สามหนูน้อยอัจฉริยะ:มาเฟียคลั่งรัก นิยาย บท 147

เฟิงเชียนเสวี่ยเดินเข้าไปในอาคารบริษัทด้วยท่าทีที่เขินอาย แต่เห็นว่าเพื่อนร่วมงานของเธอทั้งหมดกำลังเข้าแถวสองแถวอย่างเป็นระเบียบ โค้งคำนับและทักทายเธอ “ท่านประธาน!”

เธอตกใจยืนนิ่งอยู่กับที่

อาลี่ว์ที่อยู่ข้างๆไม่หยุดขยิบตาให้เธอ เธอพึ่งรู้สึกถึงปฏิกิริยาที่ด้านหลังจึงหันหลังกลับไปมอง…

ร่างโปร่งสูงเพรียวของเยี่ยเจิ้นถิงเดินเข้ามาพร้อมกับแสงแดดยามเช้า ทำให้เอารู้สึกราวกับจะขาดอากาศหายใจ!

เฟิงเชียนเสวี่ยรีบก้าวหลีกออกมาและก้มศีรษะลงอย่างประหม่า ไม่กล้าแม้แต่จะหายใจแรงๆ

เยี่ยเจิ้นถิงไม่แม้แต่ชำเลืองมองและก้าวต่อไปข้างหน้า เมื่อเดินมาถึงข้างๆ เธอ เขาก็หยุดและตักเตือนเธออย่างเย็นชา “สาย35วินาที ลงโทษให้คุณไปทำความสะอาดสระน้ำ!”

“ฉัน…” ตอนแรกเฟิงเชียนเสวี่ยต้องการจะอธิบาย แต่กลับพยักหน้าอย่างนอบน้อม “ค่ะท่านประธาน!”

เสียงฝีเท้าค่อยๆ ไกลออกไป เฟิงเชียนเสวี่ยเงยหน้าขึ้นแล้วจ้องเขม็งไปที่แผ่นหลังจอมเผด็จการอย่างขุ่นเคือง ถึงแม้เขาจะคล้ายกับแฟนของเธอมาก แต่ไม่ว่าอย่างไรเธอก็เกลียดเขาอยู่ดี

ฉันอยากจะถีบเขาจริงๆ!

เยี่ยเจิ้นถิงเดินเข้าไปในลิฟต์ และเมื่อหันหลังกลับมา เขาก็เงยหน้าขึ้นมอง…

ใบหน้าของเฟิงเชียนเสวี่ยที่มีแต่ความโกรธและเกลียดในตอนแรกก็เปลี่ยนไปในทันที ตอนนี้กลายเป็นรอยยิ้มที่จริงจังและให้เกียรติ เสแสร้งล้วนๆ!

ประตูลิฟต์ปิดลงอย่างช้าๆ ในที่สุดเฟิงเชียนเสวี่ยก็หายใจได้อย่างโล่งอก…

“เชียนเสวี่ย เชียนเสวี่ย…”

มีเสียงหนึ่งมาขัดจังหวะความคิดของเฟิงเชียนเสวี่ย

เฟิงเชียนเสวี่ยกลับมามีสติอีกครั้งและยกยิ้มขึ้นทักทาย “อาลี่ว์!”

“เธอไม่เป็นไรใช่ไหม” อาลี่ว์ลากเธอเบียดเข้าไปรอลิฟต์ “สีหน้าของเธอดูไม่ดีเลย”

“ไม่เป็นไร” เฟิงเชียนเสวี่ยส่ายหัว “เมื่อคืนฉันน่าจะนอนไม่พอ”

“ไม่แปลกใจเลยที่เธอไม่อยู่กับร่องกับรอย ยืนขวางท่านประธานอยู่ยังไม่รู้ตัวด้วยซ้ำ” อาลี่ว์พูดติดตลกว่า “โชคดีที่เป็นเธอ ท่านประธานลงโทษเธอแค่ทำความสะอาดสระน้ำ ถ้าเป็นคนอื่นคงจบเห่แล้ว”

“อย่ามาล้อเล่นสิ…” เฟิงเชียนเสวี่ยชี้แจงเสียงเบา “ฉันกับท่านประธานไม่ได้เป็นอะไรกันสักหน่อย”

“ไม่เป็นอะไรล่ะ วันนั้นท่านประธานกอดเธอแน่น ยังไม่นับที่ว่าท่านดูตกใจแค่ไหน”

“มันจะเป็นไปได้ยังไงล่ะ เธอดูผิดแล้ว…”