สามหนูน้อยอัจฉริยะ:มาเฟียคลั่งรัก นิยาย บท 210

“ทั้งหมดเป็นเพราะฉันเอง” ฉู่จือมั่วตำหนิตัวเองอย่างมาก “ตอนนั้นถ้าฉันไม่ใช้อารมณ์ แล้วออกไปจากไห่เฉิงด้วยความโกรธ แถมยังตัดการติดต่อกับทุกคน ลุงเฟิงก็คงจะไม่เกิดเรื่องเช่นนี้”

“ไม่เกี่ยวกับนายเลย” เฟิงเชียนเสวี่ยถอนหายใจอย่างแรง “มันคงเป็นเพราะโชคชะตา”

“เมื่อก่อนเธอไม่เคยพูดอะไรแบบนี้เลยนะ” ฉู่จือมั่วมองเธออย่างปวดใจ “หลายปีที่ผ่านมานี้ คงจะลำบากมากสินะ”

“ไม่ถึงกับลำบากหรอก เพียงแค่...” เฟิงเชียนเสวี่ยกลั้นความรู้สึกอยากระบายในใจออกมา แล้วจึงเปลี่ยนเรื่อง “จือมั่ว คราวนี้ นายกลับมาเยี่ยมจื่อหันกับคุณอาฉู่หรือ”

“ฉันกลับมาเพราะเธอน่ะ” ฉู่จือมั่วมองเธออย่างลึกซึ้ง “พอจะได้รู้เรื่องเกี่ยวกับเธอมาบ้าง แล้วก็รู้ว่าตอนนี้เธอไม่ค่อยโอเคเท่าไหร่ ก็เลยอยากจะกลับมาดูเผื่อมีอะไรที่ฉันพอจะช่วยได้บ้าง”

“นายไม่ต้องดีกับฉันขนาดนี้...” เฟิงเชียนเสวี่ยพูดออกมาก็รู้สึกอยากจะร้องไห้ “นายดีกับฉันมาก จนฉันรู้สึกผิด”

เธอมองมือของเขาที่กำลังจับพวงมาลัย มือซ้ายที่สวมถุงมือสีดำ ก็เพื่อปิดบังตำหนิที่นิ้วนางของเขา...

นิ้วนั้นควรจะมีไว้เพื่อสวมแหวนแต่งงาน แต่เป็นเพราะเธอ มันจึงต้องขาดไป

“ยัยโง่!” ฉู่จือมั่วเห็นว่าเธอกำลังจะร้องไห้ ก็รู้สึกเจ็บปวดหัวใจมาก เขารีบโอบเธอไว้ในอ้อมแขน “ฉันเต็มใจทำเพื่อเธอ ทำเพื่อเธอแล้วฉันมีความสุข เธอก็ให้ฉันมีความสุข ไม่ดีหรือไง”

เฟิงเชียนเสวี่ยไม่พูดอะไร เธอเพียงเม้มปาก แล้วสะอื้นซบลงในอ้อมกอดของเขา

เธอเป็นคนร่าเริงสนุกสนาน และมองโลกในแง่ดี เมื่อเจอเรื่องแย่ๆ ก็สามารถเผชิญมันอย่างกล้าหาญและพยายามหาวิธีแก้ไข แต่ไหนแต่ไรก็ไม่เคยอ่อนแอและร้องห่มร้องไห้...

แต่บางครั้งเธอก็รู้สึกกดดัน หมดพลัง รู้สึกอัดอั้นตันใจ และเหนื่อยล้า

เธอไม่กล้าแสดงความอ่อนแอต่อหน้าแม่จู และลูกๆ ทั้งสาม แต่ตอนนี้ อกที่อบอุ่นและไหล่ที่แข็งแรง ทำให้เธอรู้สึกต้องการที่พักพิงชั่วคราว

“มีฉันอยู่ ไม่ต้องกลัวอะไรทั้งนั้น” ฉู่จือมั่วจูบลงที่ผมของเธอ “บอกฉันมา สรุปแล้วเกิดเรื่องอะไรขึ้นกันแน่”