สามหนูน้อยอัจฉริยะ:มาเฟียคลั่งรัก นิยาย บท 177

“อ๊า...” เฟิงเชียนเสวี่ยร้องไห้ออกมาด้วยความตระหนก ฉันควรทำอย่างไร หรือวันนี้เธอจะตายอยู่ที่นี่ซะแล้ว?

“หม่ามี๊ เธอโดด ฉันก็โดด !”

ซื่อเป่าน้อยได้เรียนรู้ประโยคจากเรือไททานิค ยุยงเฟิงเชียนเสวี่ยให้กระโดดลงไป

“เธอก็กระโดดได้สิ เธอเป็นนก ฉันไม่ใช่นี่นา!”

เฟิงเชียนเสวี่ยแทบอยากจะร้องไห้

ด้านนอก ชายชุดดำยังคงกระแทกประตูอยู่ และคาดว่าอีกสองสามทีก็จะเปิดได้แล้ว...

แต่ข้างหน้าเป็นชั้นที่สิบสาม ถ้ากระโดดลงไปก็จะแย่แน่

ด้านหนึ่งเป็นอันธพาล อีกด้านเป็นตึกสูง...

ยังไงก็ตาย!

“กระโดด! กระโดด! กระโดด!” ซื่อเป่าน้อยกระพือปีกส่งเสริมเฟิงเชียนเสวี่ย

“ช่างมันแล้ว ตายเป็นตายเถอะ!”

เฟิงเชียนเสวี่ยหลับตา หายใจเข้าลึก ๆ กำลังจะกระโดดลงไป แต่เมื่อเธอรู้สึกถึงลมหนาวที่พัดเข้ามาในหูของเธอ เธอก็ถอยกลับ กอดขอบหน้าต่าง และร้องไห้ออกมาVหย่า—

“ฉันไม่อยากตายนี่นา ลูกๆ ยังเด็กมากอยู่เลย เงินก็ยังใช้ไม่หมด...”

“ปัง!” ประตูถูกเตะเปิดอีกครั้ง

“นังตัวแสบ แกตายแน่!” ชายชุดดำเหวี่ยงมีดคมและพุ่งเข้าใส่อย่างดุเดือด

"อ๊า--"

เฟิงเชียนเสวี่ยกรีดร้องด้วยความตกใจ กระโดดลงไปอย่างรวดเร็ว แต่ในเวลานี้ เสื้อผ้าของเธอถูกกันสาดหน้าต่างเกี่ยวไว้...

“ไม่มีทาง!!!” เฟิงเชียนเสวี่ยทรุดตัวลงด้วยความสิ้นหวัง

“คนเลว!” ซื่อเป่าน้อยบินกลับมาอีกครั้ง จิกดวงตาชายเสื้อดำคนนั้น

คราวนี้ ชายชุดดำใช้มีดแทงออกไป คมมีดฟาดผ่านปีกของซื่อเป่าน้อย และพุ่งเป้าแทงไปที่คอของเฟิงเชียนเสวี่ย...

ซื่อเป่าน้อยได้รับบาดเจ็บและตกลงไปในอ้อมแขนของเฟิงเชียนเสวี่ย

เฟิงเชียนเสวี่ยหลับตาลงด้วยความสิ้นหวัง แต่ปลายมีดหยุดลงในระยะห่างจากคอของเธอเพียงหนึ่งเซนติเมตร...

เธอเตรียมใจที่จะตายแล้ว...

แต่ทว่า มีดไม่ได้แทงลงมา