สามหนูน้อยอัจฉริยะ:มาเฟียคลั่งรัก นิยาย บท 146

เฟิงเชียนเสวี่ยตะลึงอยู่ครู่หนึ่งแล้วรีบเข้าไปในรถ

ทุกคนรอบตัวกำลังมองมาที่เธอ

มีป้าสองสามคนที่อยู่ในหมู่บ้านเดียวกันกำลังชี้มาและวิพากษ์วิจารณ์กันอย่างจับผิด “นี่ไม่ใช่ลูกสาวหัวแก้วหัวแหวนของแม่จูหรือ โอ้ มีแฟนแล้วด้วย ”

“มองแวบแรกคือไฮโซหนุ่มรูปหล่อ แม่จูจะต้องมีความสุขมากแน่ๆ”

“ปิดหลังคารถเร็วเข้า” เฟิงเชียนเสวี่ยปิดหน้าของเธอ เพราะไม่อยากให้คนรู้จักของเธอเห็น

“กลัวอะไร ฉันก็ไม่ได้ทำอะไรผิดสักหน่อย” ต้วนเทียนหยาปิดหลังคารถลงแล้วโบกมือให้เหล่าป้าๆ “บายบายนะคนสวย!”

“บายบาย!” เหล่าป้าๆยิ้มแย้มแจ่มใส

“คุณไปทักทายอะไรพวกเธอ” เฟิงเชียนเสวี่ยถึงกับพูดไม่ออก “นี่นายยังได้รับความนิยมไม่พออีกหรือ”

“ก็เป็นเพื่อนบ้านของคุณไม่ใช่หรือ ยังไงภายหลังเราก็ต้องรู้จักกันอยู่แล้ว” ต้วนเทียนหยาพูดด้วยรอยยิ้มทะเล้นๆ “เมื่อไหร่จะพาฉันไปพบครอบครัวล่ะ”

“เลิกเซ้าซี้ได้แล้ว” แม้ว่าเฟิงเชียนเสวี่ยจะเบะปากเหมือนไม่ชอบใจ แต่ใบหน้ากลับแต้มไปด้วยรอยยิ้ม “ทำไมวันนี้นายถึงเปลี่ยนรถ แล้วรถแอสตันมาร์ตินไปไหนล่ะ”

“รถคันนั้นเสีย เอาไปซ่อมอยู่”

ต้วนเทียนเทียนขับรถออกไปอย่างรวดเร็ว

“พังงั้นเหรือ เมื่อวานยังดีๆอยู่เลย” เฟิงเชียนเสวี่ยประหลาดใจมาก

“รถชนระหว่างทางกลับน่ะ”

ต้วนเทียนหยาไม่ได้โกหก ระหว่างทางกลับ เขาตั้งใจเอารถไปชนแล้วนำไปส่งที่โรงรถของเยี่ยเจิ้นถิงพร้อมกับฝาครอบด้านหน้ารถที่ผิดรูป

เช้าตรู่วันนี้ เยี่ยฮุยก็จัดการส่งคนไปซ่อม

ด้วยวิธีนี้ ภายในระยะเวลาอันสั้นเยี่ยเจิ้นถิงก็จะไม่สามารถขับรถคันนั้นได้ และเฟิงเชียนเสวี่ยก็จะไม่มีวันพบ “โฮสต์หนุ่มลูกหนี้” ที่แท้จริงอีกต่อไป

หลังจากทำทั้งหมดนี้ ต้วนเทียนหยาก็รู้สึกไม่สบายใจเล็กน้อย เพราะตั้งแต่เด็กจนโต นี่คือครั้งแรกที่เขาเล่นลูกไม้ต่อหน้าเยี่ยเจิ้นถิง

เขาลังเลและไม่สบายใจอยู่ครู่หนึ่ง แต่ในที่สุดก็ทำสำเร็จ

เพราะเขารู้ว่าตัวเองมีเครื่องราง และเยี่ยเจิ้นถิงจะไม่สามารถทำอะไรกับเขาได้จริงๆ

“คราวหลังก็ขับรถระวังๆหน่อย”