สามหนูน้อยอัจฉริยะ:มาเฟียคลั่งรัก นิยาย บท 134

“ระวังคำพูดด้วยค่ะ!” เฟิงเชียนเจี่ยพูดด้วยความโกรธ

“มันเป็นความจริงอยู่แล้ว…”

“เธอหยุดพูด”

ไป๋ชิวอวี่พูดขัดไป๋ลู่ ขมวดคิ้วส่งสายตาให้เธอ จากนั้นก็พูดกับเฟิงเชียนเสวี่ยว่า

“จะขโมยหรืออะไรก็ตาม มันไม่สำคัญ ยังไงคนที่ทำสร้อยข้อมือหายก็เป็นลูกสาวเธอ พวกเราเป็นคนมีเหตุผล ไม่ได้ทำอะไรเด็ก แต่เรียกผู้ปกครองมาพูดคุย เธอว่ามาเลย ว่าจะทำยังไง”

ตั้งแต่ที่ถูกเยี่ยเจิ้นถิงลงโทษในงานประมูลครั้งก่อน ไป๋ชิวอวี่ก็ได้เปลี่ยนวิธีการใหม่

ในตอนนี้ ต่อหน้าเธอพูดดีมีเหตุผลกับเฟิงเชียนเสวี่ย ถ้าเป็นแบบนี้แล้ว หากในวันหน้าเยี่ยเจิ้นถิงถามขึ้นมา ก็จับผิดอะไรเธอไม่ได้

“กรุณาให้เวลาฉันได้ทราบเรื่องราวความเป็นมาก่อนนะคะ”

เฟิงเชียนเสวี่ยเองก็เป็นคนมีเหตุผล ไม่ว่าจะไม่ชอบแม่ลูกตระกูลไป๋อย่างไร ถ้าเป็นลูกเธอที่ทำของของคนอื่นหาย เธอก็ต้องรับผิดชอบอย่างแน่นอน

“พวกเราจะรีบกลับไปฉลองวันเกิดให้หลานอีก” ไป๋ชิวอวี่ดูนาฬิกา “สิบนาทีจะได้ไหม”

“ได้ค่ะ” เฟิงเชียนเสวี่ยอุ้มเย่ว์เย่ว์มาปลอมใจ จากนั้นก็ถามแม่จูเสียงต่ำ “แม่จู เมื่อคืนฉันบอกให้พาเย่ว์เย่ว์เอาสร้อยข้อมือไปคืนให้กับคุณครูไม่ใช่เหรอ”

“ใช่ค่ะ วันนี้ที่ฉันส่งเด็กๆ ทั้งสามคนขึ้นรถโรงเรียน ไม่เห็นคุณครูเฉิน ก็เลยบอกกับเย่ว์เย่วว่าจะต้องเอาสร้อยข้อมือไปให้คุณครู คิดไม่ถึงเลยว่า…โธ่ เป็นเพราะฉันเอง!”

แม่จูรู้สึกผิดอย่างมาก

“ไม่เป็นไรค่ะ อย่าโทษตนเองเลย ฉันถามให้แน่ชัดก่อน” เฟิงเชียนเสวี่ยจับหน้าของเย่ว์เย่ว์ ถามอย่างอ่อนโยน “ซานเป่า ตอนนี้ลูกบอกแม่ได้ไหมว่าเกิดอะไรขึ้น”

“ตอนที่หนูถึงโรงเรียน อยากจะเอาสร้อยไปให้คุณครู ก็พบว่าสร้อยมันหายไปแล้ว” เย่ว์เย่ว์เบะปาก พูดสะอื้น “หม่ามี้ ขอโทษค่ะ…”

“ไม่เป็นไรไม่เป็นไร” เฟิงเชียนเสวี่ยรีบกอดเธอไว้ “ซานเป่า ลูกยังเด็กอยู่ ต่อให้ทำอะไรปิด ก็เป็นเรื่องปกติ หม่ามี้จะแก้ปัญหาให้เอง ไม่ต้องกลัว รู้ไหม”

“หม่ามี้จะติดคุกไหมคะ”

เย่ว์เย่ว์รีบกอดคอของเฟิงชเยีนดสวี่ยไว้ แขนน้อยๆ ที่เหมือนกับรากบัวของเธอรัดคอเฟิงเชียนเสวี่ยจนแถบจะหายใจไม่ออก อย่างกับว่าถ้าเธอปล่อยมือ หม่ามี้ก็จะหายไป

“หม่ามี้ไม่เป็นอะไรหรอก เย่ว์เย่ว์ก็จะไม่เป็นอะไรนะคะ เชื่อหม่ามี้”

เฟิงเชียนเสวี่ยลูบหลังเธอเบาๆ ส่งสายตาให้กับแม่จู

แม่จูรีบปลอบเย่ว์เย่ว์ “ซานเป่า พวกเราออกไปหาพี่ชายกันดีไหม พวกเขายังช่วยหาสร้อยให้เธอที่ห้องเรียนอยู่เลย พวกเราไปดูกันเถอะว่าหาเจอหรือยัง”

“อื้ม” เย่ว์เย่ว์รีบปล่อยมือ วิ่งออกไปกับแม่จู วิ่งไปสองสามก้าวจึงหันหลังมาพูดกับเฟิงเชียนเสวี่ยว่า “หม่ามี้ ถ้าพวกเราหาสร้อยเจอแล้วจะรีบกลับมานะ”

“โอเค ไปเถอะ” เฟิงเชียนเสวี่ยยิ้มแล้วพยักหน้า

“เอ๊ะ ทำไมเธอปล่อยเด็กคนนั้นไป แล้วฉันจะไปหาใครเอาสร้อยคืน” ไป๋ลู่รีบลุกขึ้นยืน

“เธอหาเด็กแล้วก็จะเอาสร้อยคืนได้เหรอ” เฟิงเชียนเสวี่ยถามอย่างเย็นชา “เมื่อกี้เธอพูดเองไม่ใช่เหรอ ว่าเรื่องนี้ผู้ปกครองต้องเป็นคนรับผิดชอบ”

“พวกเราไม่มีเวลามาเสวนาด้วยหรอกนะ” ไป๋ลู่ไร้ความอดทน “คืนสร้อยฉันมา ไม่ก็ชดใช้เงินมาซะ ไม่งั้นฉันแจ้งความจับลูกเธอแน่ ข้อหาลักขโมย”

“เธอที่ไม่มีความอดทนจริงๆ ดูแม่เธอเป็นตัวอย่างสิ!” เฟิงเชียนเสวี่ยจ้องเธอ

“เธอ…” ไป๋ลู่โกรธจนหน้าเขียว

เฟิงเชียนเสวี่ยไม่สนใจเธอ เรียกคุณครูเฉินกับคุณครูใหญ่หลิวไปสอบถามสถานการณ์

เมื่อวานบ่ายคุณครูเฉินเห็นซือมู่เฟิงเอาสร้อยข้อมือให้กับเย่ว์เย่ว์ เรื่องหลังจากนั้นก็ไม่รู้แล้ว หลังจากเกิดเรื่องเธอก็ได้ไปตามหาที่ห้องเรียนกับสนามเด็กเล่น แต่ก็ไม่เจอสร้อยข้อมือเลย

หลังเกิดเรื่องขึ้น คุณครูใหญ่หลิวก็ให้คุณครูคนอื่นๆ ไปตามหาสร้อยข้อมือ ทั้งยังให้พนักงานตรวจสอบกล้องวงจรปิด หากพบเจออะไรก็จะแจ้งพวกเขาให้ทราบทันที

“พวกเรารออยู่ที่นี่มาหนึ่งชั่วโมงแล้วนะ” เวลานั้นเอง ไป๋ชิวอวี่พูดขึ้น “เวลาของพวกเรามีค่ามากนะ รอแบบนี้ต่อไปไม่ไหวแล้ว แจ้งความเถอะ”

“ตอนนี้ก็ทำได้แค่แจ้งความ จริงสิ อย่าลืมแจ้งข่าวให้สื่อ!” ไป๋ชิวอวี่เสยผมอย่างไร้ทางเลือก “ไม่อย่างงั้น ถ้าถูกคนเก็บได้แล้วเอาไปขายก็แย่หน่ะสิ!”