สามหนูน้อยอัจฉริยะ:มาเฟียคลั่งรัก นิยาย บท 237

เมื่อได้ยินคำพูดเหล่านี้ มันได้กระแทกเข้าไปทำไป๋ลู่เศร้าเสียใจ จนเธอต้องหมอบลงไปกับพื้นและปิดหน้าร้องไห้อย่างเงียบๆ

“ความจริงก็เป็นเช่นนี้ล่ะ” เฟิงซื่อหยวนถอนใจ “เห้อ เสี่ยวมู่เฟิงของเรา โดนปู่กับย่าของตระกูลซือพาไปแล้ว ลุงไม่ได้เห็นหน้าเขามานานมากแล้ว”

ไป๋ชิวอวี่สีหน้าเปลี่ยนเป็นเคร่งขรึมลงเล็กน้อย แต่เธอก็นึกอะไรขึ้นมาได้อย่างรวดเร็ว และพูดอย่างเย็นชา “เธอคิดว่าฉันโง่นักเหรอไง ประธานเยี่ยเป็นใคร? ถ้าเขาคิดจะสืบจริงๆ เธอคิดว่าจะปิดบังเขาได้เหรอ”

“ฉัน…”

“ช่างเถอะ จะเหตุผลอะไรที่เธอต้องปิดบังก็ไม่เกี่ยวกับฉัน” ไป๋ชิวอวี่พูดอย่างเยือกเย็นว่า “ตราบใดที่เธอปล่อยพวกเราให้ออกไปจากที่นี่อย่างปลอดภัย พวกเราจะไม่พูดจาเหลวไหลอย่างแน่นอน!”

“คุณป้าเป็นคนฉลาดจริงๆ…”

เฟิงเชียนเสวี่ยอุทานอย่างจริงใจ ไป๋ชิวอวี่เป็นตัวละครที่ไม่ธรรมดาจริงๆ

เธอรู้อย่างถ่องแท้ว่า ต่อให้พวกเธอพูดความลับของเด็กสามคนนี้ไป ก็ใช่ว่าเยี่ยเจิ้นถิงจะไม่คิดบัญชีกับพวกเธออีก

แต่ว่า ขอแค่เฟิงเชียนเสวี่ยพูดคำเดียว ก็สามารถทำให้พวกเธอสามคนอยู่ในห้องลับที่เย็นยะเยือกนี้ไปตลอดกาล…

“เธอไม่ต้องกังวลใจ ตอนนี้เธอเป็นผู้หญิงของเยี่ยเจิ้นถิง ใครจะกล้าทำร้ายเธอ” ไป๋ชิวอวี่เห็นเฟิงเชียนเสวี่ยยังลังเลใจจึงพูดต่อว่า “พวกเราขอแค่ได้ออกไปจากที่นี่อย่างปลอดภัย ไม่ต้องการสิ่งอื่นใด”

“คุณประเมินค่าฉันสูงเกินไป ตอนนี้ฉันก็โดนขังรวมอยู่กับพวกคุณที่นี่” เฟิงเชียนิสวี่ยนั่งบนโซฟาและพูดอย่างจนปัญญา “เขาอารมณ์แปรปรวน ครึ้มฟ้าครึ้มฝนเอาอะไรแน่นอนไม่ได้ ฉันก็ไม่แน่ใจ”

“เขาต้องปล่อยเธอออกไปแน่ๆ” ไป๋ชิวอวี่มั่นใจ “พอถึงเวลานั้น เธอรู้ใช่ไหมต้องทำยังไง”

เฟิงเชียนเสวี่ยไม่ได้สนใจเธอ แต่จ้องไปที่ไป๋ลู่ “เธอไม่ได้ส่งคนไปจับลูกๆที่บ้านฉันจริงๆใช่ไหม”

“อะไรนะ” ไป๋ชิวอวี่เบิกตาโตด้วยความประหลาดใจ “ลู่ลู่ ลูกให้คนไปจับเด็กสามคนนั่นเหรอ”

ไป๋ลู่กระพริบตาปริบๆ ก้มหน้างุด

“ลูกจะบ้าไปแล้วเหรอ” ไป๋ชิวอวี่ขึ้นเสียงด่าอย่างตื่นเต้น “นั่นลูกของเยี่ยเจิ้นถิง ถ้าเขารู้ พวกเราตายแน่”

“ใครจะไปรู้ว่าใช่หรือไม่ใช่” ไป๋ลู่จ้องเฟิงเชียน้สวี่ยอย่างเย็นชา “ถ้าไอ้สามตัวนั่นเป็นลูกของเยี่ยเจิ้นถิง มันต้องให้เขารู้ไปตั้งนานแล้ว จะมาทำลับๆล่อๆปิดบังถึงตอนนี้ทำไม”