สามหนูน้อยอัจฉริยะ:มาเฟียคลั่งรัก นิยาย บท 132

เยี่ยเจิ้นถิงไม่พูดอะไร ได้แต่มองเธออย่างเย็นชาและยิ้มที่มุมปาก

ท่าทางแบบนี้ เฟิงเชียนเสวี่ยถึงกับงง…

“นายเป็นคนช่วยฉันจริงเหรอ” เฟิงเชียนเสวี่ยถามอย่างระมัดระวัง

“ใครช่วยเธอไว้ เธอไม่รู้เหรอ” เยี่ยเจิ้นถิงย้อนถาม

“ฉัน…”

เฟิงเชียนเสวี่ยอยากจะบอกว่าตอนนั้นตนเองถูกวางยา รู้สึกมึนๆ เลยไม่รู้อะไรเลย แต่ก็หยุดเอาไว้

เพราะเป็นเรื่องที่ไม่ดี หากเรื่องที่เขาช่วยเธอไว้เป็นเรื่องเข้าใจผิดกัน งั้นก็เท่ากับว่าเธอเปิดเผยความรับส่วนตัวเองหน่ะสิ

“ช่างเถอะ เรื่องนี้พูดกันไม่เคลียหรอก” เฟิงเชียนเสวี่ยเปลี่ยนเรื่อง “ประธานเยี่ย ท่านปล่อยฉันออกไปเถอะค่ะ ฉันต้องทำงานอีก”

“ฉันเป็นคนช่วยเธอ” เยี่ยเจิ้นถินวนกลับมาที่เรื่องนี้อีก “บอกมาสิ ว่าเธอจะตอบแทนยังไง”

“บ้าหน่ะ เป็นนายจริงๆ เหรอ” เฟิงเชียนเสวี่ยตกใจอย่างมาก “แต่ว่า นาย ทำไมนายถึง…”

“ไปกินเหล้า เจอพอดี” เยี่ยเจิ่นถิงพ่นควันออกมา สีหน้าหยิ่งผยอง “ต่อให้เป็นหมาที่ฉันเลี้ยงไว้ถูกรังแก ฉันก็จะยื่นมือเข้าไปช่วย ถือว่าทำบุญก็แล้วกัน”

“เป็นไปได้ยังไง…” เฟิงเชียนเสวี่ยส่ายหัวอย่างรร้อนรน “คนที่ช่วยฉันจริงๆ แล้วเป็น เป็น…”

ในหัวของเธอมีเงาของ ‘โฮสหนุ่มลูกหนี้’ วิ่งผ่าน นี่มันเป็นอย่างไรกันแน่

“เธอถูกคนวางยา ร่างกายร้อนระอุ เร่าร้อนอย่างมาก มุดมาที่อ้อมอกฉันตลอด…” เยี่ยเจิ่นถิงพูดแซวเธอ “แถมยังให้ฉันเอาเธออีก…”

“เป็นไปไม่ได้…” เฟิงเชียนเสวี่ยรีบพูดขัดขึ้นมา เดินเข้าไปใกล้แล้วถาม “คนที่ช่วยฉันในวันนั้นเป็นแฟนฉัน หลังจบเรื่องคนที่ฉันเห็นคือเขา จะเป็นนายไปได้ยังไง…ว้าย…”

เธอยังพูดไม่จบ ก็ถูกเยี่ยเจิ้นถิงลากไปที่อ้อมอกของเขา

เธออยากจะขัดขืน แต่ถูกจับไว้ในอ้อมอกของเขา ขยับไม่ได้เลยสักนิด…

“นายจะทำอะไร ปล่อยฉันนะ”

เฟิงเชียนเสวี่ยขยับร่างกายอย่างลุกลี้ลุกลน แต่ยิ่งเป็นแบบนี้ ยิ่งทำให้เยี่ยเจิ้นถิงอยากเอาชนะ

“วันนั้น เธอไม่ได้เป็นแบบนี้เลยนะ”