สามหนูน้อยอัจฉริยะ:มาเฟียคลั่งรัก นิยาย บท 230

“มันชอบอึตอนมื้อเช้า” เฟิงเชียนเสวี่ยยิ้มอย่างกระดากอาย

“อืม งั้นจับถอนขนแล้วตุ๋น” เยี่ยเจิ้นถิงพูดสบายๆ

“หะ?” เฟิงเชียนเสวี่ยตกใจ “ไม่ได้ค่ะ มันคือครอบครัวของฉัน!”

“เด็กโง่!” เยี่ยเจิ้นถิงกลอกตามองบน “มากินอาหารเช้ากัน”

เฟิงเชียนเสวี่ยเดินไปนั่งที่โต๊ะอาหารตรงหน้า บนโต๊ะเต็มไปด้วยอาหาร ดวงตาก็เป็นประกายขึ้นทันที

ท้องเริ่มร้องจ๊อกๆ และเธอก็คิดได้ว่า เมื่อวานเธอไม่ได้กินอะไรเลยทั้งวัน

เยี่ยเจิ้นถิงยื่นอุปกรณ์รับประทานอาหารส่งให้เธอ จากนั้นนั่งเท้าคางมองดูเธอกินอยู่ข้างๆ

เมื่อก่อนเฟิงเชียนเสวี่ยเป็นลูกคนรวย กุลสตรีจากตระกูลใหญ่โต แต่หลายปีมานี้ ต้องยุ่งอยู่กับการต่อสู้เพื่อการดำเนินชีวิต รับประทานอาหารก็เหมือนการสู้รบ ไม่สามารถเพลิดเพลินกับอาหารอร่อยๆอย่างสง่างามได้เฉกเช่นเดิม

ดังนั้นตอนนี้เวลารับประทานอาหารจึงเปลี่ยนเป็นบุ่มบ่าม

แต่เยี่ยเจิ้นถิงดูท่าทางของเธอแล้วกลับรู้สึกว่ามันดูเป็นเรื่องจริงมากกว่า

หนำซ้ำเธอเป็นคนสวย ทำอะไรก็ดูดีไปหมด และยังให้ความรู้สึกน่ารักแบบโง่เขลาอีกด้วย

“คุณไม่กินเหรอคะ” เฟิงเชียนเสวี่ยเลียริมฝีปาก ยื่นขนมจีบกุ้งให้เยี่ยเจิ้นถิง

“ผมกินแล้ว”

เดิมเยี่ยเจิ้นถิงคิดจะถอยกลับออกไป แต่พอเห็นเธอยังยื่นมืออยู่อย่างนั้น เขาก็เอนตัวไปกินขนมจีบกุ้งชิ้นนี้จนหมด

“อร่อยใช่ไหม” เฟิงเชียนเสวี่ยยิ้มอย่างไร้เดียงสา

“อื่อ” เยี่ยเจิ่นถิงพยักหน้า จากนั้นก้มหน้าลงและลุกจากไป

“คุณเป็นอะไรคะ”

เฟิงเชียนเสวี่ยมองไปที่ด้านหลังของเขา อดจะตะลึงไม่ได้ เธอทำอะไรผิดเหรอ

เยี่ยเจิ้นถิงเดินไปแล้ว ในห้องว่างเปล่าขึ้นทันใด…

ความอยากอาหารของเฟิงเชียนเสวี่ยหายไป เธอเท้าคาง พิจรณาอย่างละเอียดถึงเรื่องเมื่อครู่

เธอทำอะไรผิดตรงไหน

ทำไมจู่ๆเขาก็สีหน้าเปลี่ยนไป

เธอเพิ่งป้อนขนมจีบกุ้งเขาไปชิ้นหนึ่งนี่นา?

หรือเขาแพ้กุ้ง?