สามหนูน้อยอัจฉริยะ:มาเฟียคลั่งรัก นิยาย บท 234

ถังน้ำมันขนาดใหญ่หลายถังกำลังลุกโชนเป็นไฟ ทำให้ห้องลับเย็นยะเยือกสว่างไสว

ไป๋ชิวอวี่และเฟิงซื่อหยวนขดตัวอยู่มุมห้อง สลึมสลือหลับไป

เสือนั่งอยู่อีกด้าน จ้องมองเพดานด้วยสายตาที่ว่างเปล่า ราวกับกำลังรอให้ปาฏิหาริย์เกิดขึ้น

เมื่อได้ยินเสียงประตูเหล็กเปิด เสือรีบเงยหน้ามองอย่างระแวดระวัง และรีบออกไปอย่างตื่นเต้น “ปล่อยผมออกไป ปล่อยผมออกไป”

บอดี้การ์ดผลักเขาเบาๆ เขาก็ล้มกระจายลงไปที่พื้นอย่างไม่มีแรง

หลังจากอดมาทั้งวันทั้งคืน และทุกข์ทรมานทางจิตใจ เขาก็อ่อนล้าและหมดแรง

แน่นอนว่า ไป๋ชิวอวี่และเฟิงซื่อหยวนสองสามีภรรยาอาการหนักกว่าเขา

“พ่อ แม่!”

เสียงของไป๋ลู่ตะโกนมาอย่างตื่นเต้น

ทั้งคู่ถึงค่อยรู้สึกตัว รีบลุกขึ้นจากพื้น

“ลู่ลู่…” ไป๋ชิวอวี่วิ่งโผเข้าไปกอดไป๋ลู่

แม่ลูกกอดกันร้องไห้

“ประธานเยี่ย คุณกักตัวพวกเราไว้แบบนี้ผิดกฏหมายนะ” เฟิงซื่อหยวนพูดเสียงสั่น “ขอให้คุณปล่อยพวกเราทันที!”

“คุณข่มขู่คนอื่น บังคับให้คนอื่นแต่งงาน หรือไม่ผิดกฏหมาย?”

เยี่ยเจิ้นถิงนั่งบนโซฟาหนังสีแดงท่าทางหยิ่งผยอง ราวกับเทพเจ้าที่นั่งมองดูคนโง่เขลา

เฟิงเชียนเสวี่ยขมวดคิ้วและยืนกุมบาดแผลอยู่ข้างๆ รู้สึกกระอักกระอ่วนใจ

เมื่อกี้เธอพยายามคิดหาวิธีไม่ให้เยี่ยเจิ้นถิงมาที่นี่ น่าเสียดายที่ห้ามไม่อยู่

ตอนที่ไป๋ลู่ปล่อยเสียงของเด็กๆที่บันทึกไว้ออกมา เขาก็อยู่ที่บาร์ คิดว่าน่าจะได้ยิน

ก่อนหน้านั้นเขาก็ได้ยินซื่อเป่าน้อยเรียก “ซานเป่า” เขาต้องสามารถเชื่อมโยงอะไรได้อย่างแน่นอน…