สามหนูน้อยอัจฉริยะ:มาเฟียคลั่งรัก นิยาย บท 14

เด็กคนนี้หน้าตาน่ารักมาก หน้าสวยอมชมพูราวกับตุ๊กตา ดวงตาใสแจ๋วเป็นประกายราวกับดวงดาว

เขามีความรู้สึกว่ารักและห่วงใยเธออย่างบอกไม่ถูก เมื่อมองไปที่เธอ หัวใจที่หนาวเหน็บของเขาก็นุ่มนวลขึ้นอย่างอธิบายไม่ได้...

ซื่อเป่าน้อยบินไปบินมาอยู่ภายในรถ มันสำลักในลำคอที่มีขนดกและตะโกนออกมาด้วยเสียงสูง “ซานเป่า ซานเป่า!”

“มานี่เร็ว!” เย่ว์เย่ว์ยื่นมือออกไป ขมวดคิ้วและพูดออกไปอย่างเคร่งขรึม “ถ้าเธอยังไม่มาอีกฉันจะโกรธแล้วนะ!”

แต่ถึงอย่างนั้น ซื่อเป่าน้อยก็ไม่ได้บินมาหาเธอ แต่ไปยืนบนบ่าของเยี่ยเจิ้นถิงแทน

เยี่ยเจิ้นถิงขมวดคิ้วและยื่นมือไปจับซื่อเป่าน้อยไว้

ซื่อเป่าน้อยตกใจมาก มันกระพือปีกและพยายามดิ้นให้หลุด ขนของมันหลุดออกมาสองถึงสามเส้น มันยังถ่ายอุจจาระออกมาแล้วร่วงใส่เสื้อคลุมของเยี่ยเจิ้นถิงอีก!

“เอ่อ...” หน้าของเยี่ยฮุยนิ่งค้าง

หน้าของบอดี้การ์ดซีดลงในทันที คุณต้องรู้ว่า เยี่ยเจิ้นถิงเป็นโรครักความสะอาดขั้นสุด...

นกตัวนี้ตายแน่!

แน่นอนว่าใบหน้าของเยี่ยเจิ้นถิงเปลี่ยนเป็นไม่สบอารมณ์ในทันที ดวงตาของเขาก็เปลี่ยนเป็นเย็นชาไม่เหมือนก่อนหน้านี้ที่ดูอ่อนโยน มือที่จับซื่อเป่าน้อยอยู่ก็รัดแน่นยิ่งขึ้น

คอของซื่อเป่าน้อยแข็งท่อ ดวงตากลอกขึ้นด้านบนและลิ้นน้อยๆ ของมันก็ห้อยออกมา!

“อ๊าก รีบปล่อยซื่อเป่าน้อยนะ!”

เย่ว์เย่ว์รีบพุ่งตัวเข้าไป พยายามใช้มือเล็กอ้วนๆ ของตัวเองแยกมือของเยี่ยเจิ้นถิงออก “ปล่อยมันไปนะ ปล่อยมันไป!”

“เด็กน้อย...” เยี่ยฮุยรีบดึงเย่ว์เย่ว์ออกไป

เยี่ยเจิ้นถิงมองไปที่ใบหน้าที่แดงก่ำและดวงตาที่มีน้ำตาไหลรินของเย่ว์เย่ว์ ความรู้สึกที่อยากจะระบายความโกรธในดวงตาของเขาค่อยๆ จางหายไป เขายังปล่อยมือเขาออกอีกด้วย

ซื่อเป่าน้อยกระพือปีกด้วยความตื่นตระหนกจนไปชนเข้ากับอ้อมอกของเย่ว์เย่ว์

เย่ว์เย่ว์รีบร้อนปกป้องซื่อเป่าน้อยไว้ที่หน้าอกของเธอ เธอมองไปที่เยี่ยเจิ้นถิงด้วยความโกรธเคือง เธอก้าวขาสั้นๆ ลงจากรถและวิ่งไปทางเข้าของห้างสรรพสินค้าอย่างรวดเร็ว

“อ้าว เด็กน้อย!” เยี่ยฮุยตะโกนออกไปแต่เย่ว์เย่ว์ไม่ได้สนใจเขา เขาไม่วางใจจึงสั่งบอดี้การ์ดคนหนึ่ง “นายตามเธอไป ดูให้แน่ใจว่าเธอได้เจอกับผู้ปกครองของเธอแล้ว!”

“ครับ!”