สามหนูน้อยอัจฉริยะ:มาเฟียคลั่งรัก นิยาย บท 178

เมื่อเห็นนกแก้วในอ้อมแขนของเฟิงเชียนเสวี่ย เยี่ยเจิ้นถิงถอนหายใจออกมาด้วยความโล่งอก “นึกว่าเด็กที่ไหน ที่แท้ก็นกตัวหนึ่ง!”

“รีบพาไปโรงพยาบาลสัตว์ เร็วเข้า” เฟิงเชียนเสวี่ยเร่งเร้าอย่างเป็นกังวล

เวลานี้เจ้าซื่อเป่าน้อยหายใจแผ่วเบา ปีกของมันได้รับบาดเจ็บ

ขณะที่เยี่ยเจิ้นถิงกำลังอุ้มเฟิงเชียนเสวี่ยเดินออกจากห้อง เขาบังเอิญเหยียบเข้ากับบางสิ่ง และก็มีเสียงร้อง ‘ว้าว’ ดังออกมาจากเจ้าสิ่งนั้น เขาหยุดและก้มลงมอง...มันคือตุ๊กตาเด็กน้อย!

เฟิงเชียนเสวี่ยใจหายวาบ แย่แล้ว ตุ๊กตาจ๋าของเย่ว์เย่ว์...

“อายุขนาดนี้แล้วยังเล่นไอ้นี่อีก ไม่รู้จักโต!”

เยี่ยเจิ้นถิงไม่ได้คิดอะไรมาก เขาคิดว่าสิ่งนี้เป็นของเล่นของเฟิงเชียนเสวี่ย จึงรีบอุ้มเธอก้าวออกไปอย่างไว

เฟิงเชียนเสวี่ยแอบถอนหายใจ โชคดีที่เธอให้แม่จูและเด็กๆ ย้ายออกไปก่อน ไม่เพียงรอดพ้นจากเหตุการณ์ลอบสังหาร ยังหลีกเลี่ยงการพบหน้ากับเยี่ยเจิ้นถิงอีกด้วย

ในขณะเดียวกัน เธอยังรู้สึกโชคดีที่ในบ้านของเธอค่อนข้างมืด ไม่สามารถมองเห็นโดยรอบได้ชัดเจน ไม่เช่นนั้น หากเยี่ยเจิ้นถิงเห็นข้าวของเครื่องใช้สำหรับเด็กในบ้าน ความลับเรื่องเด็กๆ คงแตกเป็นแน่...

เยี่ยเจิ้นถิงอุ้มเฟิงเชียนเสวี่ยขึ้นรถ เขาขับรถด้วยมือข้างเดียว มืออีกข้างโทรศัพท์หาเหลยอวี่ “ช่วยแวะมาที เธอได้รับบาดเจ็บ อ้อ...พาสัตวแพทย์ที่รักษานกมาด้วยนะ”

“นก?” เหลยอวี่ที่อยู่ปลายสายชะงักไปครู่หนึ่ง แล้วรีบตอบกลับอย่างนอบน้อม “ได้ค่ะ จะรีบจัดการให้ทันทีเลยค่ะ”

“มันชื่อเจ้าซื่อเป่าน้อย เป็นนกแก้วบัดเจริการ์” เฟิงเชียนเสวี่ยอธิบายอย่างจริงจัง

“นกแก้วไม่ใช่นกหรือไง?” เยี่ยเจิ้นถิงย้อนถาม

เฟิงเชียนเสวี่ยพูดไม่ออก ก็ได้ นกก็นก

ถึงอย่างไรในเวลานี้ซื่อเป่าน้อยได้รับบาดเจ็บไม่ได้สติ มันคงจะไม่มีความเห็นหรอก

เมื่อมาถึงวิลล่าเดิมจากเมื่อคราวที่แล้ว เยี่ยเจิ้นถิงอุ้มเฟิงเชียนเสวี่ยลงจากรถ บอดี้การ์ดและคนรับใช้จำนวนยี่สิบกว่าคนยืนเรียงรายแบ่งเป็นสองแถวอย่างเป็นระเบียบก้มศีรษะทำความเคารพ

เฟิงเชียนเสวี่ยรู้สึกอึดอัดจึงพูดด้วยเสียงเบาๆ ว่า “ปล่อยฉันลงเถอะ”

“เงียบเถอะน่า”

เยี่ยเจิ้นถิงติงเบาๆ และอุ้มเฟิงเชียนเสวี่ยขึ้นไปข้างบน

ห้องเดิมจากเมื่อครั้งก่อนถูกเก็บกวาดทำความสะอาดเรียบร้อยแล้ว หญิงรับใช้คนหนึ่งยืนรออยู่ที่หน้าประตู

เยี่ยเจิ้นถิงอุ้มเฟิงเชียนเสวี่ยเข้ามาด้านในและวางเธอลงบนเตียง ขณะนั้น ร่างกายของคนทั้งสองแนบชิดกัน สายตาของพวกเขาสอดประสาน ความรู้สึกที่ซับซ้อนพลุ่งพล่านในความคิดของคนทั้งคู่

เฟิงเชียนเสวี่ยตื่นเต้นและประหม่า ในขณะเดียวกันก็แฝงไปด้วยความรู้สึกกระวนกระวาย