สามหนูน้อยอัจฉริยะ:มาเฟียคลั่งรัก นิยาย บท 163

เฟิงเชียนเสวี่ยยิ่งคิดยิ่งรู้สึกว่าใช่ แต่เธอไม่เข้าใจ ถ้าเกิดว่าเยี่ยเจิ้นถิงเป็นโฮสจริงๆ แล้วเขาจะทำเพื่ออะไร?

ทันใดนั้นเธอนึกถึงคำพูดที่ตวงเทียงหยาเคยบอก…

‘เธอเคยคิดหรือเปล่าว่าเดิมทีฉันไม่ใช้โฮส เป็นเธอเองที่เข้าใจผิดว่าฉันเป็นโฮส!’

‘สี่ปีก่อนฉันเข้าห้องผิด จะบอกว่าเป็นเหตุบังเอิญโดยไม่ตั้งใจ แต่มันก็เป็นโชคชะตาล่ะนะ...’

‘ฉันเคยชินกับชีวิตที่ราบรื่นมานาน ชีวิตไม่มีความท้าทายอะไร และหาความชอบอะไรไม่เจอสักอย่าง จู่ๆ มีคนโผล่มานึกว่าฉันเป็นโฮส แล้วยังบังคับฉันหาเงินอีก เร้าใจมากเลยล่ะ!’

บางที คำโกหกที่ดูเสแสร้ง ความจริงแล้วคือเรื่องจริง...

เพียงแค่ว่า เป้าหมายไม่ถูกเอง

แต่ว่า ตอนนี้ไม่มีหลักฐานที่แน่ชัด ยังอธิบายอะไรไม่ได้ หรือทุกอย่างจะเป็นเหตุบังเอิญ เป็นเธอที่คิดมากไปเอง...

เซี่ยวตวงที่เยี่ยฮุยหมายถึง อาจไม่ใช้ตวงเซ่าที่เธอรู้จักก็ได้

ยิ่งไปกว่านั้นเยี่ยเจิ้งถิงที่ทำตัวสูงส่งหยิ่งผยอง จะมาทำเป็นโฮสต่อหน้าเธอได้ไง?

สำหรับโฮสเธอไม่ตีตบก็คือด่า พฤติกรรมเลวร้ายมาก ถ้าเขาเป็นเยี่ยเจิ้งถิงจริง ไม่รู้เลยว่าเธอจะตายไปกี่ครั้งแล้ว...

นึกถึงอย่างนี้ เฟิงเชียนเสวี่ยเริ่มจะไม่แน่ใจ เธอรู้สึกว่าหัวสมองวุ่นวายไปหมด ส่ายหัวไปมาเตือนตัวเองว่าไม่ต้องคิดแล้ว...

แต่ในตอนนั้น เธอนึกขึ้นได้อีกว่า ถ้าอยากรู้ว่าเยี่ยเจิ้นถิงเป็นโฮสหรือเปล่า ดูที่หลังเอวเขาก็ได้แล้วไม่ใช่?

เรื่องอื่นอาจจะเป็นแค่ความบังเอิญ รอยสักบนเอวเป็นไปไม่ได้ที่จะเหมือนกันหรอกน่ะ?

คิดถึงอย่างนี้ เฟิงเชียนเสวี่ยรู้สึกสดชื่นแจ่มใสขึ้นมาทันที เธอสูบหายใจเข้าลึกๆ ไปทีหนึ่ง ถือถังน้ำแข็งเข้ามาถึงออฟฟิศ

บรรยากาศเคร่งครัด เยี่ยเจิ้งถิงใช้คอมพิวเตอร์พร้อมบัญชาการด้วยตัวเองไปด้วย…

“แจ้งทีมทันเดอร์ให้ไปรับประธานเจียง ต้องพาเขากลับมาถึงเซิ่งเทียนอย่างปลอดภัยให้ได้”

“แจ้งไปยังเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยทุกราย เฝ้าประตูทางเข้าออกทุกที่ให้เข้มงวดที่สุด เห็นบุคคลต้องสงสัย จับกุมกักกันทันที”

“แจ้งทหารเยี่ย ให้ตรวจสอบสื่อมวลชนและบุคคลภายนอกทั้งหมด”

“ครับผม!” เยี่ยฮุยสั่งการลงไปโดยทันที จากนั้นก็ถามด้วยความกังวล “เจ้าเยี่ยครับ สิบแปดคนที่เหลือส่งไปรับประธานเจียงหมด ทางท่างก็ไม่มีคนแล้วนี่ครับ...

“แกไม่ใช้คนเหรอ” เยี่ยเจิ้นถิงพูดด้วยเสียงที่เย็นชา