สามหนูน้อยอัจฉริยะ:มาเฟียคลั่งรัก นิยาย บท 133

เฟิงเชียนเสวี่ยล้างหน้าที่ห้องน้ำ แล้วค่อยๆ ใจเย็นลง นึกย้อนถึงในเรื่องคืนนั้นอย่างละเอียด คิดอย่างไรก็คิดไม่ตก…

เธอหาเบอร์โทรของ ‘โฮสหนุ่มลูกหนี้’ จากประวัติข้อความ ลังเลว่าจะโทรหาเขาดีไหม

พอนึกถึงวันนั้นที่เธอทำเด็ดขาดขนาดนั้น พักนี้เขาก็ไม่ได้ติดต่อเธอ ถ้าในตอนนี้เธอโทรหาเขาเอง จะไม่เป็นการหักหน้าตนเอง?

อีกอย่าง กว่าจะตัดขาดกับหนุ่มบาร์โฮสต์คนนั้นได้ ถ้าติดต่อกันอีก หลังจากนี้ก็ต้องเกี่ยวพันกันอีก

ลังเลอยู่นาน เฟิงเชียนเสวี่ยก็กดออกจากหน้าจอ ตอนนี้ที่เป็นปัญหาคือเยี่ยเจิ้นถิง เขามีความรู้สึกที่อยากจะครอบครองเธอ ถ้าเป็นแบบนี้ต่อไปจะต้องเกิดเรื่องแน่

หรือว่า เธอควรจะออกจากเซิ่นเทียน…

ตอนนี้รายได้จากการร้องเพลงที่ DTT ก็สามารถเลี้ยงดูคนทั้งครอบครัวได้แล้ว รอให้ทางนั้นมั่นคงอีกหน่อย เธอก็จะยื่นจดหมายลาออกจากเซิ่นเทียน

หลังจากที่เฟิงเชียนเสวี่ยตัดสินใจได้ เธอก็โล่งใจขึ้นเยอะเลย

เธอเก็บโทรศัพท์ กลับไปที่โต๊ะทำงาน แล้วทำงานอย่างสบายใจ

หลี่เชี่ยนเข้ามาใกล้ ถามอย่างหวัดหวั่น “เฟิงเชียนเสวี่ย ประธานเยี่ยไม่ได้ไล่เธอออกเหรอ”

“ทำไมต้องไล่ออก” เฟิงเชียนเสวี่ยถามกลับ

“เมื่อกี้เธอเถียงเขาแบบนั้นก็ไม่เป็นอะไรเหรอ” หลี่เชี่ยนมองดูรอบๆ พูดเสียงต่ำ “ฉันเห็นว่าสีหน้าของเขาอย่างกับจะกินคน ฉันกลัวจะตายอยู่แล้ว”

“อืม เขาโกรธมากจริงๆ” เฟิงเชียนเสวี่ยแกล้งทำเป็นเศร้า “ด่าฉันอย่างแรง แถมยังไล่ฉันออกมาอีก”

“แค่ด่า?” หลี่เชี่ยนรู้สึกไม่น่าเชื่อ

“ไม่อย่างงั้นหล่ะ?” เฟิงเชียนเสวี่ยยิ้มเศร้าๆ

“เอาเถอะ เธอนี่โชคดีจริง…”

หลี่เชี่ยนไม่ได้พูดอะไรอีก หันหลังกลับไปที่โต๊ะทำงานของตนเอง

เฟิงเชียนเสวี่ยคิดในใจ จากนี้อยู่ห่างจากปีศาจร้ายนั่นจะดีกว่า ไม่งั้นในบริษัทคงจะมีข่าวลืออะไรอีกแน่

ตอนที่เลิกงาน เพื่อนร่วมงานชวนเธอไปกินข้าวด้วยกัน เฟิงเชียนเสวี่ยจึงปฏิเสธไป

เธออยากจะกลับบ้านไปอยู่กับลูกๆ ตอนสองทุ่มเธอจะต้องไปทำงานที่ผับอีก

เฟิงเชียนเสวี่ยออกมาจากลิฟต์ เตรียมที่จะไปนั่งรถไฟใต้ดิน จู่ๆ แม่จูก็โทรมา “คุณหนู เกิดเรื่องอีกแล้วค่ะ คุณหนูมาที่โรงเรียนอนุบาลเร็วค่ะ”

เฟิงเชียนเสวี่ยรีบไปที่โรงเรียนอนุบาลแอปเปิลน้อย สถานการณ์เหมือนกับครั้งที่แล้วเลย

ไป๋ลู่และไป๋ชิวอวี่นั่งอยู่ที่โซฟาด้วยท่าทีดุดัน ครูใหญ่หลิวที่มาใหม่กับครูเฉินยืนอยู่ต่อหน้าพวกเธอด้วยความหวัดหวั่น ราวกับคนใช้ที่ทำผิดยังไงอย่างงั้น

แม่จูยืนปกป้องเย่ว์เย่ว์อยู่ข้างๆ

เฉินเฉินกับหลงหลง รวมถึงซือมู่เฟิงก็ไม่อยู่

“เวลาพวกเรามีค่า ไม่ว่างที่จะมาเสียเวลาที่นี่หรอกนะ ถ้าผู้ปกครองอีกฝ่ายยังไม่มาอีก ก็แจ้งตำรวจเลย” ไป๋ชิวอวี่สั่งกับทนายที่ยืนอยู่ข้างหลัง

“ได้ครับ คุณนายไป๋”

ทนายกำลังจะหยิบโทรศัพท์เพื่อแจ้งความ

เย่ว์เย่ว์ก็ร้องไห้เสียง ‘โฮ’ ออกมา โบกมือเล็กๆ ที่อ้วนกลม ส่ายหัวด้วยความกลัว “หนูไม่อยากติดคุก หนูไม่อยากติดคุก…”

“ซานเป่าไม่ต้องกลัวนะ หม่ามี้กำลังจะมาแล้ว” แม่จูรีบปลอบเย่ว์เย่ว์

“หนูน้อย อย่ากลัวเลย” ไป๋ลู่ยิ้มอย่างชั่วร้าย “เธอเพิ่งจะสามขวบครึ่ง ต่อให้ทำผิดจริงก็ไม่ติดคุกหรอก คนที่จะติดคุกคือผู้ปกครองของเธอ นั่นก็คือหม่ามี้ของเธอยังไงหล่ะ!”

“หนูไม่เอา หนูไม่อยากให้หม่ามี้ติดคุก…”

เย่ว์เย่ว์ร้องไห้ด้วยความเสียใจ หน้าของเธอแดงก่ำ ดูแล้วน่าสงสารมาก

“ซานเป่า!”

เฟิงเชียนเสวี่ยรีบวิ่งพุ่งเข้าไป กอดเย่ว์เย่ว์ด้วยความสงสาร

“หม่ามี้!” เย่ว์เย่ว์กอดคอเฟิงเชียนเสวี่ย ร้องไห้ไม่ขาดสาย “หม่ามี้ ขอโทษค่ะ…”

“ซานเป่าไม่ต้องกลัวนะ มีหม่ามี้อยู่ ไม่เป็นอะไรหรอกนะ” เฟิงเชียนเสวี่ยลูบหลังเย่ว์เย่ว์ พูดปลอบ “บอกหม่ามี้สิคะว่าเกิดอะไรขึ้น”

“หม่ามี้ หนู หนูทำสร้อยข้อมือ…หายค่ะ…”

เย่ว์เย่ว์ร้องไห้ด้วยความเสียใจ จึงพูดไม่ค่อยชัด

“ฉันพูดเองดีกว่าค่ะ” ไป๋ชิวอวี่มองเฟิงเชียนเสวี่ยอย่างยิ้มๆ “สร้อยข้อมือเพชรที่เป็นมรดกสืบทอดของหลานฉัน มูลค่าสามสิบกว่าล้านหยวน ถูกลูกสาวของเธอทำหาย เธอว่า ควรจะต้องชดใช้คืนไหมคะ”

“แม่คะ พูดเกรงใจกันทำไม” ไป๋ลู่พูดด้วยอย่างใจร้อน “ขโมยชัดๆ !”