สามหนูน้อยอัจฉริยะ:มาเฟียคลั่งรัก นิยาย บท 228

“ชอบไหมคะ”

เฟิงเชียนเสวี่ยจูบเขาที่ใบหู มือไล้ไปตามเสื้อผ้าบนร่างกายของเขา

ใส่ชุดนอนบ้าอะไรเนี่ย ด้านหลังปิดเสียแน่น ถอดยากขนาดนี้

“ชอบ…”

เยี่ยเจิ้นถิงหมุนตัวกลับมา ประคองใบหน้าของเธอ บดจูบเธออย่างบ้าคลั่ง ดันร่างเธอลงบนเตียง

“อ่า~~” เฟิงเชียนเสวี่ยควบคุมตัวเองไม่อยู่ สองมือถอดเสื้อผ้าบนตัวของเขาอย่างอ่อนแรง อยากเห็นด้านหลังเอวของเขา แต่ถอดยังไงก็ถอดไม่ออก

ยุ่งยากเสียเหลือเกิน…

“ฉันถอดเอง”

เยี่ยเจิ้นถิงถอดเสื้อคลุมอาบน้ำเอง แล้วโยนไปอีกฝั่ง จากนั้นทาบทับร่างของเธอ

เฟิงเชียนเสวี่ยยืดคอยาว กำลังจะโผล่ไปดู เขาก็ปิดไฟเสียก่อน

“ปิดไฟทำไมคะ” เฟิงเชียนเสวี่ยอุทาน

“ในความมืด ยิ่งเร้าใจ…” เยี่ยเจิ้นถิงกัดหูเธอ นิ้วมือสอดประสานฝ่ามือของเธอ และกำเอาไว้จนแน่น “มองผม!”

เฟิงเชียนเสวี่ยมองเขาโดยไม่รู้ตัว ในความมืดมิด เขาดูราวสัตว์ป่า ดวงตาเขาเปล่งประกาย เต็มไปด้วยความปราถนา

ฉับพลันเธอก็คิดถึงคืนนั้นเมื่อสี่ปีก่อน และยังมีอีกครั้งบนรถยนต์ที่ริมทะเล…

ตอนนั้นโฮสต์หนุ่มก็ทำแบบนี้กับร่างกายของเธอ

ดวงตาคู่นี้ ไม่มีผิดเพี้ยน…

เธอมั่นใจว่า ต้องเป็นเขา ต้องเป็นเขาอย่างแน่นอน

“อย่าฟุ้งซ่าน…” ลมหายใจของเยี่ยเจิ้นถิงมีเสน่ห์ยั่วยวนใจเธอ “มีสมาธิหน่อย…”

เธอหลับตา เริ่มดำดิ่งไปสู่โลกของเขา…

คืนที่หฤหรรษ์บ้าคลั่ง ร่างที่สอดแทรกประสานถูกแสงจันทร์สาดฉายทำให้มีเงาอยู่ที่หน้าต่าง กระเพื่อมขึ้นลง

ลมหายใจที่แผดเผา เสียงลมหายใจที่หนักหน่วง รวมกันราวกับบทกวีที่สวยงามในห้อง

สิ่งต่างๆที่ยุ่งเหยิงอยู่ในสมองของเฟิงเชียนเสวี่ย ถูกเยี่ยเจิ้นถิงลบออกไปจนหมดจด

ความบ้าคลั่งและรุนแรงของเขาทำให้เธอคิดอะไรไม่ออก ได้แต่เกาะติดเขาไปอย่างอ่อนแอ…

ความรักเมื่อดำเนินมาถึงขั้นสุด เฟิงเชียนเสวี่ยจงใจพึมพำออกมา “นาย(ยายา)…”

เยี่ยเจิ้นถิงตัวสั่นเทิ้ม ขมวดคิ้ว เขากัดริมฝีปากเธอเป็นการลงโทษ ไม่ให้เธอพูด