สามหนูน้อยอัจฉริยะ:มาเฟียคลั่งรัก นิยาย บท 136

หลังจากเซ็นสัญญา แม่ลูกตระกูลไป๋ก็เอาสร้อยเพชรทับทิมจากไปอย่างอิ่มอกอิ่มใจ

ครูใหญ่หลิวกับครูเฉินก็ไปสอบถามสถานการณ์ที่ห้องตรวจตรา

เฟิลเชียนเสวี่ยกำลังจะไปหาลูกๆ ก็มีเสียงที่คุ้นเคยดังมาจากข้างหลัง “ทำไมไม่มาหาฉัน”

เฟิงเชียนเสวี่ยสะดุ้ง หันหลังกลับไป ก็เห็นใบหน้าอันหล่อเหลาของซือเฮ่าเซวียน ช่วงนี้เขาผอมลงไปมาก สีหน้าก็ดูขาวซีด

ตอนบ่ายถูกเยี่ยเจิ้นถิงปาของใส่จนหัวแตกที่เซิ่นเทียน ถึงแม้จะทำแผลใหม่ เปลี่ยนเสื้อผ้าใหม่แล้ว แต่ความเจ็บปวดใจก็ยังคงมีอยู่…

“เธอก็รู้ ฉันแก้ปัญหาให้เธอได้ ทำไมเธอต้องแบกรับไว้เองทุกครั้งเลย” ซือเฮ่าเซวียนขมวดคิ้วถามเธอ

“คนเราก็ต้องอาศัยตนเองสิ” เฟิงเชียนเสวี่ยยิ้มเศร้า

ซือเฮ่าเซวียนสงสารอย่างมาก อยากจะยื่นมือไปกอดเธอ

เธอเดินถอยโดยไม่รู้ตัว มือของเขาค้างอยู่อย่างนั้น จากนั้นจึงเก็บมืออย่างจิตตก ได้แต่ยิ้มเศร้ากับตนเอง “ฉันลืมอีกแล้ว เธอไม่ได้เป็นของฉันแล้ว…”

คำพูดที่แสนเศร้า การกระทำที่อ้างว้าง สะกิดใจของเฟิงเชียนเสวี่ยอย่างมาก

ถ้าหากเขายังคงเข้าใกล้เธอ รบเร้าเธอเหมือนเมื่อก่อน เธอจะต้องรู้สึกต่อต้านและไม่พอใจแน่นอน

แต่เขาข่มใจและจิดตกขนาดนี้ ยิ่งทำให้เธอรู้สึกเจ็บปวดใจ

เรื่องราวต่างๆ ในอดีตมันเอ่อล้นออกมา เธอนึกย้อนกลับไปตอนอายุสิบหก ครั้งแรกที่พวกเขากอดกัน เขาก็เป็นแบบนี้ อยากจะเข้าใกล้ แต่ก็ข่มใจไว้อย่างระมัดระวัง…

เหมือนกับว่าระหว่างพวกเขามันไร้วาสนาต่อกัน สุดท้ายก็เหลือแต่เพียงความว่างเปล่า

“เรื่องของฉัน ฉันจัดการเองได้”เฟิงเชียนเสวี่ยพูดเสียงเบา “ว่าแต่นายเถอะ ทำไมต้องลำบากตนเอง ตลาดธุรกิจใหญ่ขนาดนั้น นอกจากเซิ่นเทียน ก็ยังมีลูกค้าอีกมากมาย”

“เรื่องนี้เธอไม่ต้องสนใจหรอก…” ซือเฮ่าเซวียนไม่อยากพูดถึงเรื่องนี้ “อย่ามีปัญหากับเยี่ยเจิ้นถิงเพราะฉันเลย อย่าสร้างอันตรายให้กับตนเอง”

“นายคิดมากเกินไปแล้ว ฉันไม่ทำแบบนั้นหรอก” เฟิงเชียนเสวี่ยรักษาระยะห่างอยู่ตลอด ถอยหลังไปครึ่งก้าว “ประธานซือ ภรรยาและแม่ยายของคุณยังไปได้ไม่ไกลนัก คุณรีบไปเถอะ อย่าให้คนอื่นเข้าใจผิดเลย”

“มู่เฟิงให้สร้อยข้อมือกับเย่ว์เย่ว์เอง ไม่จำเป็นต้องชดใช้อยู่แล้ว เรื่องนี้ฉันจะจัดการ…”

“วิธีจัดการที่ดีที่สุดคือนายกับฉันต้องรักษาระยะห่างกันไว้” เฟิงเชียนเสวี่ยพูดขัดเขา เตือนอย่างเอาจริงเอาจัง “นายยิ่งอาลัยอาวรณ์ฉันมากเท่าไหร่ พวกเขาสองคนก็ยิ่งกัดฉันไม่ปล่อย…”

ได้ยินคำพูดนี้ ซือเฮ่าเซวียนเงียบไปสักพัก ผ่านไปนาน เขาก็ไม่ได้พูดอะไร จากนั้นก็หันหลังจากไป

เฟิงเชียนเสวี่ยมองดูแผ่นหลังของเขา ถอนหายใจเฮือกใหญ่…

เธอเองก็รู้สึกเสียดาย แต่เรื่องราวที่ทำให้เสียดายมันก็ย้อนกลับไปเริ่มต้นใหม่ไม่ได้แล้ว…

“หม่ามี้”

ตอนที่เตรียมจะกลับ เสียงของเด็กทั้งสามก็ดังขึ้น…

เฟิงเชียนเสวี่ยหันหลังไป เย่ว์เย่ว์ก็โผล่เข้ากอดเธอ หน้าอันอวบอิ่มแนบอยู่ที่อกเธอ ถามด้วยน้ำตาคลอ “หม่ามี้ พวกเราหาสร้อยข้อมือไม่เจอ ทำยังไงดีคะ”

“หม่ามี้ แม่ของซือมู่เฟิงบอกว่าสร้อยเส้นนั้นมีมูลค่าสามสิบล้าน จริงเหรอครับ”

เฉินเฉินขมวดคิ้ว ถามด้วยหน้าตาจริงจัง

“สามสิบล้านคือเท่าไหร่คะ” เย่ว์เย่ว์เอียงคอ มองดูพี่ชายด้วยสีหน้ากังวล

“ยัยบื่อ นั่นเป็นเงินที่ชาตินี้หม่ามี้ก็ไม่มีทางหามาได้” หลงหลงพูดโพล่งออกมา พูดจบก็รีบเอามือปิดปาก มองเฟิงเชียนเสวี่ยอย่างรู้สึกผิด “หม่ามี้ ไม่ต้องห่วงครับ รอหลงหลงโตก็จะหาเงินได้แล้วครับ”

“เด็กดี” เฟิงเชียนเสวี่ยลูบผมหลงหลง จากนั้นก็จับหน้าเฉินเฉิน อุ้มเย่ว์เย่ว์ไว้พูดว่า “วางใจเถอะ หม่ามี้ชดใช้ให้พวกเขาแล้ว แก้ปัญหาเรียบร้อย!”

“จริงเหรอ” เด็กทั้งสามรู้สึกประหลาดใจ

“จริงสิ ช่วงนี้หม่ามี้ทำงานดี ได้เงินมาเยอะเลย ก็เลยชดใช้ค่าสร้อยข้อมือให้พวกเขาไปแล้ว!” เฟิงเชียนเสวี่ยแกล้งทำเป็นสบาย

“เย้ ดีจังเลย!” เด็กทั้งสามโห่ร้องอย่างดีใจ

“เอาหล่ะ พวกลูกกลับไปกับคุณยายก่อนนะ หม่ามี้ยังมีเรื่องต้องทำ กลับบ้านช้าหน่อยนะจ้ะ!”

“อื้ม ต้าเป่า เอ้อเป่า ซานเป่า จะเป็นเด็กดี!”