สามหนูน้อยอัจฉริยะ:มาเฟียคลั่งรัก นิยาย บท 129

เฟิงเชียนเสวี่ยรีบหยิบโทรศัพท์ออกมา จะโทรหา ‘โฮสหนุ่มลูกหนี้’ แต่พบว่าตนเองได้ลบเบอร์ไปแล้ว

เธอค้นหาในข้อความ แต่เพิ่งจะหาเจอ รถคันนั้นก็ขับผ่านไปอย่างรวดเร็วราวกับสายลม…

เฟิงเชียนเสวี่ยถอนหายใจ โน้มน้าวตนเองอยู่ในใจ ช่างเถอะ ตัดขาดกันไปแล้ว จะไปสนใจทำไมว่าเขาคือใคร

ในคืนนี้ เฟิงเชียนเสวี่ยฝันวุ่นวายไปหมด ฝันถึงเยี่ยเจิ้นถิงบ้าง ฝันถึง ‘โฮสหนุ่มลูกหนี้’ บ้าง แล้วก็ฝันถึงชายหนุ่มคนนั้น…

ใครเป็นใครกันแน่ เธอเองก็แยกไม่ค่อยออกแล้ว

คงเป็นเพราะเหนื่อย เฟิงเชียนเสวี่ยจึงตื่นสายในตอนเช้า แม่จูเรียนตั้งหลายครั้ง “เด็กๆ ขึ้นรถโรงเรียนไปแล้ว ถ้ายังไม่ลุกอีกจะสายแล้วนะคะ”

เฟิงเชียนเสวี่ยรีบลุกจากเตียง แปรงแต่ฟัน หน้ายังไม่ได้ล้างก็รีบวิ่งออกไป

วิ่งไปถึงหน้าประตูก็ย้อนกลับมาอีก เอาเงินที่อยู่ในกระเป๋าให้แม่จูไปหมด “แม่จู นี่เป็นเงินที่ฉันหามาเมื่อคืน…”

“แค่คืนเดียวก็หาเงินได้ขนาดนี้เลย? คุณหนู อย่าวิ่งสิคะ กินข้าวเช้าแล้วค่อยไปค่ะ คุณหนู…”

แม่จูเรียกไปถือข้าวปั้นวิ่งตามไป แต่เฟิงเชียนเสวี่ยก็วิ่งเข้าลิฟต์ไปแล้ว

เธอมองดูเงินที่อยู่ในมือ ในใจเต็มไปด้วยความกังวล

เฟิงเชียนเสวี่ยใช้แรงทั้งหมดที่มีเบียดเข้ารถไฟใต้ดิน ออกจากรถไฟใต้ดินก็วิ่งสุดความสามารถ ในที่สุดก็ถึงบริษัทได้ตรงเวลา

เมื่อออกจากลิฟต์ เหงื่อเธอก็ไหลโชก

“เธอทำอะไรเนี่ย ประธานเยี่ยไม่ปลื้มกับพนักงานที่ไม่รักษาภาพลักษณ์นะ” เหวินลี่ตำหนิ “รีบไปจัดการที่ห้องน้ำเลย”

“อื้ม” เฟิงเชียนเสวี่ยไปล้างหน้าที่ห้องน้ำ จัดเสื้อผ้าให้เรียบร้อย เตรียมที่จะออกไป จู่ๆ ก็ได้ยินพนักงานหญิงสองคนกำลังวิจารณ์อย่างเงียบๆ

“เธอรู้ไหม เฟิงเชียนเสวี่ยที่เพิ่งมาที่ชั้น 68 หน่ะ ได้ข่าวว่าเป็นเด็กเส้น”

“เด็กเส้นใคร?”

“ไม่รู้ ฉันได้ข่าวจากคนชั้น 13 ว่า ตอนที่เธอเกิดเรื่องที่ผับ ประธานเยี่ยเป็นคนช่วยเธอ ฉันรู้สึกว่า ระหว่างเธอกับประธานเยี่ยต้องมีอะไรกันแน่ๆ”

“เป็นไปไม่ได้หรอก ประธานผู้สูงส่ง จะมาชอบพนักงานแบบนี้ได้ยังไง”

“มันก็ไม่แน่หรอก…”

“เอาเถอะ เราอย่าพูดอีกเลย ถ้าประธานเยี่ยรู้ เราถูกไล่ออกทั้งคู่แน่”

ได้ยินเสียงจากข้างใน เฟิงเชียนเสวี่ยรีบวิ่งหนีไป ในใจงุนงงอย่างมาก อาเฟินที่อยู่แผนกบริหารไม่ได้ดูผิดไปเหรอ คนที่ช่วยเธอในวันนั้นเป็นเยี่ยเจิ้นถิงจริงเหรอ

ตอนที่คิดอยู่ เฟิงเชียนเสวี่ยก็รู้สึกว่ามีพลังอะไรบางอย่างกำลังเข้ามาใกล้เธอ…

พอเธอเงยหน้า เยี่ยเจิ้นถิงกำลังเดินเข้ามา เขาขมวดคิ้ว สีหน้าอึมครึม

เธอรีบก้มหน้าลง ยืนอยู่ข้างๆ

สายตาเยี่ยเจิ้นถิงมองตรงไปข้างหน้า เดินผ่านตัวเธอไป

ได้ยินเสียงเปิดปิดประตู รู้ว่าเขาเข้าห้องประธานไปแล้ว เธอจึงโล่งอก รีบซอยเท้าวิ่งไปที่โต๊ะทำงานของเธอ

“วันนี้ประธานเยี่ยอารมณ์ไม่ดี เธอต้องระวังให้ดี อย่าทำอะไรพลาดไปเชียว”

เหวินลี่พูดเตือนเบาๆ

“อื้ม” เฟิงเชียนเสวี่ยพยักหน้า

“วันนี้บริษัทจะมีผู้มาเยือนสองสามคน เอกสารอยู่นี่ เธอตรวจสอบเวลาให้ดี”

“ค่ะ” เฟิงเชียนเสวี่ยเปิดดูเอกสาร ผู้มาเยือนคนแรกนึกไม่ถึงว่าจะเป็นซือเฮ่าเซวียน

ตอนเธอกำลังเม่อ ประตูลิฟต์ก็เปิดออก รูปร่างที่คุ้นเคยเดินออกมา สีขาวสง่า พอเงยหน้า สายตาก็หยุดอยู่ที่หน้าของเธอ จนถึงกับอึ้งไป

“ประธานซือ!” ซือหย่วนเตือนเบาๆ จากข้างกลัง

ซือเฮ่าเซวียนจึงเรียกสติกลับมา ยิ้มแล้วทักทาย “สวัสดีครับ ผมมาเยี่ยมเยือนประธานเยี่ย มีการนัดล่วงหน้าแล้วครับ”

“สวัสดีตอนเช้าค่ะประธานซือ เชิญทางนี้ค่ะ”

เฟิงเชียนเสวี่ยทักทายอย่างเป็นผู้เชี่ยวชาญ จากนั้นนำเขาเข้าไป ส่งต่อให้กับเลขานุการผู้ชำนาญ

ซือเฮ่าเซวียนมองไปที่เธอ สายตาเฉียบแหลม จากนั้นจึงเดินเข้าไป

เฟิงเชียนเสวี่ยนั่งทำงานต่อที่โต๊ะตนเอง นึกถึงสีหน้าอึมครึมของเยี่ยเจิ้นถิงเมื่อกี้ ไม่รู้ว่าจะทำอะไรซือเฮ่าเซวียนหรือเปล่า

ตอนที่คิดๆ อยู่ เลขาคนหนึ่งก็รีบวิ่งมา พูดกับเหวินลี่ว่า “พี่ลี่รีบไปดูเร็วค่ะ ท่านประธานอารมณ์ไม่ดีแล้วปาของ ปาไปโดนประธานซือค่ะ!”