สามหนูน้อยอัจฉริยะ:มาเฟียคลั่งรัก นิยาย บท 138

“แม่ของซือมู่เฟิงครับ” หลงหลงกำมือแน่น พูดอย่างเร่งรีบ “เธอด่าพวกเขาว่าไม่มีป่าปี๊ แถมยังบอกว่าพวกเราเป็น เป็น…”

หลงหลงกัดฟัน พูดคำพูดหลังจากนี้ไม่ออก อดกลั้นไว้จนหน้าแดงก่ำ น้ำตาคลอ

“อย่าไปสนใจ เธอจงใจทำ!”

เฉินเฉินแกล้งทำเป็นผู้ใหญ่แล้วเตือนน้องชาย แต่ตาของเขาก็แดงเหมือนกัน

เฟิงเชียนเสวี่ยกัดริมฝีปาก ไม่พูดสักคำ เธอรู้ว่า คำพูดเหล่านี้ทำร้ายลูกๆ เธอมากขนาดไหน…

เมื่อก่อนไม่ว่าพวกเขาจะจัดการเธอ รังแกเธอยังไง เธอก็อดทนมาตลอด แต่ครั้งนี้ เธอจะไม่ทนเด็ดขาด…

“คนชั่วจะได้รับผลกรรมแน่!” แม่จูโกรธอย่างมาก

“กี่องศาแล้ว?” เฟิงเชียนเสวี่ยเปลี่ยนเรื่อง

“38.5!” เฉินเฉินดูอุณหภูมิแล้วขมวดคิ้ว “หม่ามี้ ต้องให้ซานเป่ากินยาลดไข้แล้วล่ะครับ”

“ผมไปเอายาครับ” หลงหลงวิ่งไปเอายาที่กล่องปฐมพยาบาลที่อยู่ห้องรับแขกด้วยขาสั้นๆ ของเขา

แม่จูหาหยิบยาลดไข้ออกมา แล้วป้อนยาให้เย่ว์เย่ว์

เย่ว์เย่ว์ไอไม่หยุด สำลักยาออกมาไม่น้อย กินไปได้แค่นิดเดียวเท่านั้น

เฟิงเชียนเสวี่ยใจร้อนดุจดั่งไฟเผา ร่างกายของเย่ว์เย่ว์อ่อนแอกว่าพี่ชายทั้งสองมาตั้งแต่เกิด เฟิงเชียนเสวี่ยจึงดูแลและระมัดระวังเป็นพิเศษ

หลังผ่านการดูแลรักษา ครึ่งปีมานี้ ร่างกายของเย่ว์เย่ว์ก็ดีขึ้นมาก วันนี้คงเป็นเพราะร้องไห้หนักไป ต่อมทอนซิลอักเสบเลยเป็นไข้

ป้อนยาเย่ว์เย่ว์เสร็จ ก็เป็นเวลาสองทุ่มยี่สิบนาทีแล้ว

เฟิงเชียนเสวี่ยเปลี่ยนเสื้อผ้าไปพลางพูดกับแม่จูไปพลาง “แม่จู ฉันต้องไปทำงานแล้วค่ะ คืนนี้ต้องลำบากคุณหน่อยนะคะ ป้อนน้ำซานเป่า เอาผ้าเปียกเช็ดตัวให้เธอบ่อยๆ นะคะ รอฉันเลิกงาน ถ้าอุณหภูมิเธอยังไม่ลด พวกเราค่อยพาเธอไปโรงพยาบาล”

“คุณหนู ดึกขนาดนี้แล้ว คุณจะไปทำงานที่ไหนคะ” แม่จูไม่วางใจ

“ฉันหางานพาร์ทไทม์ทำน่ะ สองทุ่มครึ่งถึงสี่ทุ่มครึ่ง จะสายแล้วค่ะ”

เฟิงเชียนเสวี่ยใส่เสื้ออย่างรวดเร็ว หยิบกระเป๋าแล้วจึงรีบไป

“หม่ามี้รอก่อน” เฉินเฉินไล่ตามออกมา ส่งของให้เธอถุงหนึ่ง “หม่ามี้ยังไม่ได้กินข้าว เอาขนมปังสับปะรดนี้ไปนะครับ”

“แล้วก็อันนี้” หลงหลงหยิบโยเกิร์ตกล่องหนึ่งวิ่งออกมา “หม่ามี้วางใจได้ พวกเราจะดูแลซานเป่าอย่างดีครับ”

“อื้ม” เฟิงเชียนเสวี่ยน้ำตาคลอ “ขอบคุณต้าเป่าเอ้อเป่า หม่ามี้ไปก่อนนะ ต้องเป็นเด็กดีนะคะ!”

“รู้แล้วครับ หม่ามี้!”

เฟิงเชียนเสวี่ยเรียกรถไปที่ผับ DTT กินขนมปังและโยเกิร์ตบนรถ นึกถึงเด็กๆ ทั้งสามก็ อดไม่ได้ที่ตาจะแดงขึ้นมา…

ไม่ว่าจะลำบากแค่ไหน ทุกข์แค่ไหนเธอก็รับไหว แต่เธอจะไม่ให้ลูกๆ ได้รับอันตรายแน่นอน

แม่ลูกตระกูลไป๋เป็นอันธพาล ทั้งรวยทั้งว่าง เธอไม่มีเวลาจะมาต่อกรด้วยซ้ำ

บางที เธอคงจะต้องคิดพิจารณาเปลี่ยนโรงเรียนอนุบาลให้ลูกๆ แล้วล่ะ…

แต่เปลี่ยนโรงเรียนอนุบาลก็ต้องใช้เงิน เพราะฉะนั้น เป้าหมายของเธอในตอนนี้ก็คือตั้งใจทำงานหาเงิน

สองทุ่มสามสิบ เฟิงเชียนเสวี่ยยังอยู่ระหว่างทาง เบอร์แปลกโทรมา เธอเดาว่าคงจะเป็นเบอร์จาก DTT จึงรีบรับสาย “ฮัลโหล!”

“เฟิงเชียนเสวี่ย เกิดอะไรขึ้นวันนี้ไม่มาแล้วเหรอ”

เป็นเสียงของพี่ตงเจ้าของผับ

“ขอโทษค่ะ ที่บ้านฉันเกิดเรื่องนิดหน่อย เลยออกมาช้า ตอนนี้ยังอยู่ระหว่างทาง คงจะอีกประมาณสิบนาที…”

“โอเค งั้นฉันให้นักร้องคนอื่นขึ้นแทนก่อนแล้วกัน เธอค่อยเริ่มสามทุ่มครึ่งแล้วกัน!”

“ได้ค่ะ ขอบคุณมากค่ะพี่ตง”

หลังจากวางสาย เฟิงเชียนเสวี่ยโล่งอก ดีที่เจ้านายคนนี้เป็นคนดี ถ้าเป็นเหมือนปีศาจเยี่ย ป่านนี้คงถูกไล่ออกไปนานแล้ว

สามทุ่มสิบนาที เฟิงเชียนเสวี่ยถึง DTT อย่างรีบเร่ง บนเวทีมีนักร้องชายคนหนึ่งกำลังร้องเพลงร็อค ร้องเป็นมืออาชีพมาก แต่ก็ยังคงทำให้ลูกค้าบางส่วนไม่พอใจ

“พวกเราจะฟังคนสวยคนเมื่อคืนร้องเพลง!”

“ใช่ พวกเรามาหาเธอโดยเฉพาะเลย เธอไปไหน”

เฟิงเชียนเสวี่ยรีบเข้าไปที่หลังเวที มุ่งตรงไปที่ห้องแต่งตัว

ที่มุมนั่น พี่ตงโบกมืออย่างร้อนใจให้เธอรีบแต่งตัวแล้วขึ้นเวที

เฟิงเชียนเสวี่ยรีบพยักหน้า ในเวลานั้นเอง เธอก็เห็นว่าข้างๆ พี่ตงมีผู้ชายที่คล้ายกับ ‘โฮสต์หนุ่มลูกหนี้’ นั่งอยู่

เขานั่งหมุนแก้วเหล้าบนเก้าอี้หนังด้วยท่าทีที่หยิ่งผยอง มองเธออย่างยิ้มๆ สายตาเร่าร้อนดั่งไฟ