สามหนูน้อยอัจฉริยะ:มาเฟียคลั่งรัก นิยาย บท 140
“ไปกัน? ไปดื่มกับเทพแห่งความร่ำรวยสักแก้ว” พี่ตงส่งไวน์ให้เฟิงเชียนเสวี่ย
“ไม่ดีกว่า” เฟิงเชียนเสวี่ยส่ายหัว “ฉันจะต้องรีบกลับบ้าน ขอบคุณเขาแทนฉันทีนะ”
พูดพลาง เธอก็สะพายกระเป๋าออกไปทางประตูหลัง…
พี่ตงมองแผ่นหลังของเธอ ยิ้มหยันที่มุมปากอย่างไม่อาจคาดเดาได้…
“คนสวย รอเธอมาตั้งนาน ไปดื่มกันสักหน่อยไหม”
ชายหนุ่มคนหนึ่งดักเฟิงเชียนเสวี่ยที่ข้างทาง มองเธอด้วยสายตาที่เร่าร้อน
“ขอโทษค่ะ คุณจำผิดคนแล้ว”
เฟิงเชียนเสวี่ยก้มหัว อยากจะเดินอ้อมเขาไป แต่กลับถูกบอดี้การ์ดเขาห้ามไว้
“เธอกล้าหักหน้าท่านฉินของเราเหรอ” บอดี้การ์ดคนนั้นหน้าตาน่ากลัว
“หุบปาก!” ชายหนุ่มพูดดุ “พูดแบบนี้กับคนสวยได้ไง”
จากนั้น ชายหนุ่มเดินไปอยู่ต่อหน้าเฟิงเชียนเสวี่ย พูดด้วยความจริงใจ “ไว้ใจได้ ฉันไม่ใช่คนเลวอะไร แค่อยากจะเป็นเพื่อนกับเธอเท่านั้น”
“ฉันมีธุระที่บ้าน” เฟิงเชียนเสวี่ยหลบเขาแล้วเดินไปทางอื่น
“ไม่ยอมให้หน้ากันใช่ไหม” ชายหนุ่มหมดความอดทน “ถ้างั้นก็อย่าหาว่าฉันใช้กำลังเลยนะ”
พูดพลาง เขาก็เข้าไปจับเฟิงเชียนเสวี่ยแล้วลากขึ้นรถ…
“ปล่อยฉันนะ…” เฟิงเชียนเสวี่ยดิ้นรนอย่างลนลาน
“ปื๊นๆ!”
เสียงแตรรถดังขึ้น จากนั้น แสงสว่างจ้าก็ส่องไปที่ตาของชายหนุ่ม
“โว้ย ไอตัวไหนมันมายุ่งไม่เข้าเรื่อง” ชายหนุ่มพูดโกรธ
บอดี้การ์ดของเขาเดินไปด้วยท่าทางดุดัน พอเห็นชัดว่าเป็นใคร บอดี้การ์ดคนนั้นก็เดินคอตกกลับมา พูดเสียงเบา “ท่านฉิน เป็นท่านต้วน!”
“ท่านต้วนไหน” ชายหนุ่มคิดไม่ทัน
ทันใดนั้น รูปร่างสูงโปร่งเดินลงมาจากรถแล้วเดินตรงมาทางนี้ บนตัวเขาเต็มไปด้วยความหนาวเหน็บ “ปล่อยเธอ!”
เฟิงเชียนเสวี่ยหันกลับไปมอง ถึงกับอึ้งไปเลย…
เธอนึกย้อนไปคืนที่ประมูลครั้งก่อน ตอนที่เธอถูกผู้ชายกลุ่มหนึ่งลวนลามที่ข้างถนน ‘โฮสหนุ่มลูกหนี้’ ก็ปรากฏตัวแบบนี้…
“ท่านต้วน…อ๊าก…”
บอดี้การ์ดที่รูปร่างสูงใหญ่กำลังจะพูด ก็ถูกต้วนเทียนหยาบิดเข้าที่ข้อมือ
เสียง ‘ก๊อก’ ดังขึ้น บอดี้การ์ดล้มลงกับพื้น เจ็บจนหน้าตาบูดเบี้ยว ร้องโหยหวนอย่างดัง
“ท่านต้วนใจเย็นๆ ครับ ผมไม่รู้ว่าเธอเป็นคนของท่าน” ท่านฉินกลัวจนหน้าซีด รีบขอโทษเฟิงเชียนเสวี่ย “ผมมีตาหามีแววไม่ ไม่ควรไปล่วงเกินคุณ…”
“เอ่อ…” เฟิงเชียนเสวี่ยถึงกับงง ท่านต้วยนี่มันมีที่มาที่ไปยังไงกันเนี่ย
“ไสหัวไป!” ต้วนเทียนหยาพูดดุดัน
ท่านฉินรีบพาคนของเขาจากไปอย่างน่าสมเพช
เฟิงเชียนเสวี่ยมองพวกเขาอย่างตะลึง แล้วมองต้วนเทียนหยา “นาย…”
“ทำไม จำฉันไม่ได้เหรอ” ต้วนเทียนหยาแกล้งยิ้มอย่างลึกลับ “ไม่เจอกันแค่ไม่กี่วัน ก็ลืมฉันแล้วหรอเนี่ย เสียใจจัง!”
“บ้าหน่ะ นายคือ…”
เฟิงเชียนเสวี่ยตะลึงมาก เหมือนแม้กระทั่งเสียง เขาคือ ‘โฮสหนุ่มลูกหนี้’ จริงๆ เหรอ
“แผลที่ไหล่ไม่เป็นไรใช่ไหม”
ต้วนเทียนหยาเห็นเสื้อคลุมของเธอถูกดึงลงมา คิดว่าโดนแผลเข้า
“เป็นนายจริงๆ เหรอ” เฟิงเชียนเสวี่ยยืนยันอีกครั้ง “นาย ทำไมนาย…”
“ขึ้นรถก่อน” ต้วนเทียนหยาลากเธอขึ้นรถ
ในใจเฟิงเชียนเสวี่ยขัดขืนตามสัญชาตญาณ แต่พอเห็นรถแอสตันมาร์ตินคันนั้น เธอก็ลดความแคลงใจลง ตามเขาขึ้นรถไป คาดเข็มขัดนิรภัยอย่างชินมือ ปรับเบาะที่นั่ง…
“ฉันคิดว่าเธอจำฉันไม่ได้ซะอีก” ต้วนเทียนหยาพูดหยอกล้อ “ดูเหมือนว่าภาพจำครั้งที่แล้วจะประทับใจเธอมากนะ พี่ฉัน…”
“เพี้ยะ!” ต้วนเตียนหยายังพูดไม่จบ เฟิงเชียนเสวี่ยก็ตบหน้าเขาอย่างแรง กัดฟันด่าว่า “หนุ่มบาร์โฮสต์เฮงซวย กล้าดียังไงมาแกล้งฉัน!”
“เอ่อ…”
ต้วนเทียนหยางุนงง เขาคิดว่าเยี่ยเจิ้นถิงบอกเธอหมดแล้วซะอีก แล้วก็แนะนำเขาแล้ว เมื่อกี้ก็เลยจะพูดว่า “พี่ฉันบอกเธอหมดแล้วล่ะสิ”
คิดไม่ถึงเลยว่าเธอจะคิดว่าเขาเป็นร่างแยกของเยี่ยเจิ้นถิง…
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: สามหนูน้อยอัจฉริยะ:มาเฟียคลั่งรัก