สามหนูน้อยอัจฉริยะ:มาเฟียคลั่งรัก นิยาย บท 130

“ไปเอากล่องปฐมพยาบาลเร็ว!”

เหวินลี่ตอบสนองอย่างรวดเร็ว รับมือได้อย่างดี รีบเดินไปที่ห้องประธาน

เฟิงเชียนเสวี่ยรู้สึกถูกบีบเข้าที่หัวใจ เธออยากจะตามไปดู แต่ก็ต้องทนเอาไว้

อีกอย่าง ถ้าเธอไปตอนนี้ อาจจะเพิ่มปัญหาให้กับซือเฮ่าเซวียนก็เป็นได้

“ประธานซือ ฉันเพิ่งเอากล่องปฐมพยาบาลมา ทำไมถึงออกมาคะ ต้องขอโทษจริงๆ ค่ะ วันนี้ท่านประธานอารมณ์ไม่ค่อยดี ฉันส่งท่านไปโรงพยาบาล…”

เสียงเหวินลี่ดังขึ้น

“ไม่ต้อง” ซือเฮ่าเซวียนไปที่ห้องน้ำพนักงานที่อยู่ตรงมุม

“คุณซือหย่วน นี่เป็นกล่องปฐมพยาบาล ข้างในมียาฉุกเฉินอยู่ค่ะ” เหวินลี่เอากล่องปฐมพยาบาลที่เลขาเอามาให้ซือหย่วน “คุณลองดูว่าจะใช้ได้ไหม”

“ขอบคุณครับ” ซือหย่วนรับไป “คุณไปทำงานเถอะ ตรงนี้ผมจัดการเองครับ”

“ได้ค่ะ” เหวินลี่รีบเดินกลับมา สั่งกับเลขาคนอื่นๆ ว่า “ตั้งใจทำงาน เดี๋ยวประธานซือออกมา ห้ามเหลียวซ้ายแลขวา”

“ค่ะ” เหล่าเลขาต่างให้ความร่วมมือ พวกเขารู้ดีว่าท่านประธานที่เดินออกมาคนนั้น เขาเองก็รักศักดิ์ศรีเหมือนกัน ยิ่งถูกมองด้วยสายตาที่ซับซ้อน ยิ่งอึดอัดใจ

เฟิงเชียนเสวี่ยขมวดคิ้วยืนอยู่ที่โต๊ะทำงานของตน ในใจรู้สึกไม่สบอารมณ์ เธอไม่เข้าใจ ด้วยฐานะของตระกูลซือในตอนนี้ ทำไมซือเฮ่าเซวียนต้องลงทุนมาขอร้องเยี่ยเจิ้นถิง

ทำธุรกิจของตนเองไม่ดีเหรอ

หรือว่าบนโลกใบนี้มีแค่เยี่ยเจิ้นถิงที่เป็นลูกค้าคนเดียว?

ตอนที่คิดอยู่ ซือเฮ่าเซวียนก็ออกมา ใช้ผ้าเช็ดหน้ากดไว้ที่หน้าผาก ซือหย่วนเดินตามอยู่ข้างหลัง

เฟิงเชียนเสวี่ยอดไม่ได้ที่จะเงยหน้ามามอง หน้าผากของเขายังมีเลือดไหลออกมา สูทสีขาวเต็มไปด้วยเลือดสีแดง สภาพเขาทั้งลำบากทั้งอ่อนแรง

เธอรู้สึกทุกข์ในใจ มือทั้งสองข้างกำไว้แน่น อยากจะไปถามไถ่แต่ก็ไม่กล้า

จนซือเฮ่าเซวียนเดินเข้าลิฟต์ไป เธอก็ยังไม่ทำอะไร เขาเงยหน้ามองมาที่เธอ ดวงตาที่แดงก่ำเต็มไปด้วยความเจ็บปวด…

ใจเธอเต้นเร็วแล้วตาก็แดงขึ้นมา

ประตูลิฟต์ปิดลง ซือเฮ่าเซวียนไปแล้ว

เฟิงเชียนเสวี่ยก้มหัวลง ในใจเป็นทุกข์อย่างมาก…

“เสี่ยวเฟิง เธอกับเชี่ยนเชี่ยนไปเก็บกวาดห้องประธาน” เหวินลี่สั่ง

“ห้ะ? ฉัน…” หลีเชี่ยนกลัวจนตัวสั่น “พี่เหวิน ฉันกลัว…”

“กลัวอะไร” เหวินลี่พูดดุ “ตั่งใจทำงาน อย่าพูดไร้สาระ อย่าเหลียวซ้ายแลขวา ท่านประธานจะกินพวกเธอเหรอ”

“ฉันเข้าใจแล้วค่ะ” เฟิงเชียนเสวี่ยรีบเอาอุปกรณ์แล้วไปที่ห้องประธาน

หลี่เชี่ยนจึงต้องตามไป และยังพูดกับเธอเบาๆ ว่า “เสี่ยวเฟิง เดี๋ยวฉันทำความสะอาดตรงประตู เธอไปทำความสะอาดด้านในได้ไหม”

“ได้สิ”

เฟิงเชียนเสวี่ยไม่กลัวเลยสักนิด เธออยากจะถามเยี่ยเจิ้นถิงด้วยซ้ำ ว่าทำไมต้องทำร้ายคน เขาชอบใช้ความรุนแรงขนาดนั้นเลย?

ตอนเคาะประตูแล้วเดินเข้าห้องประธานไป เยี่ยเจิ้นถิงกำลังสั่ง “ประกาศลงไป หลังจากนี้ถ้าไม่มีคำสั่งจากฉัน ห้ามซือเฮ่าเซวียนเข้าตึกเซิ่งเทียนเด็ดขาด!”

“ครับ” เยี่ยฮุยปฏิบัติทันที

หลี่เชี่ยนก้มหน้าก้มตาเก็บเศษกระจกที่หน้าประตูอย่างระมัดระวัง

เฟิงเชียนเสวี่ยเดินไปหน้าโต๊ะทำงาน นั่งยองเก็บเอกสารที่กระจัดกระจายเต็มพื้น พบว่าเลือดของซือเฮ่าเซวียนไหลจากตรงนี้ไปจนถึงหน้าประตู เลือดสาดเต็มพื้น…

ใจของเธอก็รู้สึกถูกบีบอีกครั้ง และไฟโทสะกำลังจะปะทุ

“ไม่ต้องเก็บกวาดแล้ว ออกไปก่อน” เยี่ยเจิ้นถิงสั่ง

“ค่ะ…”

“ประธานเยี่ยไม่กลัวว่ากลิ่นคาวเลือดจะฉุนเหรอ” อยู่ๆ เฟิงเชียนเสวี่ยก็ถามด้วยเสียงเย็นชา “หรือว่าชินกับความรุนแรงแบบนี้แล้วคะ”

เยี่ยฮุยหายใจเข้าเฮือกใหญ่ อยากจะเตือนเฟิงเชียนเสวี่ยว่า เวลานี้อย่าต่อต้านประธานเยี่ยเลย แต่ก็ไม่กล้าเอ่ยปาก

หลี่เชี่ยนถึงกับยืนงง เฟิงเชียนเสวี่ยมันบ้าไปแล้วเหรอ กล้าเถียงประธานเยี่ยแบบนี้ได้อย่างไร

เธออยากตายก็อย่าทำฉันติดร่างแหไปด้วยสิ!

“เธอกำลังซัดถามฉันเหรอ”เยี่ยเจิ่นถิงจ้องไปที่เฟิงเชียนเสวี่ย ดวงตาเต็มไปด้วยความเลือดเย็น

หลี่เชี่ยนถึงกับตัวสั่น กลัวจนขาอ่อนแรง

“ไสหัวออกไป” เยี่ยเจิ่นถิงสั่งหลี่เชี่ยน แต่สายตากลับจ้องไปที่เฟิงเชียนเสวี่ย

หลี่เชี่ยนหนีอย่างหัวซุกหัวซุน

เยี่ยฮุยก็ออกไปอย่างรู้งาน