สามหนูน้อยอัจฉริยะ:มาเฟียคลั่งรัก นิยาย บท 227

ไม่รู้ว่าหลับไปนานแค่ไหน เฟิงเชียนเสวี่ยก็สลึมสลือตื่นขึ้นมา

พบว่าเธอได้กลับมานอนอยู่บนเตียงของตัวเองที่วิลล่าของตระกูลเยี่ยแล้ว ร่างกายปวดระบมไปทั้งตัว

เธอพลิกตัวและอยากจะนอนต่อ

แต่จู่ๆในหัวก็มีคำถามมากมายแวบเข้ามา ตรวจสอบ ข้อเท็จจริง ความลับ…

เธอตื่นอย่างฉับพลันในทันใด ความหามือถือของตัวเองไปทั่ว…

“หาอะไรอยู่”

เสียงที่คุ้นเคยดังมา ตามมาด้วยร่างที่คุ้นเคยเดินออกมาจากในความมืดทันที ทำให้คนรู้สึกถึงการโดนคุกคาม

“หา หามือถือของฉัน”

เฟิงเชียนเสวี่ยมองเขาอย่างกระสับกระส่าย แอบเสียใจที่ทำไมตัวเองถึงหลับเป็นตายไปแบบนี้ได้?

ผ่านมากี่ชั่วโมงแล้ว เขาสอบปากคำไปเสร็จหรือยัง รู้ความลับของเด็กๆหรือยัง?

“อยู่นั่น” เยี่ยเจิ้นถิงชี้ไปที่หมอนของเธอ

เฟิงเชียนเสวี่ยรีบหยิบหมอนขึ้นมา และเธอก็เห็นโทรศัพท์มือถือของเธอ แต่มันเครื่องดับไปแล้ว

เธอลองเปิดเครื่อง แต่แบตหมดสนิท…

เธอตื่นตระหนกในใจ ก่อนหน้านี้เธอได้เปลี่ยนโทรศัพท์เครื่องใหม่ ตอนขึ้นรถ แบตเตอรียังเต็มอยู่เลย ตอนนี้ไม่มีแบตฯแล้ว หรือว่ามีคนโทรศัพท์จนแบตฯหมด?

“มีโทรศัพท์เข้ามา ผมเลยรับสายแทนคุณ” เยี่ยเจิ้นถิงพูดเบาๆ “ไป๋ลู่ไม่กล้ามารบกวนคุณแล้ว คุณนอนให้สบายใจเถอะ”

พูดแล้วเขาก็เตรียมตัวจะออกไป…

“รอสักครู่ค่ะ” เฟิงเชียนเสวี่ยเรียกเขาไว้ ถามเขาอย่างกระวนกระวายใจ “คุณ คุณไม่สอบถามไป๋ชิวอวี่แล้วเหรอคะ”

“คุณคิดว่ายังไงล่ะ” เยี่ยเจิ้นถิงหันมาดูเธอด้วยสายตาที่ลึกล้ำซับซ้อน “คุณมีความลับอะไรที่ไม่อยากให้ผมรู้หรือเปล่า”

“ฉัน…” เฟิงเชียนเสวี่ยพูดไม่ออก แค่ตัวสั่นด้วยความกังวล

เธอเดาว่าเขาคงได้สอบถามไปแล้ว จากนิสัยของเขา คงไม่ปล่อยให้ใครมาหลอก มีเรื่องอะไรคงต้องเคลียร์ให้กระจ่างอย่างแน่นอน

เยี่ยเจิ้นถิงเห็นเธอตัวสั่นด้วยความกลัว ท่าทางราวกับมีเรื่องหนักอกหนักใจ เขาหลุบตาลงและพูดว่า “ ผมไม่อยากเสียเวลากับคนต่ำทรามพรรค์นี้”

“คุณหมายความว่า…คุณไม่ได้ไป?” เฟิงเชียนเสวี่ยแกล้งถามหยั่งเชิง

เยี่ยเจิ้นถิงเดินไปทางเธออย่างช้าๆ เสียงเปลี่ยนเป็นทุ้มต่ำและแหบแห้งขึ้นมาทันที “คุณเร่าร้อนราวกับไฟ พันธนาการผมไม่ยอมปล่อย ผมจะไปได้ยังไง”