สามหนูน้อยอัจฉริยะ:มาเฟียคลั่งรัก นิยาย บท 187

ตั้งแต่เด็กเธอก็รู้แล้วว่า พ่อมีกล่องไม้มะฮอกกานีอยู่กล่องหนึ่ง ซึ่งในกล่องนั้นมีเอกสารสำคัญเก็บเอาไว้อยู่ ยังมีรูปแม่เธอด้วย...

ตั้งแต่จำความได้แม้ว่าเธอจะไม่เคยเจอแม่เลย แต่พ่อก็บอกกับเธอมาโดยตลอดว่า แม่เหมือนนางฟ้า เหมือนเทพธิดา เป็นผู้หญิงที่สมบูรณ์แบบคนหนึ่ง!

หลังจากที่แม่คลอดเธอออกมาแล้วก็ได้หายตัวไป หลายปีต่อจากนั้น พ่อไม่เคยเลิกตามหาเธอเลย

เขาทำงานอย่างหนัก มุ่งมั่นที่จะปีนไปให้ถึงจุดสูงสุดในวงการธุรกิจ นั่นก็เพื่อที่จะได้เจอเธอโดยเร็วที่สุด...

แม้ว่าตอนนั้นเธอยังไม่เข้าใจเรื่องราวอะไรเลย แต่เธอรู้ว่า พ่อรักแม่มาก และแม่ก็ยอดเยี่ยมมาก

ดังนั้น แม้ว่าแม่จะไม่เคยเลี้ยงดูเธอเลยแม้แต่วันเดียว แต่ในใจเธอไม่ได้รู้สึกขุ่นเคืองเลยสักนิด มีเพียงความคิดถึงอย่างสุดซึ้งเท่านั้น

หลังจากที่เกิดเรื่องขึ้นกับพ่อ เฟิงเชียนเสวี่ยก็เคยคิดตามหากล่องไม้มะฮอกกานีนั่นอยู่ครั้งหนึ่ง แต่หาอย่างไรก็หาไม่เจอ เธอยังคิดอยู่เลยว่าคงถูกยึดไปแล้ว เพิ่งรู้ตอนนี้ว่า พ่อได้จัดเอามันไปเก็บไว้ที่สุสานชิวชานหลิงล่วงหน้าให้เธอแล้ว...

เขาน่าจะรู้นานแล้วว่าจะเกิดเรื่องขึ้นกับตัวเอง ดังนั้นจึงได้วางแผนไว้ให้เธอล่วงหน้าก่อนแล้ว

"ลุงจู ทำไมคุณลุงถึงไม่บอกหนูให้เร็วกว่านี้คะ" เฟิงเชียนเสวี่ยรับกุญแจมา อย่างหัวเสียนิดหน่อย "สี่ปีก่อน หนูตามหากล่องนี่ไปทั่ว"

"เอ่อ..."จูเจี้ยนชานกล่าวเสียงค่อย "หากสี่ปีที่แล้วมอบให้คุณหนู ก็ต้องมีคนมากมายไปแย่งชิง ในเวลานั้น ถึงตอนนั้นคงมีแต่คนจ้องเล่นงานคุณหนูแน่ๆ

คุณหนูเหมือนลูกแกะไร้ที่พึ่ง พร้อมจะถูกคนรังแก ยังไม่มีกำลังจะโต้ตอบด้วยซ้ำ

“พ่อของคุณหนูคาดการณ์เรื่องนี้ไว้นานแล้ว ดังนั้นจึงบอกผมว่าห้าปีให้หลังค่อยมอบมันให้คุณหนู นึกไม่ถึงว่าคุณหนูจะมาหาผมเร็วไปปีนึง"

"ที่แท้คุณพ่อก็เตรียมการไว้ให้หนูมาตั้งนานแล้ว" เฟิงเชียนเสวี่ยสูดหายใจลึกแล้วปรับอารมณ์ใหม่ "ปีนั้นเกิดเรื่องอะไรขึ้นกันแน่ คุณลุงเล่าให้หนูฟังได้ไหม หนูแค่อยากจะรู้ความจริงก็เท่านั้น"

"คุณหนู อย่าถามอีกเลย" จูเจี้ยนชานขมวดคิ้ว ท่าทางแลดูกังวลใจเป็นอย่างมาก "ผมพูดได้เพียงว่า ท่านประธานมีคุณหนูที่เป็นลูกรักเพียงคนเดียวให้ต้องดูแล ทั้งยังมีภรรยาที่เขารักมากซึ่งยังหาตัวไม่เจอ เขาจะฆ่าตัวตายได้อย่างไร เขาน่ะถูกคนชั่วทำร้าย"

พูดถึงตรงนี้ อารมณ์ของจูเจี้ยนชานก็เปลี่ยนไปเป็นขุ่นมัวขึ้นทันที แก้วที่ถืออยู่ในมือเริ่มสั่น...

"ใครกัน" เฟิงเชียนเสวี่ยซักถามอย่างตื่นตระหนก "ใครกันที่ฆ่าพ่อของหนู"

"คน ๆ นั้นมีอิทธิพลมาก คุณหนูสู้เขาไม่ได้หรอก" จูเจี้ยนชานกำหมัดแน่น อดทนอย่างสุดกำลัง "ตอนนี้เหตุการณ์ได้ผ่านมาแล้วอะไร ๆ ก็เปลี่ยนแปลงไป คุณหนูรู้มากเกินไปก็ไม่มีประโยชน์อะไร ดูแลตัวเองให้ดีจะดีกว่า"

"แต่ว่า..."

ถ้าเอากล่องนั่นออกมาแล้วไม่มีที่ให้เก็บ เอาไว้ที่สุสานเหมือนเดิมน่าจะปลอดภัยกว่า

หลังจากพิจารณาดีแล้ว เฟิงเชียนเสวี่ยก็ตัดสินใจกลับไปหาเยี่ยเจิ้นถิงก่อน

เธอเดินออกมาจากคาเฟ่ กำลังเตรียมจะเรียกแท็กซี่ แต่กลับพบว่าตนเองไม่รู้ที่อยู่วิลล่าของตระกูลเยี่ย

เวลานี้เอง รถมายบัคคันนั้นก็ขับเข้ามาหา คนขับลงจากรถแล้วเปิดประตูให้ พลางกล่าวอย่างนอบน้อม "คุณหนูเฟิงเชิญครับ!"

"คุณมาอยู่ที่นี่ได้อย่างไร" เฟิงเชียนเสวี่ยเอ่ยถามอย่างประหลาดใจ

"คุณชายเยี่ยกำชับว่า ให้รับคุณกลับไปอย่างปลอดภัย ดังนั้นผมจึงรออยู่ไกลๆ หวังว่าคงจะไม่ได้รบกวนคุณนะครับ!"

คนขับอธิบายอย่างสุภาพนอบน้อม

เฟิงเชียนเสวี่ยรู้สึกขนลุกขึ้นมา จู่ ๆ เธอก็พบว่าทุกการกระทำของเธอน่าจะอยู่ในสายตาของเยี่ยเจิ้นถิงทั้งหมด เธอหนีจากเงื้อมมือของเขาไปไม่ได้เลย...