สามหนูน้อยอัจฉริยะ:มาเฟียคลั่งรัก นิยาย บท 162

เฟิงเชียนเสวี่ยฝากให้แม่จูเก็บดูแลสร้อยมือไว้ดีๆ จากนั้นก็พาเด็กทั้งสามลงไปกินข้าวเช้าข้างล่างตึกอย่างเร่งรีบ

โจ๊กกระดูกวัวที่แม่จูตื่นมาทำตั้งแต่เช้า แต่กลับถูกทำลายด้วยความอาฆาตของเซี่ยวซื่อเป่า

เด็กทั้งสามคนโกรธมาก ตกลงกันแล้วว่าจะไม่สนใจเซี่ยวซื่อเป่าไปสามวัน

เฟิงเชียนเสยี่วพาพวกเธอไปกินข้าวเช้าที่ร้านอาหารข้างล่างตึก รถโรงเรียนมาถึงพอดี เธอส่งพวกเขาขึ้นรถ จากนั้นก็มุ่งหน้าไปบริษัทอย่างเร่งรีบ

ตั้งแต่เช้าตรู่ เหมือนทำสงครามเลย...

แม้ว่าจะแข่งกับเวลาอย่างที่สุด แต่เฟิงเชียนเสวี่ยก็ยังสายไปอยู่สิบนาที

แต่เหวินลี่กลับไม่มีเวลาที่จะมาดุด่าเธอเลย เพราะว่าวันนี้มีงานเปิดตัวผลิตภัณฑ์ใหม่ ทุกคนต้องไปเตรียมตัวกับงานเปิดตัวนี้ที่ชั้น66

เหลือแค่เลขาชั้นต่ำสุดอย่างเฟิงเชียนเสวี่ย ที่ต้องเฝ้าดูแขกอยู่ที่หน้าเคาน์เตอร์อยู่ชั้น68

วันนี้ไม่มีแขกมา เฟิงเชียนเสวี่ยว่างลงอย่างกะทันหัน ยังไม่ค่อยชินเท่าไหร่ เธอยืนมองเอกสารการทำงานอยู่หน้าเคาท์เตอร์ คิดอยากที่จะเรียนรู้มากขึ้น จะได้ผ่านโปรเร็วๆ

ทันใดนั้น ประตูลิฟต์เปิดออก เงารูปร่างสูงเพรียวเดินมาอย่างเร่งดวง...

เฟิงเชียนเสวี่ยเงยหน้าขึ้นมอง คือเยี่ยเจิ้นถิง

เขาขมวดคิ้ว สีหน้าอึมครึม ทั้งตัวเต็มไปเปลวไฟมอดไหม้ที่เหมือนกับว่าจะเผาคนให้กลายเป็นเถ้าถ่าน

หัวใจเธอเต้นแรงทันที รีบกล่าวทักทาย “ประธานเยี่ย...”

เยี่ยเจิ้งถิงไม่เหลียวมองเธอเลยสักนิด เดินตรงไปข้างหน้า ไฟสีแดงของหูฟังบลูทูธกะพริบ อยู่ระหว่างการสนทนา…

“คุณน้า ตลอดที่ผ่านมาเราต่างคนต่างอยู่ไม่ก้าวก่ายกัน แต่ทำไมจู่ๆ ถึงได้มาโจมตีระบบของผมมันหมายความว่ายังไง?”

“ก็เพราะว่ามันหาเรื่องเอง!”

“ผมไม่อยากโต้เถียงเรื่องนี้กับน้า ยังไงก็ตาม น้าต้องหยุดเดี๋ยวนี้ ไม่งั้นอยากหาว่าผมไม่เกรงใจนะ”

ระหว่างที่พูด เขาได้เตะเก้าอี้ที่ขวางทางออกไป

‘เผิ่ง’ เสียงดังขึ้นหนึ่งที เก้าอี้ชนเข้ากับกำแพง กำแพงโดนชนแตกออกจนมีรอยร้าวลากยาวออกมา

ทำให้เฟิงเชียนเสวี่ยเกิดขนลุก หัวใจเต้นตุ๊บๆ รัวๆ ผ่านไปสักพักถึงจะตั้งตัวกลับมาได้

เธอเพิ่งเคยเห็นเยี่ยเจิ้นถิงโกรธมากขนาดนี้ ถ้าเก้าอี้เมื่อกี้เป็นคนแล้วละก็ คาดว่าตอนนี้น่าจะไม่มีลมหายใจแล้วแหละ