สามหนูน้อยอัจฉริยะ:มาเฟียคลั่งรัก นิยาย บท 195

นั่นคือหมาป่า!

เฟิงเชียนเสวี่ยตัวหนาวสั่น ขนตามร่างกายลุกซู่ ขาทั้งสองข้างสั่นระรัว...

เธอถอยกลับอย่างระมัดระวัง อยากจะหนีออกไปจากที่นี่

แต่ว่า หมาป่าตัวนั้นก็เริ่มเร่งฝีเท่าขึ้น ดวงตาอันตรายเริ่มหรี่ขึ้น หน้าตาท่าทางดูดุร้าย

“อย่า อย่ากินฉัน...”

เฟิงเชียนเสวี่ยคร่ำควรญด้วยเสียงสะอึกสะอื้น ถอยไปเพียงไม่กี่ก้าว เธอก็วิ่งแจ้นกลับไป

ไม่มีเสียงอะไรตามมาด้านหลัง เฟิงเชียนเสวี่ยหันกลับไปมอง หมาป่าตัวนั้นยังยืนนิ่งอยู่ที่เดิม ทันทีหลังจากนั้นมันก็ค่อยๆ เดินตามหลังมา...

ชัดเจนมาก หมาป่าตัวนี้ไม่ได้มองเหยื่อที่อ่อนปวกเปียกอย่างเธออยู่ในสายตา

เหมือนกับแมวที่เล่นกับหนู มันรอให้เธอเหนื่อยล้า แล้วจึงค่อยจับเธอไปกิน

เฟิงเชียนเสวี่ยพยายามเดินไปข้างหน้า เลื่อนกดโทรศัพท์ไปพลางๆ อยากจะโทรศัพท์ขอความช่วยเหลือ แต่จะกดหน้าจอเท่าไหร่ก็ไม่มีปฏิกิริยาใดๆเลยสักนิด

เธอร้องไห้ด้วยความกลัว เธอตะโกนออกไป “ช่วยด้วย ช่วยด้วยยย”

เสียดายที่ไม่มีใครตอบกลับเธอเลย

สถานที่ที่ไฟส่องสว่างอยู่ไม่ใกล้ก็คือคฤหาสน์ของตระกูลเยี่ย เพียงแค่วิ่งเข้าไปในนั้นก็จะปลอดภัย

เธอรู้สึกเสียใจมาก เสียใจมากจริงๆ...

ทำไมจะต้องโกรธเยี่ยเจิ้นถิง

ทำไมจะต้องวิ่งออกมาข้างนอกคนเดียวในตอนกลางดึก

จิตใจที่เข้มแข็งมันกินได้อย่างนั้นหรือ

ศักดิ์ศรีมันกินได้อย่างนั้นหรือ

สัญญาบ้าบออกะไรนั่น เซ็นก็เซ็น แค่รักษาชีวิตไว้ได้ จะให้เธอทำอะไรเธอก็ยอมทำทั้งนั้น

เธอยังมีลูกอีกสามคน ยังมีแม่จู ยังมีซื่อเป่าน้อย และยังมีเงินอีกตั้งหนึ่งแสนที่ยังใช้ไม่หมด...

เธอจะตายไม่ได้

โบร๋ววว เจ้าหมาป่าตัวนั้นมันหมดความอดทนแล้ว มันเริ่มวิ่งเร็วขึ้น

เฟิงเชียนเสวี่ยหมดความกล้าหาญ เธอวิ่งไปข้างหน้าอย่างไม่คิดชีวิต

คฤหาสน์ของตระกลูเยี่ยอยู่ไม่ไกลจากสายตา แต่ไม่ว่าเธอจะวิ่งเร็วแค่ไหน มันก็ห่างจากจุดหมายออกไปทุกที...

หมาป่าตัวนั้นกลับใกล้เข้ามาเรื่อยๆ

เฟิงเชียนเสวี่ยฟังเสียงลมที่ตามมาทางด้านหลัง ก็สัมผัสได้ถึงความดุร้ายของเจ้าหมาป่า เธอกลัวจนขาทั้งสองข้างอ่อนแรง ตุ๊บ! เสียงหล่นลงบนพื้น

ด้านหลัง หมาป่าตัวนั้นมันอ้าปากเปื้อนเลือดออกกว้าง โบร๋ววว เสียงดังขึ้นมา

โบร๋ววว