สามหนูน้อยอัจฉริยะ:มาเฟียคลั่งรัก นิยาย บท 131

เฟิงเชียนเสวี่ยไม่พูดอะไร ได้แต่ก้มหน้าก้มตาเก็บเอกสาร แล้ววางไว้บนโต๊ะ

จากนั้นก็เอาผ้าขี้ริ้วมาเช็ดรอยเลือดพวกนั้น

เช็ดแต่ละที ก็เหมือนกำลังเช็ดบาดแผลตนเอง…

“ซือเฮ่าเซวียนบาดเจ็บ เธอสงสารเหรอ” เยี่ยเจิ่นถิงถามอีกครั้ง

เฟิงเชียนเสวี่ยยังคงเงียบ ความทำสะอาดอย่างเต็มที่ต่อไป

เยี่ยเจิ่นถิงเสียความอดทน ขมวดคิ้ว สั่งด้วยน้ำเสียงเย็นชา “เธอเป็นใบ้เหรอ พูด!”

ในที่สุดเฟิงเชียนเสวี่ยก็หยุด เงยหน้ามองเขา “ทำไมนายชอบใช้ความรุนแรงขนาดนี้ มีเรื่องอะไรค่อยๆ คุยกันไม่ได้เหรอ ต้องปาของใส่?”

เยี่ยเจิ้นถิงจ้องเธอ ไม่พูดอะไร แต่ดวงตาเต็มไปด้วยความสับสนวุ่นวาย

เวลาผ่านไป เขายืนขึ้น เดินเข้าไปหาเธออย่างช้าๆ…

แสงแดดสาดส่องแสงระยิบระยับไปที่ตัวเขา เป็นแสงที่อบอุ่นแท้ๆ แต่กลับเต็มไปด้วยความแหลมคม

เขาค่อยๆ เดินเข้าไปใกล้ เฟิงเชียนเสวี่ยเริ่มรู้สึกกลัว ถอยหลังโดยไม่รู้ตัว สายตาดื้อดึงก่อนหน้าก็รีบเบือนหนี อธิบายอย่างร้อนตัว “ฉันแค่รู้สึกว่า นายไม่จำเป็นต้องใช้ความรุนแรง…”

เขายังคงเดินเข้ามาใกล้ ส่วนเธอก็ยังคงเดินถอย แม้ว่าจะกลัว แต่ก็ยังรวบรวมความกล้าแล้วพูดว่า “ประธานซือมาคุยงานกับนาย ถ้านายไม่อยากร่วมงานกับเขา แค่ปฏิเสธไปก็พอแล้ว ทำไมต้องปาของใส่ด้วย”

รองเท้าหนังสีดำของเขาปรากฏอยู่ต่อสายตาที่ก้มต่ำของเธอ ลมหายใจที่ดุเดือดอยู่ใกล้แค่เอื้อม

เสียงเธอเริ่มสั่น “นายทำแบบนี้ คนทั้งบริษัทกลัวนาย พันธมิตรก็กลัวนาย…”

“มีแค่เธอ ที่ไม่กลัวฉัน”

เยี่ยเจิ้นถิงต้อนเธอไปที่กำแพง เธอไม่มีทางที่จะถอยได้แล้ว

เขาใช้มือข้างหนึ่งยันไว้ข้างไหล่เธอ มืออีกข้างบีบที่หน้าเธอ บังคับเธอให้มองดูสายตาที่กราดเกรี้ยวของเขา

“ฉัน…”

เฟิงเชียนเสวี่ยลุกลี้ลุกลน แต่ก็ไม่รู้จะพูดอะไรให้ตนเองพ้นจากสถานการณ์อันตรายแบบนี้

“เธอคิดว่าใช้วิธีแบบนี้แล้วจะเรียกร้องความสนใจจากฉันได้เหรอ” เยี่ยเจิ้นถิงยิ้มหยันแล้วถาม “หรือว่า เธอคิดว่าฉันชอบเธอ เลยคิดจะทำอะไรก็ได้งั้นเหรอ”

“ฉันไม่เคยคิดมาก่อนว่านายชอบฉัน…” เฟิงเชียนเสวี่ยพูดปฏิเสธทันที “คนอย่างนาย ชอบใครไม่เป็นหรอก ที่นายชอบ ก็มีแค่ตัวนายเองเท่านั้น”

“ดี!” เยี่ยเจิ้นถิงยิ้มอย่างเลือดเย็น เหมือนความเมตตาของสัตว์ร้ายก่อนจะฆ่าทิ้ง

เฟิงเชียนเสวี่ยผวา เธอเริ่มตระหนักได้ว่าคำพูดของเธอเมื่อกี้เหมือนเป็นฉนวนไฟที่จุดไฟเผาตนเอง

“ฉัน ฉันต้องไปแล้ว…”

เฟิงเชียนเสวี่ยคิดจะหนี รูปร่างที่สูงใหญ่ของเขาเหมือนเป็นกรงที่ครอบเธอเอาไว้ เธอจึงก้มตัวลง แล้วหมุดตัวออกไปจากใต้วงแขนของเขา

เยี่ยเจิ้นถิงไม่ได้ห้ามปรามเธอ แต่ดีดนิ้วอย่างสบายๆ เซ็นเซอร์อินฟราเรดที่ประตูสีน้ำตาลแดงก็กระพริบหนึ่งที

จากนั้น เฟิงเชียนเสวี่ยก็เปิดประตูไม่ได้อีกเลย

เธอใช้ทุกวิถีทางบิดลูกบิดประตู ประตูก็เปิดไม่ได้ เสียงแจ้งเตือนดังขึ้น “ล็อคแล้ว กรุณาป้อนลายนิ้วมือหรือรหัส!”

เฟิงเชียนเสวี่ยตื่นตระหนก หันหลังกลับไปถามเขา “นายจะทำอะไร ปล่อยฉันออกไปนะ”

เยี่ยเจิ่นถิงไม่พูดอะไร หมุนเก้าอี้ประธานที่เป็นหนังดำอย่างสบายใจ และจุดบุหรี่ซิการ์ช้าๆ…

“ประธานเยี่ย…” เฟิงเชียนเสวี่ยรีบเดินเข้าไป ขอร้องอย่างนอบน้อมว่า “ฉันขอโทษกับสิ่งที่ฉันพูดเมื่อกี้ ฉันไม่ควรพูดจาไม่ดี ไม่ควรพูดไร้สาระ ท่านอย่าถือสาเลยนะ ปล่อยฉันไปเถอะนะคะ”

เยี่ยเจิ่นถิงยังคงไม่พูดอะไร สูบซิการ์อย่างสง่า

“ที่นี่มันบริษัทนะ ถ้าท่านไม่ปล่อยฉันออกไป คนอื่นจะคิดยังไง “ เฟิงเชียนเสวี่ยร้อนรน ไม้อ่อนไม่ได้ก็ใช้ไม้แข็งละกัน “มีคนวิจารณ์ความสัมพันธ์ของเราว่าไม่ปกติอยู่แล้ว นายทำแบบนี้อีก คนอื่นจะคิดว่านายเล่นกติกาซ่อนเร้นกับพนักงานหญิง…”

“เฮอะ!” เยี่ยเจิ้นถิงยิ้มเย็นชา “อย่างฉันต้องเล่นกติกาซ่อนเร้น?”

“นาย…”

“ฉันชักจะอยากรู้…” เยี่ยเจิ้นถิงพ่นควันออกมา “ใครกันที่วิจารณ์ว่าเรามีความสัมพันธ์ที่ไม่ปกติ วิจารณ์กันยังไง”

“พวกเขาบอกว่า…” เฟิงเชียนเสวี่ยถามลองใจ “วันนั้นที่ฉันเกิดเรื่องที่บาร์แสงจันทร์ นายเป็นคนช่วยฉันเหรอ”