สามหนูน้อยอัจฉริยะ:มาเฟียคลั่งรัก นิยาย บท 226

คิดถึงตรงนี้ เฟิงเชียนเสวี่ยก็มืออ่อน ไม่ได้ผลักเขาอีก แต่กัดเยี่ยเจิ้นถิงที่ไหล่อย่างแรงเป็นการแก้แค้น

เธอใช้เรี่ยวแรงทั้งหมดกัดไปอย่างแรงที่เนื้อของเขาแล้ว แต่ดูเหมือนเยี่ยเจิ้นถิงจะไม่รู้สึกถึงความเจ็บปวดเลยสักนิดเดียว เขาไม่ขัดขืนและไม่ได้ผลักเธอออก แต่กลับปล่อยให้เธอกัดเขาไป…

จนกระทั่งในปากได้ลิ้มรสเลือด เฟิงเชียนเสวี่ยถึงได้หยุด เธอจ้องไปที่เยี่ยเจิ้นถิงและไม่ได้แสดงความอ่อนแอใดๆ

“ดีมาก…”

เยี่ยเจิ้นถิงชอบสัญชาติญาณดิบของเธอ เขาบีบแก้มเธอ ใช้นิ้วหัวแม่มือลูบริมฝีปากของเธอที่มีเลือดของเขาติดอยู่เบาๆ

ความปราถนาอันดำมืดพลุ่งพล่านในดวงตาของเขา ลำคอของเขาขยับเล็กน้อย เสียงเขาแหบแห้งและทุ้มต่ำ “คืนนี้ จะจัดการเธอแน่ๆ…”

เขาเตรียมตัวจะผละออกไป…

เขามีธุระต้องทำหลังจากนั้น เขาไม่ใช่ประเภทยึดติดในความรักจนลืมการลืมงาน

แต่เฟิงเชียนเสวี่ยจะยอมเสียโอกาสเช่นนี้ไปได้ยังไง เธอรีบโอบคอของเขา และมอบจูบที่เร่าร้อนของตัวเองให้…

เยี่ยเจิ้นถิงตะลึง ร่างกายของเขาแข็งราวกับรูปปั้นอยู่ตรงนั้น

จูบของเฟิงเชียนเสวี่ยเหมือนไฟเหมือนเมฆและเหมือนฝน ทั้งเงอะงะทั้งรุนแรง แต่นำมาด้วยความเร่าร้อนที่กล้าหาญ

ดูเหมือนว่าเธอจะใช้ความพยายามทั้งหมดจูบเขา รั้งเขาไว้ด้วยวิธีการของเขาเอง…

เพื่อที่เขาจะได้ยกเลิกสืบสวนสอบสวน

เพื่อที่จะได้เก็บความลับของลูกๆไว้…

แต่เธอไม่รู้ว่าตัวเองกำลังเล่นกับไฟ

ไม่ช้าความปราถนาที่เยี่ยเจิ้นถิงสะกดไว้ก็ถูกเธอทำให้ประทุขึ้นมาอย่างสมบูรณ์ เขามิอาจควบคุมมันไว้ได้อีกและกดร่างของเธอให้อยู่ภายใต้ร่างของเขาอีกครั้ง กระแทกจูบเธออย่างรุนแรงพร้อมมือไม้ไต่ไปรอบกาย…

แม้เฟิงเชียนเสวี่ยจะกลัวจนตัวสั่น แต่กลับให้ความร่วมมืออย่างแข็งขัน

ในไม่ช้าทั้งคู่ก็โรมรันพันตู คล้ายกำลังบรรเลงเพลงซิมโฟนีหมายเลขห้าที่รักอย่างฝังลึกและเกลียดอย่างลึกล้ำ…

หลายคราที่เฟิงเชียนเสวี่ยคิดอยากจะเลิกเสื้อเชิ๊ตของเขาเพื่อดูที่เอวด้านหลัง แต่โดนเขาจับมือไว้

จากนั้นจึงลงโทษจูบเธออย่างป่าเถื่อนยิ่งขึ้น

และเธอก็ไม่มีเรี่ยวแรงไปดูต่อแล้ว…