สามหนูน้อยอัจฉริยะ:มาเฟียคลั่งรัก นิยาย บท 229

“ซื่อเป่าน้อย?” เฟิงเชียนเสวี่ยตกตะลึง “ทำไมแกมาอยู่ที่นี่”

เห็นชัดๆว่ามันอยู่บ้านใหม่ของเธอ…

“ฉันกังวลว่าซื่อเป่าน้อยจะอดตายอยู่ในบ้าน ดังนั้นจึงไปรับมันมาโดยไม่ได้ขออนุญาตค่ะ” เหลยอวี่อธิบายเสร็จ ก็ก้มหัวคำนับขออภัย “ไม่ได้รับความยินยอมจากคุณก่อน ต้องขอโทษด้วยนะคะ!”

“ไม่ๆๆ ไม่ต้องขอโทษค่ะ ขอบคุณนะคะ…”

ตั้งแต่เมื่อวานเช้าเฟิงเชียนเสวี่ยก็ยังไม่ได้กลับไป ซื่อเป่าน้อยโดนขังอยู่ในกรง อาจจะเกิดเรื่องขึ้นได้จริงๆ

ดังนั้นเธอจึงรู้สึกขอบคุณเหลยอวี่มาก

แต่ว่า เธอก็ยังกังวลใจมาก เหลยอวี่ไปบ้านของเธอจะเห็นอะไรบ้างหรือเปล่า

แม้จะบอกว่าเธอไม่มีเวลาเก็บกวาดหลังจากย้ายบ้าน แต่ของใช้ของเด็กๆก็ยังทิ้งเอาไว้ในห้องไม่ได้หยิบออกมา ถ้ามีใจไปค้นหา ก็จะหาเจอ…

“คุณวางใจเถอะค่ะ ฉันแค่ไปรับซื่อเป่าน้อยออกมา ไม่ได้รุกล้ำความเป็นส่วนตัวของคุณ และไม่ได้ขยับข้าวของของคุณด้วยค่ะ” เหลยอวี่เหมือนจะดูความคิดของเฟิงเชียนเสวี่ยออก

“อ้อ เหอะเหอะ ก็ดีค่ะ” เฟิงเชียนเสวี่ยหัวเราะอย่างเคอะเขิน

“หม่ามี๊ หม่ามี๊…”

ซื่อเป่าน้อยเมื่อกี้ยังเพิ่งขดตัวอยู่ ตอนนี้พอเห็นเฟิงเชียนเสวี่ยก็มีสติขึ้นทันที กระพือปีกที่บาดเจ็บส่งเสียงเรียกเฟิงเชียนเสวี่ย

“ซื่อเป่าน้อย!” เฟิงเชียนเสวี่ยปล่อยซื่อเป่าน้อยออกมาจากในกรง วางมันในอุ้งมือ และจูบหัวสีเขียวเข้มเล็กๆของมัน

“หม่ามี๊ คิดถึงมี๊ คิดถึงมี๊”

ซื่อเป่าน้อยใช้หัวที่มีขนปุกปุยถูไปกับใบหน้าของเฟิงเชียนเสวี่ย

เป็นเวลานานหลายปีแล้ว เฟิงเชียนเสวี่ยไม่เคยทิ้งมันไว้ที่บ้านคนเดียวโดยไม่สนใจมัน เมื่อวานเธอออกจากบ้านตั้งแต่เช้าจนถึงดึกก็ไม่ได้กลับไป

ซื่อเป่าน้อยโดนขังอยู่ในกรง น้ำและอาหารก็หมดไปตั้งแต่ตอนเช้าแล้ว มันหิวจนร้องลั่น

โชคดีที่เหลยอวี่ไปรับมันมา

“ขอโทษนะจ๊ะ ซื่อเป่าน้อย เมื่อวานจู่ๆก็เกิดเรื่องขึ้น หม่ามี๊ดูแลหนูไม่ได้ วันหลังหม่ามี๊จะไม่ทิ้งหนูอีกแล้วนะ”

เฟิงเชียนเสวี่ยขอโทษซื่อเป่าน้อย

“ฮือๆ...”

ซื่อเป่าน้อยแกล้งร้องไห้เลียนแบบเย่ว์เย่ว์ และยังใช้ปีกปิดตาด้วย ดูท่าทางน่าสงสาร