สามหนูน้อยอัจฉริยะ:มาเฟียคลั่งรัก นิยาย บท 131

เฟิงเชียนเสวี่ยไม่พูดอะไร ได้แต่ก้มหน้าก้มตาเก็บเอกสาร แล้ววางไว้บนโต๊ะ

จากนั้นก็เอาผ้าขี้ริ้วมาเช็ดรอยเลือดพวกนั้น

เช็ดแต่ละที ก็เหมือนกำลังเช็ดบาดแผลตนเอง…

“ซือเฮ่าเซวียนบาดเจ็บ เธอสงสารเหรอ” เยี่ยเจิ่นถิงถามอีกครั้ง

เฟิงเชียนเสวี่ยยังคงเงียบ ความทำสะอาดอย่างเต็มที่ต่อไป

เยี่ยเจิ่นถิงเสียความอดทน ขมวดคิ้ว สั่งด้วยน้ำเสียงเย็นชา “เธอเป็นใบ้เหรอ พูด!”

ในที่สุดเฟิงเชียนเสวี่ยก็หยุด เงยหน้ามองเขา “ทำไมนายชอบใช้ความรุนแรงขนาดนี้ มีเรื่องอะไรค่อยๆ คุยกันไม่ได้เหรอ ต้องปาของใส่?”

เยี่ยเจิ้นถิงจ้องเธอ ไม่พูดอะไร แต่ดวงตาเต็มไปด้วยความสับสนวุ่นวาย

เวลาผ่านไป เขายืนขึ้น เดินเข้าไปหาเธออย่างช้าๆ…

แสงแดดสาดส่องแสงระยิบระยับไปที่ตัวเขา เป็นแสงที่อบอุ่นแท้ๆ แต่กลับเต็มไปด้วยความแหลมคม

เขาค่อยๆ เดินเข้าไปใกล้ เฟิงเชียนเสวี่ยเริ่มรู้สึกกลัว ถอยหลังโดยไม่รู้ตัว สายตาดื้อดึงก่อนหน้าก็รีบเบือนหนี อธิบายอย่างร้อนตัว “ฉันแค่รู้สึกว่า นายไม่จำเป็นต้องใช้ความรุนแรง…”

เขายังคงเดินเข้ามาใกล้ ส่วนเธอก็ยังคงเดินถอย แม้ว่าจะกลัว แต่ก็ยังรวบรวมความกล้าแล้วพูดว่า “ประธานซือมาคุยงานกับนาย ถ้านายไม่อยากร่วมงานกับเขา แค่ปฏิเสธไปก็พอแล้ว ทำไมต้องปาของใส่ด้วย”

รองเท้าหนังสีดำของเขาปรากฏอยู่ต่อสายตาที่ก้มต่ำของเธอ ลมหายใจที่ดุเดือดอยู่ใกล้แค่เอื้อม

เสียงเธอเริ่มสั่น “นายทำแบบนี้ คนทั้งบริษัทกลัวนาย พันธมิตรก็กลัวนาย…”

“มีแค่เธอ ที่ไม่กลัวฉัน”

เยี่ยเจิ้นถิงต้อนเธอไปที่กำแพง เธอไม่มีทางที่จะถอยได้แล้ว

เขาใช้มือข้างหนึ่งยันไว้ข้างไหล่เธอ มืออีกข้างบีบที่หน้าเธอ บังคับเธอให้มองดูสายตาที่กราดเกรี้ยวของเขา

“ฉัน…”