สามหนูน้อยอัจฉริยะ:มาเฟียคลั่งรัก นิยาย บท 132
เยี่ยเจิ้นถิงไม่พูดอะไร ได้แต่มองเธออย่างเย็นชาและยิ้มที่มุมปาก
ท่าทางแบบนี้ เฟิงเชียนเสวี่ยถึงกับงง…
“นายเป็นคนช่วยฉันจริงเหรอ” เฟิงเชียนเสวี่ยถามอย่างระมัดระวัง
“ใครช่วยเธอไว้ เธอไม่รู้เหรอ” เยี่ยเจิ้นถิงย้อนถาม
“ฉัน…”
เฟิงเชียนเสวี่ยอยากจะบอกว่าตอนนั้นตนเองถูกวางยา รู้สึกมึนๆ เลยไม่รู้อะไรเลย แต่ก็หยุดเอาไว้
เพราะเป็นเรื่องที่ไม่ดี หากเรื่องที่เขาช่วยเธอไว้เป็นเรื่องเข้าใจผิดกัน งั้นก็เท่ากับว่าเธอเปิดเผยความรับส่วนตัวเองหน่ะสิ
“ช่างเถอะ เรื่องนี้พูดกันไม่เคลียหรอก” เฟิงเชียนเสวี่ยเปลี่ยนเรื่อง “ประธานเยี่ย ท่านปล่อยฉันออกไปเถอะค่ะ ฉันต้องทำงานอีก”
“ฉันเป็นคนช่วยเธอ” เยี่ยเจิ้นถินวนกลับมาที่เรื่องนี้อีก “บอกมาสิ ว่าเธอจะตอบแทนยังไง”
“บ้าหน่ะ เป็นนายจริงๆ เหรอ” เฟิงเชียนเสวี่ยตกใจอย่างมาก “แต่ว่า นาย ทำไมนายถึง…”
“ไปกินเหล้า เจอพอดี” เยี่ยเจิ่นถิงพ่นควันออกมา สีหน้าหยิ่งผยอง “ต่อให้เป็นหมาที่ฉันเลี้ยงไว้ถูกรังแก ฉันก็จะยื่นมือเข้าไปช่วย ถือว่าทำบุญก็แล้วกัน”
“เป็นไปได้ยังไง…” เฟิงเชียนเสวี่ยส่ายหัวอย่างรร้อนรน “คนที่ช่วยฉันจริงๆ แล้วเป็น เป็น…”
ในหัวของเธอมีเงาของ ‘โฮสหนุ่มลูกหนี้’ วิ่งผ่าน นี่มันเป็นอย่างไรกันแน่
“เธอถูกคนวางยา ร่างกายร้อนระอุ เร่าร้อนอย่างมาก มุดมาที่อ้อมอกฉันตลอด…” เยี่ยเจิ่นถิงพูดแซวเธอ “แถมยังให้ฉันเอาเธออีก…”
“เป็นไปไม่ได้…” เฟิงเชียนเสวี่ยรีบพูดขัดขึ้นมา เดินเข้าไปใกล้แล้วถาม “คนที่ช่วยฉันในวันนั้นเป็นแฟนฉัน หลังจบเรื่องคนที่ฉันเห็นคือเขา จะเป็นนายไปได้ยังไง…ว้าย…”
เธอยังพูดไม่จบ ก็ถูกเยี่ยเจิ้นถิงลากไปที่อ้อมอกของเขา
เธออยากจะขัดขืน แต่ถูกจับไว้ในอ้อมอกของเขา ขยับไม่ได้เลยสักนิด…
“นายจะทำอะไร ปล่อยฉันนะ”
เฟิงเชียนเสวี่ยขยับร่างกายอย่างลุกลี้ลุกลน แต่ยิ่งเป็นแบบนี้ ยิ่งทำให้เยี่ยเจิ้นถิงอยากเอาชนะ
“วันนั้น เธอไม่ได้เป็นแบบนี้เลยนะ”
เยี่ยเจิ้นถิงจับที่คางเธอ มองดูใบหน้าที่สวยจนไม่มีอะไรมาเทียบได้และดวงตาที่สดใสของเธอ เลือดพุ่งพล่าน อดไม่ได้ที่จะต้องทำอะไรบางอย่าง…
“วันนั้น เธอจะจูบฉันเอง เหมือนแบบนี้…”
เขาพูดเสียงเบา กัดไปที่ติ่งหูของเธอเบาๆ ริมฝีปากที่ร้อนระอุเข้าบุกรุกสติของเธอ
เธอตัวแข็งทื่อเหมือนกับสายสตริงที่ตึง เสียงของเธอเบาอย่างกับเสียงของยุง “อย่า…”
“แล้วก็จะทำแบบนี้…”
จูบอันร้อนแรงของเขาค่อยๆ เคลื่อนมาที่หน้า คอ คาง และปากที่อ่อนนุ่มราวกับกลีบดอกไม้ของเธอ
จูบของเยี่ยเจิ้นถิงเหมือนเป็นไฟครอบคลุมเธอไว้ สัมผัสที่ร้อนระอุทำให้สติเธอหลุดหายไป
“ไม่นะ อื้อ”
ร่างกายบอบบางของเฟิงเชียนเสวี่ยสั่นเหมือนแมวน้อยที่ไร้ทางออก
ร่างกายเธออ่อนแรงในอ้อมกอดของเขาเหมือนกับน้ำ
แต่ในหัวมีเสียงหนึ่งร้องเตือนเธอซ้ำไปซ้ำมา ไม่ได้ ไม่ได้ ไม่ได้…
เยี่ยเจิ้นถิงชอบที่เธออ่อนโยนแบบนี้ ท่าทีของเขาดุเดือดขึ้นมา มือค่อยๆ เลื้อยเข้าใต้กระโปรงเธอ…
“อื้อ” เฟิงเชียนเสวี่ยตัวสั่น มีสติขึ้นมาทันที รีบพลักเขาออก
แต่เพราะพลักไม่ออก และใช้แรงมากเกินไป ทำให้โดนแผลที่ไหล่ เธอเจ็บจนหน้าซีด เหงื่อไหลโชก…
เยี่ยเจิ้นถิงปล่อยเธออย่างไม่เต็มใจนัก เลียริมฝีปากอย่างไม่รู้จักพอ ในตายังคงมีไฟแห่งความปรารถนา
เฟิงเชียนเสวี่ยรีบถอยห่าง จัดเสื้อผ้าอย่างเร่งรีบ
เขาเห็นว่าสีหน้าเธอไม่ดี ก็รู้ว่าเธอโดนแผลเข้า ลุกขึ้นเดินเพื่อจะดู…
“นายอย่าเข้ามานะ” เฟิงเชียนเสวี่ยเดินถอยด้วยความระแวง
เยี่ยเจิ้นถิงถึงกับขมวดคิ้ว แต่ก็พยักหน้ายอม “OK!”
จากนั้น เขาดีดนิ้ว รหัสของห้องทำงานก็เปิดออกเองโดยอัตโนมัติ
เฟิงเชียนเสวี่ยรีบวิ่งหนีออกไป ราวกับว่ากำลังหลบหนีปีศาจร้ายอยู่…
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: สามหนูน้อยอัจฉริยะ:มาเฟียคลั่งรัก