สามหนูน้อยอัจฉริยะ:มาเฟียคลั่งรัก นิยาย บท 138

“แม่ของซือมู่เฟิงครับ” หลงหลงกำมือแน่น พูดอย่างเร่งรีบ “เธอด่าพวกเขาว่าไม่มีป่าปี๊ แถมยังบอกว่าพวกเราเป็น เป็น…”

หลงหลงกัดฟัน พูดคำพูดหลังจากนี้ไม่ออก อดกลั้นไว้จนหน้าแดงก่ำ น้ำตาคลอ

“อย่าไปสนใจ เธอจงใจทำ!”

เฉินเฉินแกล้งทำเป็นผู้ใหญ่แล้วเตือนน้องชาย แต่ตาของเขาก็แดงเหมือนกัน

เฟิงเชียนเสวี่ยกัดริมฝีปาก ไม่พูดสักคำ เธอรู้ว่า คำพูดเหล่านี้ทำร้ายลูกๆ เธอมากขนาดไหน…

เมื่อก่อนไม่ว่าพวกเขาจะจัดการเธอ รังแกเธอยังไง เธอก็อดทนมาตลอด แต่ครั้งนี้ เธอจะไม่ทนเด็ดขาด…

“คนชั่วจะได้รับผลกรรมแน่!” แม่จูโกรธอย่างมาก

“กี่องศาแล้ว?” เฟิงเชียนเสวี่ยเปลี่ยนเรื่อง

“38.5!” เฉินเฉินดูอุณหภูมิแล้วขมวดคิ้ว “หม่ามี้ ต้องให้ซานเป่ากินยาลดไข้แล้วล่ะครับ”

“ผมไปเอายาครับ” หลงหลงวิ่งไปเอายาที่กล่องปฐมพยาบาลที่อยู่ห้องรับแขกด้วยขาสั้นๆ ของเขา

แม่จูหาหยิบยาลดไข้ออกมา แล้วป้อนยาให้เย่ว์เย่ว์

เย่ว์เย่ว์ไอไม่หยุด สำลักยาออกมาไม่น้อย กินไปได้แค่นิดเดียวเท่านั้น

เฟิงเชียนเสวี่ยใจร้อนดุจดั่งไฟเผา ร่างกายของเย่ว์เย่ว์อ่อนแอกว่าพี่ชายทั้งสองมาตั้งแต่เกิด เฟิงเชียนเสวี่ยจึงดูแลและระมัดระวังเป็นพิเศษ

หลังผ่านการดูแลรักษา ครึ่งปีมานี้ ร่างกายของเย่ว์เย่ว์ก็ดีขึ้นมาก วันนี้คงเป็นเพราะร้องไห้หนักไป ต่อมทอนซิลอักเสบเลยเป็นไข้

ป้อนยาเย่ว์เย่ว์เสร็จ ก็เป็นเวลาสองทุ่มยี่สิบนาทีแล้ว

เฟิงเชียนเสวี่ยเปลี่ยนเสื้อผ้าไปพลางพูดกับแม่จูไปพลาง “แม่จู ฉันต้องไปทำงานแล้วค่ะ คืนนี้ต้องลำบากคุณหน่อยนะคะ ป้อนน้ำซานเป่า เอาผ้าเปียกเช็ดตัวให้เธอบ่อยๆ นะคะ รอฉันเลิกงาน ถ้าอุณหภูมิเธอยังไม่ลด พวกเราค่อยพาเธอไปโรงพยาบาล”

“คุณหนู ดึกขนาดนี้แล้ว คุณจะไปทำงานที่ไหนคะ” แม่จูไม่วางใจ

“ฉันหางานพาร์ทไทม์ทำน่ะ สองทุ่มครึ่งถึงสี่ทุ่มครึ่ง จะสายแล้วค่ะ”

เฟิงเชียนเสวี่ยใส่เสื้ออย่างรวดเร็ว หยิบกระเป๋าแล้วจึงรีบไป

“หม่ามี้รอก่อน” เฉินเฉินไล่ตามออกมา ส่งของให้เธอถุงหนึ่ง “หม่ามี้ยังไม่ได้กินข้าว เอาขนมปังสับปะรดนี้ไปนะครับ”

“แล้วก็อันนี้” หลงหลงหยิบโยเกิร์ตกล่องหนึ่งวิ่งออกมา “หม่ามี้วางใจได้ พวกเราจะดูแลซานเป่าอย่างดีครับ”