สามหนูน้อยอัจฉริยะ:มาเฟียคลั่งรัก นิยาย บท 13

“เข้าไปค้นหา!”

จู่ๆ ชายที่สวมชุดสูทเรียบร้อยกลุ่มหนึ่งก็เข้าไปสำรวจบริเวณรอบๆ อย่างเร่งรีบ

หลงหลงหันกลับไปมองที่ห้องน้ำ จะเกี่ยวข้องกับชายคนนั้นไหมนะ

เขากำลังยืนนิ่งค้างอยู่ จู่ๆ ชายชุดดำก็พุ่งออกมา เขาใช้มือที่เต็มไปด้วยเลือดยัดของบางอย่างเข้าไปในกระเป๋าเสื้อของหลงหลงและพูดด้วยเสียงต่ำว่า “ไอ้หนู ฉันจะกลับมาตามหาเธอ!”

ชายชุดดำรีบวิ่งไปที่บันไดอย่างรวดเร็ว จากนั้นชายชุดสูทกลุ่มหนึ่งก็วิ่งตามเขาไปอย่างรวดเร็ว

ใบหน้าจิ้มลิ้มของหลงหลงนิ่งค้างด้วยความตกตะลึง ว้าว นี่คือการแสดงเป็นตำรวจและโจรในภาพยนตร์หรือ เท่มากเลย!

เมื่อได้สติกลับมา หลงหลงก็หยิบกล่องเล็กๆ ที่ดูวิจิตรงดงามออกมาจากกระเป๋าเสื้อ เมื่อเปิดกล่องดู ภายในกล่องมีชิปสีทองขนาดเท่าเม็ดถั่วเหลืองบรรจุอยู่

เขามองดูอย่างละเอียดถี่ถ้วน เอ้ะ นี่คืออะไรน่ะ พอมองดูแล้วไม่เหมือนทอง แต่เหมือนอุปกรณ์อิเล็กทรอนิกส์ที่ต้าเป่ามักจะพกติดตัวไว้

“เมล็ดแตงโม เมล็ดแตงโม!”

“หลงหลงกำลังจดจ่ออยู่กับการคิดว่าสิ่งนั้นคืออะไร จู่ๆ นกแก้วที่ชื่อว่าซื่อเป่าก็อ้าปากและกินชิปเข้าไปเหมือนกับกินเมล็ดแตงโม

“…”

หลงหลงอึ้งจนพูดไม่ออก เขารีบตีหัวสีเขียวๆ ของซื่อเป่าน้อยและตะโกนออกมาว่า “ซื่อเป่าน้อย รีบคายออกมา รีบคายออกมาเร็ว...”

“ฮือๆๆ!” ซื่อเป่าน้อยไม่เพียงแต่ไม่คายออกมา มันตกใจและกลืนชิปนั้นลงไป

“โอ๊ย!” หลงหลงโกรธมาก เขาจับหางของซื่อเป่าน้อยขึ้นมากลับหัวของมันและเหวี่ยงมันขึ้นลง “อันนี้กินไม่ได้ รีบคายออกมา รีบคายออกมา...”

ซื่อเป่าน้อยโดนเหวี่ยงจนเวียนหัวกลอกตาขาว แม้แต่ลิ้นสีชมพูอ่อนนุ่มของมันก็โผล่ออกมา

“โอ๊ย เอ้อร์เป่าเธอกำลังทำอะไร”

เย่ว์เย่ว์กรีดร้องและรีบพุ่งตัวมาแย่งซื่อเป่าน้อยไป เธอปั๊มหัวใจให้ซื่อเป่าน้อยอย่างระมัดระวังและกระซิบถามว่า “เธอรังแกซื่อเป่าน้อยของฉันทำไม ฉันจะฟ้องหม่ามี๊!”

“ไม่ใช่นะ เย่ว์เย่ว์...”

“หลงหลงห้ามรังแกซื่อเป่าน้อยนะ”

เฉินเฉินวางมาดเป็นพี่คนโตและดุเขาอย่างจริงจัง

“ฉัน...มัน...”

หลงหลงชี้ไปที่ตัวเองและชี้ไปที่ซื่อเป่าน้อย