

“ประธานเยี่ย นี่คือเหล้าดีที่ผมสะสมไว้ ท่านลองดู?”

เจ้าของผับเอาเหล้าดีที่ตนเองเก็บไว้มามอบให้เยี่ยเจิ้นถิงด้วยมือที่สั่นเพราะความเจ็บปวด

“ไม่ต้อง” เยี่ยเจิ้นถิงลุกแล้วเดินจากไป

เยี่ยฮุยและคนอื่นๆ เดินตามไปติดๆ

เจ้าของผับเดินตามไปส่งพวกเขา ท่าทางนอบน้อมแบบนั้น อย่างกับเขาเป็นผู้อาวุโส

เฟิงเชียนเสวี่ยแสดงไปพลางมองดูแผ่นหลังเยี่ยเจิ้นถิงไป คิดเดาในใจ จุดประสงค์ที่เขามาที่นี่ ก็เพื่อมาจัดการเจ้านายงั้นเหรอ?

ช่างเถอะ ไม่เกี่ยวกับฉัน!

การแสดงหนึ่งชั่วโมง มีผลลัพธ์ที่ดีมาก

ถึงแม้ว่าลูกค้าจะน้อย แต่ลูกค้าที่อยู่ตรงนั้นก็ชมเฟิงเชียนเสวี่ยไม่ขาดปาก และยังบอกกับเจ้านายว่า พรุ่งนี้จะพาเพื่อนมาฟังเฟิงเชียนเสวี่ยร้องเพลงที่นี่

สี่ทุ่มครึ่ง เฟิงเชียนเสวี่ยเลิกงาน เจ้าของผับก็ให้เงินสดเฟิงเชียนเสวี่ยถึงห้าหกพันหยวน

เฟิงเชียนเสวี่ยรู้สึกขอบคุณอย่างมาก มองดูมือที่บาดเจ็บของเขา เธออดไม่ได้ที่จะถาม “คนเมื่อกี้คือใครกัน ทำไมเขาถึงทำแบบนี้กับคุณ”

เธอไม่ได้เผยความสัมพันธ์ระหว่างเธอกับเยี่ยเจิ้นถิง…

“โลกของผู้ใหญ่มันซับซ้อนมาก เธออย่าถามเลย” เจ้าของผับยิ้มอย่างใจกว้าง “จริงสิ ต่อไปเรียกฉันว่าพี่ตงก็พอ”

“ได้ค่ะ พี่ตง”เฟิงเชียนเสวี่ยซึ้งใจ

“รีบกลับบ้านเถอะ พรุ่งนี้มาให้ทันสองทุ่มครึ่ง สัปดาห์แรกต้องมาทุกวัน เรามาลองดูผลลัพธ์กันหน่อย!”

“อื้ม”

เฟิงเชียนเสวี่ยเอาเงินใส่กระเป๋า ตอนแรกคิดจะนั่งรถไฟใต้ดินกลับบ้าน แต่พอออกมาจากผับ ก็ถูกวัยรุ่นผู้ชายหลายคนรายล้อมขอวีแชต เธอจึงต้องรีบนั่งแท็กซี่หนีกลับ

ระหว่างทาง เฟิงเชียนเสวี่ยอดไม่ได้ที่จะดีใจ มีงานพาร์ทไทม์อันนี้ ต่อไปเธอจะได้เงินห้าหกพันหยวนทุกวัน เยอะกว่าที่โฮสต์หนุ่มลูกหนี้ให้เสียอีก…

ไม่ต้องพึ่งพาคนอื่น ก็เลี้ยงดูครอบครัวได้แล้ว

ตอนที่คิดไปเรื่อยเปื่อย แท็กซี่ก็หยุดรอไฟแดง เธอเผลอหันไปเห็นรถแอสตันมาร์ตินที่จอดอยู่ข้างหลัง พอดูทะเบียนรถ นี่มันรถของโฮสต์หนุ่มลูกหนี้นี่?

จากมุมของเธอ เธอมองไม่เห็นคนขับรถ

ไฟเขียวแล้ว รถแท็กซี่ขับออกไป เฟิงเชียนเสวี่ยหันไปมอง คนที่ขับรถกลับเป็นผู้ชายที่อยู่ที่ผับ DTT เมื่อกี้

หรือว่า เขาจะเป็นโฮสต์หนุ่มลูกหนี้จริงๆ ?