สามหนูน้อยอัจฉริยะ:มาเฟียคลั่งรัก นิยาย บท 232

เยี่ยเจิ้นถิง?

ไม่ใช่สิ นี่คือโฮสต์หนุ่ม!

เขาสวมหน้ากากครึ่งหน้าสีดำลึกลับ สวมชุดลำลองสีดำ พาลูกน้องสี่คน เดินไปที่ทางเดินด้านขวา

ลูกน้องสี่คนนั่น แม้ว่าจะไม่รู้จักชื่อ แต่เฟิงเชียนเสวี่ยมั่นใจ ว่าเป็นคนของเยี่ยเจิ้นถิง!

เขาก็คือโฮสต์หนุ่ม ใช่แน่นอน…

เฟิงเชียนเสวี่ยรู้สึกตื่นเต้นขึ้นมา กำลังจะเข้าไปสอบถาม จู่ๆก็มีมือหนึ่งจับไหล่เธอไว้ และลากเธออย่างหยาบคายเข้าไปที่ห้องวีไอพีข้างๆ

“ปล่อยฉัน!” เฟิงเชียนเสวี่ยดิ้นรนอย่างโกรธเกรี้ยว

ไป๋ลู่ทำสัญญาณมือ บอดี้การ์ดก็ปล่อยเธอ และไปยืนอยู่หน้าประตู

“เธอคิดจะเอายังไง” เฟิงเชียนเสวี่ยจ้องไป๋ลู่อย่างเย็นชา

“ปล่อยพ่อแม่ฉันออกมาก่อน”

สองสามวันมานี้ไป๋ลู่ท่าจะไม่ได้นอน ขอบตาของเธอดำคล้ำ เธอดูเซื่องซึมเหม่อลอย อ่อนระโหยโรยแรง

“ฉันไม่ได้เป็นคนจับไปเสียหน่อย…”

“อย่าพูดไร้สาระ” ไป๋ลู่ปาแก้วเหล้าทิ้งลงพื้นอย่างแรง เศษแก้วแตกเป็นเสี่ยงๆ “ถ้าไม่ใช่แก เยี่ยเจิ้นถิงจะจับพวกเขาไหม”

“เธอก็รู้ว่าเป็นคนของเยี่ยเจิ้นถิงที่จับตัวไป?” เฟิงเชียนเสวี่ยพูดอย่างเย็นชา “เธอก็ไปหาเขาสิ มาหาฉันทำไม”

“แกยังจะมาเล่นลูกไม้กับฉันอีกเหรอ”

ไป๋ลู่หยิบมือถือ แล้วโทรฯออก

เพลงเฮฟวี่เมทัลที่เล่นในบาร์ส่วนกลางจู่ๆก็หยุดเล่นกระทันหัน…

ตามมาด้วยเสียงน่ารักๆของเย่ว์เย่ว์ตะโกนขึ้น “ต้าเป่า เอ้อร์เป่ารอหนูด้วย!”

“ซานเป่าเร็วหน่อย!” เสียงของหลงหลงดังมา

“ซานเป่าเดินช้าๆหน่อย อย่าหกล้มนะ” เสียงเฉินเฉินตามมาติดๆ

…

เฟิงเชียนเสวี่ยเบิกตากว้างด้วยความประหลาดใจ รีบเดินไปขวางตรงข้างหน้า “เธอทำอะไร หยุดเดี๋ยวนี้นะ”

“นี่แค่โหมโรง” ไป๋ลู่เขย่าโทรศัพท์ของเธออย่างภูมิใจ “ฉันจ่ายไปตั้งสิบล้าน เพื่อซื้อดีเจที่บาร์ และเชื่อมต่อสัญญาณมือถือของฉันกับเครื่องเสียงของพวกเขา!”

“ฉันรู้ว่า ภายใต้คำสั่งของเยี่ยเจิ้นถิง สื่อทุกชนิดห้ามรายงานเรื่องของแก ฉันไม่มีปัญญาทำอะไรแกได้บนโลกออนไลน์ แต่ที่นี่ เยี่ยเจิ้นถิงคงดูแลมาไม่ถึงที่นี่หรอกมั๊ง?”

บาร์นี้คืนหนึ่งมีคนหลั่งไหลมากว่าพันคน ทุกคนที่นี่จะได้เห็นข่าวของแก ก็น่าตื่นเต้นดีนะ หรือแกว่าไม่ใช่?”

จู่ๆ มือถือก็ดังขึ้น

เยี่ยเจิ้นถิงพอเห็นหมายเลขที่ปรากฎ จึงพูดจาสองสามคำกับบุคคลลึกลับข้างๆ และเดินไปอีกด้านเพื่อรับสาย “ฮัลโหล!”

“ประธานเยี่ย…ฉันขอร้องนะคะ ปล่อยลุงรองกับป้าของฉัน”

น้ำเสียงของเฟิงเชียนเสวี่ยสั่นเล็กน้อย

เยี่ยเจิ้นถิงฟังดูก็รู้ว่าเธอกำลังถูกข่มขู่ หนำซ้ำ เสียงแผ่วเบาไม่ชัดเจนจากโทรศัพท์ที่ฝั่งนั้น เขาสรุปได้เลยว่าเธออยู่ที่บาร์

“ได้!” เยี่ยเจิ้นถิงด้านหนึ่งรับปากอย่างง่ายดาย อีกด้านหนึ่งทำสัญญาณมือ

เยี่ยฮุยเข้าใจทันที รีบพาผู้ติดตามสองคนออกไปจัดการ

“เรียกไป๋ลู่มารับคนที่บาร์” เยี่ยเจิ้นถิงพูด

“เอ่อ?” เฟิงเชียนเสวี่ยยังไม่หายงง เยี่ยเจิ้นถิงก็วางสายไปแล้ว

เฟิงเชียนเสวี่ยกระสับกระส่าย หรือว่าเขารู้ว่าเธออยู่ที่บาร์

“หมายความว่ายังไง หรือว่าพ่อแม่ของฉันโดนขังอยู่ที่บาร์?” ไป๋ลู่โพล่งขึ้น

เฟิงเชียนเสวี่ยแอบถอนหายใจอยู่ในใจ เธอโง่กว่าฉันอีก!