สามหนูน้อยอัจฉริยะ:มาเฟียคลั่งรัก นิยาย บท 231

ระหว่างทางกลับบ้าน เฟิงเชียนเสวี่ยลองถามดูว่า “คุณหมอเหลย ประธานเยี่ยแพ้กุ้งหรือเปล่าคะ”

“ไม่นี่คะ? ทำไมถึงถามละคะ” เหลยอวี่ประหลาดใจมาก

“ไม่มีอะไร...”

เฟิงเชียนเสวี่ยฉงนสงสัย ในเมื่อไม่ได้แพ้กุ้ง แล้วทำไมเยี่ยเจิ้นถิงกินขนมจีบกุ้งไปคำหนึ่งสีหน้าก็เปลี่ยนไไปเป็นอย่างมาก?

หรือว่าเป็นภูมิแพ้เธอ?

ถ้าแพ้เธอ เขาก็คงไม่ตะกละตะกลาม...

ในหัวของเฟิงเชียนเสวี่ยคิดถึงฉากร้อนแรงราวกับไฟเมื่อสองวันก่อน ชั่วขณะนั้นก็หน้าแดงขึ้นมา...

ก่อนที่จะรู้ตัว รถก็ได้ขับมาถึงชั้นล่างของบ้านใหม่แล้ว

เหลยอวี่อยากขึ้นไปส่งเฟิงเชียนเสวี่ยที่ชั้นบน แต่เฟิงเชียนเสวี่ยยืนกรานที่กลับขึ้นไปเอง

เหลยอวี่พูดมากคงไม่ดี จึงได้แต่พาบอดี้การ์ดจากไป

เฟิงเชียนเสวี่ยพาซื่อเป่าน้อยกลับบ้าน เมื่อเปิดประตู ก็อดตะลึงไม่ได้...

ในบ้านรกระเกะระกะ ประตูห้องเปิดเอาไว้

เหลยอวี่เคยมาก่อนหน้านี้ แต่เธอเชื่อว่าเหลยอวี่ไม่กล้าทำบ้านเธอรกแน่ หรือว่ามีขโมย?

เหลยอวี่เคยมาก่อนหน้านี้

เฟิงเชียนเสวี่ยรีบเข้าห้องไปตรวจดู พบว่ากระเป๋าเกินทางของลูกๆถูกรื้อกระจัดกระจาย เสื้อผ้าและรูปถ่ายส่วนหนึ่งก็หายไป

เธอลุกลี้ลุกลนทันที รีบไปค้นเอกสารและข้าวของของตัวเองในห้อง ยังอยู่ครบทั้งหมด

แต่ในลิ้นชักที่เก็บเอกสารมีกระดาษอยู่แผ่นหนึ่ง ข้างบนมีตัวอักษรที่คุ้นตาเขียนไว้ว่า : เฟิงเชียนเสวี่ย โทรฯมาด้วย!

ไม่มีลายเซ็น แต่เฟิงเชียนเสวี่ยรู้ ว่าเป็นไป๋ลู่

เธอโทรฯให้ไป๋ลู่ทันที

ไม่นานสายก็ติด

“โทรฯมาเร็วขนาดนี้เลย? ฉันนึกว่าต้องรอสองสามวัน”

เสียงของไป๋ลู่ต่ำและแหบแห้ง ยังแฝงไว้ด้วยความเย็นชาและเย้ยหยัน

“เธอมาบ้านฉันเหรอ เธอหยิบเอาเสื้อผ้ากับรูปถ่ายของลูกๆฉันไปใช่ไหม” เฟิงเชียนเสวี่ยถามตรงๆ

“ใช่” ไป๋ลู่ยิ้มอย่างเย็นชา “ฉันยังไปโรงเรียนอนุบาลทำสำเนาวีดีโอตอนที่พวกเขาเรียนหนังสือ น่ารักมากเลยนะ บวกกับเสื้อผ้าของพวกเขาและรูปถ่าย ห่อรวมกัน ส่งไปให้เยี่ยเจิ้นถิง เธอว่า ดีไหม”

“เธอต้องการอะไรกันแน่” เฟิงเชียนเสวี่ยรู้สึกว่าเธอบ้าไปแล้ว