สามหนูน้อยอัจฉริยะ:มาเฟียคลั่งรัก นิยาย บท 137
หลังจากที่แม่จูพาเด็กๆ กลับไป เฟิงเชียนเสวี่ยก็รีบวิ่งไปที่ห้องเรียน นอนราบกับพื้น เริ่มค้นหาแบบแบบปูพรม
ที่ห้องเรียนไม่มี เธอก็ไปที่สนามเด็กเล่น รถโรงเรียน แม้กระทั่งห้องน้ำ เธอตามหาทุกซอกทุกมุม
หาไปหนึ่งรอบ เสื้อผ้าของเธอก็เลอะเปรอะเปื้อนไปหมด เหมือนกับผ้าขี้ริ้วที่ เต็มไปด้วยฝุ่นและสิ่งสกปรก
ฟ้ามืดแล้ว คุณครูและพนักงานของโรงเรียนเริ่มทยอยกลับบ้าน
ครูใหญ่หลิวพูดโน้มน้าว “คุณแม่ซานเป่า คุณกลับบ้านก่อนเถอะ พรุ่งนี้พวกเราจะหาต่อเองค่ะ ฉันแจ้งให้ทุกคนได้ทราบแล้ว ถ้ามีคนเห็นสร้อยข้อมือเส้นนั้นจะต้องเอามาให้ฉันแน่นอนค่ะ”
“ฉันอยากหาต่ออีกหน่อยค่ะ” เฟิงเชียนเสวี่ยกำลังค้นหาที่ถังขยะ “ครูใหญ่หลิว คุณไม่ต้องสนใจฉันหรอก ฉันหาถึงสองทุ่มก็กลับแล้วค่ะ”
“จริงๆ ที่พวกนี้พวกเราหากันหมดแล้วค่ะ…” ครูใหญ่หลิวอยากจะโน้มน้าวเธออีกหน่อย แต่พอเห็นท่าทางมุ่งมั่นของเธอ ก็ไม่อยากพูดอะไรมาก “งั้นฉันไปก่อนนะคะ คุณเอาไฟฉายนี่ไปใช้เถอะ”
“ขอบคุณค่ะ” เฟิงเชียนเสวี่ยรีบรับไฟฉายมา “กำลังต้องการอยู่พอดีเลยค่ะ”
ครูใหญ่หลิวหันหลังกลับไป พอเดินไปถึงหน้าประตู ก็เจอกับครูเฉินที่กำลังจะเลิกงาน ถอนหายใจพูดว่า “เฮ้อ หัวใจคนเป็นพ่อแม่ช่างน่าสงสาร…”
“ผู้หญิงคนเดียวดูแลเด็กสามคน มันไม่ง่ายเลย” ครูเฉินอดไม่ได้ที่จะพูด “พ่อเด็กก็ไม่รู้ไปไหน ไม่มีความรับผิดชอบเลย”
“คงจะเป็นครอบครัวแม่เลี้ยงเดี่ยว…”
“วันนี้แม่ของซือมู่เฟิงด่าเด็กสามคนนั้นว่าเป็นเด็กที่ไม่มีพ่อถึงขโมยของ ฉันยังทนฟังไม่ได้ พอบอกเธอว่าอย่าพูดแบบนี้ เธอก็ลุกขึ้นมาชี้หน้าด่าฉัน แถมบอกว่าจะไล่ฉันออกอีก อวดดีจริงๆ!”
“คุณนายซือคนนี้มีชื่อเสียงเรื่องยโสโอหัง อย่าไปยุ่งกับเธอเลย”
“ซือมู่เฟิงเป็นคนเอาสร้อยข้อมือให้เย่ว์เย่ว์เองแท้ๆ ตอนนี้แม่ของเขากลับจะฟ้องว่าลักขโมย ไม่มีเหตุผลซะจริง”
“ก็ช่วยไม่ได้นะ ตามกฎหมายแล้ว เด็กๆ ไม่สามารถมอบของให้กันได้ ยิ่งของที่มีค่าขนาดนี้ ครั้งนี้พวกเขาจึงได้เปรียบมาก!”
“ฉันเข้าใจ ก็เลยไม่กล้าพูดอะไร แต่คุณนายซือคนนั้นก็ไม่ควรจะด่าเด็กๆ แบบนั้น คำก็เด็กไม่มีพ่อสองคำก็เด็กไม่มีพ่อ เย่ว์เย่ว์ร้องไห้จนตัวสั่น ฉันสงสารจริงๆ…”
“โหดเหี้ยมสุดๆ แถมยังร้ายกาจ เธอดูสิ พอแม่ซานเป่ามา เธอก็ไม่กล้าด่าเลย!”
“จริง ผู้ปกครองแบบนี้น่ากลัวจริงๆ ฉันจะต้องภาวนาให้ซือมู่เฟิงอย่าเกิดเรื่องอะไรในห้องของฉันเลย ไม่งั้นฉันตายแน่”
“ไม่ใช่แค่เธอจะตาย ทั้งโรงเรียนอนุบาลคงจะต้องจบกัน”
“เจอคนตระกูลนี้ ซวยจริงๆ!”
เสียงของคุณครูทั้งสองเบามาก แต่ในค่ำคืนที่เงียบสงัดนี้ เฟิงเชียนเสวี่ยก็ได้ยินจนได้
เธอกำไฟฉายในมือแน่นจนสั่น สายตาเต็มไปด้วยไฟโทสะ…
เธอรู้อยู่แล้วว่าแม่ลูกตระกูลไป๋ร้ายกาจ แต่คิดไม่ถึงว่าจะถึงขั้นนี้
อาศัยจังหวะตอนที่เธอไม่อยู่ ใช้คำที่ร้ายกาจขนาดนี้ทำร้ายลูกของเธอ!
“กริ๊งงง”
อยู่ๆ แม่จูก็โทรมา เฟิงเชียนเสวี่ยสูดลมหายใจเข้า จัดการกับอารมณ์ของตัวเองให้ดี แล้วจึง
รับโทรศัพท์ “แม่จู!”
“คุณหนู ยังอยู่โรงเรียนอนุบาลเหรอคะ”
“ใช่ ฉันหาสร้อยข้อมืออยู่ มีอะไร…”
“เย่ว์เย่ว์ไข้ขึ้นค่ะ…”
“ห้ะ? ฉันจะรีบกลับไปเดี๋ยวนี้ค่ะ”
เฟิงเชียนเสวี่ยเรียกรถคันหนึ่ง แล้วกลับบ้านอย่างเร่งรีบ
เย่ว์เย่วนอนสะลืมสะลืออยู่บนเตียง หน้าที่อวบอิ่มของเธอแดงก่ำเพราะฤทธิ์ไข้
แม่จูกำลังใช้ผ้าเปียกเช็ดตัวให้เย่ว์เย่ว์
เฉินเฉินใช้มือหนึ่งเอาถุงน้ำแข็งประคบหน้าผากให้เย่ว์เย่ว์ อีกมือหนึ่งก็วัดอุณหภูมิให้
หลงหลงกำลังป้อนน้ำให้เย่ว์เย่ว์ ใช้ช้อนเล็กๆ ป้อนน้ำใส่ปากเธอทีละนิดทีละนิด มืออีกข้างก็เอาผ้าเช็ดหน้าคอยเช็ดปากให้เธอ
“ซานเป่า ซานเป่า นี่หม่ามี้นะ…”
เฟิงเชียนเสวี่ยจับหน้าผากของเย่ว์เย่ว์ มันร้อนจนน่าตกใจ
“หม่ามี้…” เย่ว์เย่ว์พูดอย่างสะลึมสะลือ “หม่ามี้ หนูมีป่าปี๊ใช่ไหมคะ หนูไม่ใช่เด็กไม่มีพ่อ ไม่ใช่…”
พอได้ยินคำนี้ น้ำตาของเฟินเชียนเสวี่ยก็ไหลออกมา…”
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: สามหนูน้อยอัจฉริยะ:มาเฟียคลั่งรัก