สามหนูน้อยอัจฉริยะ:มาเฟียคลั่งรัก นิยาย บท 206

“ได้เลยครับ”

เสือเดินเข้ามาประคองเฟิงเชียนเสวี่ยออกไปจากห้องวีไอพี...

ไป๋ลู่ตามมาและกำชับว่า “ฉันจองโรงแรมให้แล้ว อยู่ฝั่งตรงข้ามถนนนี่เอง เดี๋ยวฉันไปส่ง...”

“น่าเสียดาย!” ไป๋ลู่เก็บโทรศัพท์มือถือคืน แล้วพูดเยาะเย้ยเหน็บแนมว่า “คืนนั้น เฮ่าเซวียนดันโผล่มาที่บาร์ ฉันเลยต้องรีบไปรับหน้าไว้ ก็เลยวางกล้องจิ๋วไว้บนแจกัน แต่ไม่รู้ว่าทำไมถึงถ่ายไม่ติด ไม่อย่างนั้น ตอนนี้ก็น่าจะมีภาพที่หวือหวาและน่าตื่นตากว่านี้เยอะเลยล่ะ”

“เธอมันต่ำช้า!” เฟิงเชียนเสวี่ยแผดเสียงด้วยความโกรธ “ไป๋ลู่ ฉันดีกับเธอขนาดไหน ทำไมถึงต้องทำร้ายกันด้วย ทำไม”

“เธอน่ะหรือ ดีกับฉัน” ไป๋ลู่รู้สึกขบขัน “ตั้งแต่เล็กจนโต ฉันก็เหมือนผู้ติดตามของเธอ เหมือนคนรับใช้ที่คอยปรนนิบัติเธอ นี่เหรอที่เธอเรียกว่าดีน่ะ ทุกคนเป็นมนุษย์เหมือนกัน พ่อของพวกเราก็แซ่เฟิงเหมือนกัน เธอมีสิทธิ์อะไรถึงได้เป็นคุณหนูผู้สูงศักดิ์ ส่วนฉันก็แค่ผู้ติดตาม ทำไมกัน”

“ทุกสิ่งที่ฉันมี พ่อฉันเป็นคนให้มา มันเกี่ยวอะไรกับเธอ”

เฟิงเชียนเสวี่ยไม่มีทางเข้าใจตรรกะของเธอ

“ก็ใช่น่ะสิ เพราะแบบนี้ พ่อเธอถึงได้ตายไวไง” ทุกคำพูดของไป๋ลู่เหมือนมีดที่กรีดลงกลางหัวใจของเฟิงเชียนเสวี่ย “ตายเพราะเธอไงล่ะ!!!”

“เหลวไหล!”

เฟิงเชียนเสวี่ยโกรธจนสั่นไปทั้งตัว เธอยื่นมือออกไปหมายจะตบหน้าไป๋ลู่ แต่กลับถูกไป๋ชิวอวี่คว้ามือไว้

“แกลองแตะต้องลู่ลู่ของฉันดูสิ” ไป๋ชิวอวี่ผลักเธอออกและเอ่ยปากเตือนอย่างโหดเหี้ยม “ตอนนี้พวกฉันกุมจุดอ่อนของแกอยู่ แทนที่จะคุกเข่าเหมือนหมาขอร้องพวกฉัน ยังจะกล้ามาอวดดีแบบนี้อีก

เชื่อไหมว่าฉันจะเอารูปกับคลิปพวกนี้อัพขึ้นโซเชี่ยลตอนนี้เลย แล้วก็จะให้เสือสาธยายถึงเรื่องคืนนั้นต่อหน้าสื่อมวลชน...”

“คุณ...” เฟิงเชียนเสวี่ยพูดอะไรไม่ออก เธอมองไปที่เสือและส่ายหัวด้วยความตื่นตระหนก “เป็นไปไม่ได้ ไม่ใช่เขา เป็นไปไม่ได้แน่ๆ...”

“ผมเอง ผมจริงๆ” เสือไม่กล้ามองหน้าเธอตรงๆ “ผมยังจำรอยแผลเป็นที่เอวของคุณได้...”

“...”