สามหนูน้อยอัจฉริยะ:มาเฟียคลั่งรัก นิยาย บท 136

หลังจากเซ็นสัญญา แม่ลูกตระกูลไป๋ก็เอาสร้อยเพชรทับทิมจากไปอย่างอิ่มอกอิ่มใจ

ครูใหญ่หลิวกับครูเฉินก็ไปสอบถามสถานการณ์ที่ห้องตรวจตรา

เฟิลเชียนเสวี่ยกำลังจะไปหาลูกๆ ก็มีเสียงที่คุ้นเคยดังมาจากข้างหลัง “ทำไมไม่มาหาฉัน”

เฟิงเชียนเสวี่ยสะดุ้ง หันหลังกลับไป ก็เห็นใบหน้าอันหล่อเหลาของซือเฮ่าเซวียน ช่วงนี้เขาผอมลงไปมาก สีหน้าก็ดูขาวซีด

ตอนบ่ายถูกเยี่ยเจิ้นถิงปาของใส่จนหัวแตกที่เซิ่นเทียน ถึงแม้จะทำแผลใหม่ เปลี่ยนเสื้อผ้าใหม่แล้ว แต่ความเจ็บปวดใจก็ยังคงมีอยู่…

“เธอก็รู้ ฉันแก้ปัญหาให้เธอได้ ทำไมเธอต้องแบกรับไว้เองทุกครั้งเลย” ซือเฮ่าเซวียนขมวดคิ้วถามเธอ

“คนเราก็ต้องอาศัยตนเองสิ” เฟิงเชียนเสวี่ยยิ้มเศร้า

ซือเฮ่าเซวียนสงสารอย่างมาก อยากจะยื่นมือไปกอดเธอ

เธอเดินถอยโดยไม่รู้ตัว มือของเขาค้างอยู่อย่างนั้น จากนั้นจึงเก็บมืออย่างจิตตก ได้แต่ยิ้มเศร้ากับตนเอง “ฉันลืมอีกแล้ว เธอไม่ได้เป็นของฉันแล้ว…”

คำพูดที่แสนเศร้า การกระทำที่อ้างว้าง สะกิดใจของเฟิงเชียนเสวี่ยอย่างมาก

ถ้าหากเขายังคงเข้าใกล้เธอ รบเร้าเธอเหมือนเมื่อก่อน เธอจะต้องรู้สึกต่อต้านและไม่พอใจแน่นอน

แต่เขาข่มใจและจิดตกขนาดนี้ ยิ่งทำให้เธอรู้สึกเจ็บปวดใจ

เรื่องราวต่างๆ ในอดีตมันเอ่อล้นออกมา เธอนึกย้อนกลับไปตอนอายุสิบหก ครั้งแรกที่พวกเขากอดกัน เขาก็เป็นแบบนี้ อยากจะเข้าใกล้ แต่ก็ข่มใจไว้อย่างระมัดระวัง…

เหมือนกับว่าระหว่างพวกเขามันไร้วาสนาต่อกัน สุดท้ายก็เหลือแต่เพียงความว่างเปล่า

“เรื่องของฉัน ฉันจัดการเองได้”เฟิงเชียนเสวี่ยพูดเสียงเบา “ว่าแต่นายเถอะ ทำไมต้องลำบากตนเอง ตลาดธุรกิจใหญ่ขนาดนั้น นอกจากเซิ่นเทียน ก็ยังมีลูกค้าอีกมากมาย”

“เรื่องนี้เธอไม่ต้องสนใจหรอก…” ซือเฮ่าเซวียนไม่อยากพูดถึงเรื่องนี้ “อย่ามีปัญหากับเยี่ยเจิ้นถิงเพราะฉันเลย อย่าสร้างอันตรายให้กับตนเอง”

“นายคิดมากเกินไปแล้ว ฉันไม่ทำแบบนั้นหรอก” เฟิงเชียนเสวี่ยรักษาระยะห่างอยู่ตลอด ถอยหลังไปครึ่งก้าว “ประธานซือ ภรรยาและแม่ยายของคุณยังไปได้ไม่ไกลนัก คุณรีบไปเถอะ อย่าให้คนอื่นเข้าใจผิดเลย”

ความคิดเห็น

ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: สามหนูน้อยอัจฉริยะ:มาเฟียคลั่งรัก