สามหนูน้อยอัจฉริยะ:มาเฟียคลั่งรัก นิยาย บท 253

เมื่อได้ยินคำสั่งให้เร่งรีบจากปลายสาย เฟิงเชียนเสวี่ยรู้สึกหงุดหงิดมาก เขาไม่สนใจว่าเธอจะอยู่ไกลแค่ไหน แต่สั่งให้เธอมาถึงภายในครึ่งชั่วโมง ช่างไม่มีเหตุผลเลยจริงๆ

หลังจากได้รับข้อความเธอก็เปิดแผนที่ค้นหาระบุพิกัด ทว่าต่อให้ขึ้นแท็กซี่แล้วออกรถทันทีก็ต้องใช้เวลาสี่สิบนาทีกว่าจะถึง หากมัวแต่ชักช้าต่อไป เจ้าปีศาจเยี่ยจะรอนาน...

ดวงตาเย็นชาคู่นั้นผุดขึ้นในความคิดของเธอ เฟิงเชียนเสวี่ยรู้สึกหวาดกลัวจนตัวสั่น จึงรีบเข้าแอปพลิเคชันเรียกรถมารับ

เมื่อวางโทรศัพท์แล้ว เธอมองไปที่สิ่งของของพ่อ อารมณ์ของเฟิงเชียนเสวี่ยซับซ้อนเหลือเกิน

เธอคิดไตร่ตรองอย่างละเอียด จึงหยิบบัตรสีดำและบัตรธนาคารออกมาจากกระเป๋า แล้วเก็บกลับเข้าไปในซองสีเงิน จากนั้นก็ปิดซองจดหมายของพ่อให้เรียบร้อย เก็บเข้าไปในกล่องไม้แดง ล็อกเรียบร้อยแล้วใส่กลับเข้าไปในตู้เซฟตามเดิม

เธอปิดตู้ด้วยความระมัดระวัง ตรวจสอบความถูกต้องซ้ำแล้วซ้ำเล่าจนมั่นใจ แล้วจึงรีบร้อนจากไป...

ระหว่างทางเฟิงเชียนเสวี่ยเร่งคนขับอยู่หลายครั้ง แม้จะเร่งรีบจนมาถึงที่หมาย แต่ยังคงช้าไปสิบนาที

เมื่อลงจากรถแท็กซี่ เหลยอวี่รีบกางร่มมารับพลางเอ่ยเตือนด้วยเสียงต่ำ “คุณเฟิงคะ วันนี้เป็นวันพิเศษ คุณชายเยี่ยอารมณ์ไม่ค่อยดี คุณระวังด้วย!”

“หา?” เมื่อได้ยินดังนั้น เฟิงเชียนเสวี่ยยิ่งรู้สึกกังวลใจ “วันนี้วันอะไรหรือคะ”

“เดี๋ยวคุณก็รู้เองค่เ” เหลยอวี่พูดเสียงเบา “ไม่ว่าจะยังไง วันนี้คุณอย่ายั่วโมโหเขานะคะ”

“เข้าใจแล้วค่ะ...” เฟิงเชียนเสวี่ยขมวดคิ้ว และเดินเข้าไปอย่างรวดเร็ว

เยี่ยเจิ้นถิงนั่งอยู่ข้างหน้าต่าง มองดูฝนตกนอกหน้าต่างเงียบๆ

“ขอโทษค่ะ ฉันมาสาย...” เฟิงเชียนเสวี่ยพูดขอโทษด้วยเสียงเบา “รับสายคุณเสร็จฉันก็รีบนั่งแท็กซี่มาเลย ทางค่อนข้างไกล ก็เลย..."

เยี่ยเจิ้นถิงหันมามองเธอด้วยอารมณ์สงบนิ่ง

“คุณคงไม่โกรธใช่ไหม” เฟิงเชียนเสวี่ยมองเขาอย่างประหม่า

“ไปไหนมาล่ะ” เยี่ยเจิ้นถิงมองหน้าเธอ

“สุสานค่ะ” เฟิงเชียนเสวี่ยไม่ได้ปิดบังและพูดออกมาตรงๆ “ไปหาคุณพ่อมา”

ขอเพียงไม่ใช่เรื่องความลับเกี่ยวกับสมบัติ เรื่องอื่นก็ไม่มีอะไรต้องปิดบัง

เมื่อได้ยินดังนั้น เยี่ยเจิ้นถิงลดสายตาลงโดยไม่พูดอะไร เขายื่นเมนูให้เธอ และแสดงท่าทางให้เธอสั่งอาหาร

“จัดอะไรมาก็ได้ค่ะ” เฟิงเชียนเสวี่ยยื่นเมนูคืนให้ผู้จัดการร้านอาหารที่ยืนอยู่ข้างๆ พูดด้วยท่าทางสบายๆ ว่า “วันนี้อารมณ์ดีหรือคะ ถึงชวนฉันออกมาทานข้าว”

ครั้งนี้ดูเหมือนจะเป็นครั้งแรกที่เขาชวนเธอออกมาทานอาหารในฐานะเยี่ยเจิ้นถิง

ชายหนุ่มเงียบไปพักหนึ่งแล้วพูดว่า “วันนี้เป็นวันเกิดของผม!”

“หา?” เฟิงเชียนเสวี่ยอึ้งครู่หนึ่ง เธอไม่รู้เลยสักนิดว่าวันนี้วันเกิดเขา เธอไม่ได้เตรียมอะไรมาเลย

“ผมก็ไปสุสานมา” เยี่ยเจิ้นถิงเขย่าแก้วแชมเปญ ดวงตาลึกน้ำเสียงทุ้มต่ำ “ไปหาแม่ของผม!”

แสงไฟสลัวส่องลงบนใบหน้าของเขา สีหน้าของเขาดูราวกับมีเรื่องในใจ

“อ่อ...” เฟิงเชียนเสวี่ยตอบอย่างระมัดระวัง เธออยากจะถามเขาว่าสุสานของแม่ของเขาอยู่ที่ไหน แต่เธอไม่กล้าพูด

เธอรู้สึกว่าวันนี้เขาแปลกๆ เธอกลัวว่าจะไม่ทันระวังเผลอทำให้เขาโมโห

“เป็นยังไงบ้าง พอใจกับบ้านใหม่ไหม”

เยี่ยเจิ้นถิงเปลี่ยนเรื่องและเงยหน้าขึ้นมองเธอ

“ดีมากเลย” เฟิงเชียนเสวี่ยพยักหน้าพลางยิ้ม “ขอบคุณนะคะ!”

“วันหยุดพักผ่อนให้เต็มที่ และกลับไปทำงานในวันจันทร์" เยี่ยเจิ้นถิงจิบไวน์

“ค่ะ” เฟิงเชียนเสวี่ยอวยพรวันเกิดให้เขา "สุขสันต์วัน..."

“อย่าพูดคำนี้”

เยี่ยเจิ้นถิงตัดบทเธอ เขาขมวดคิ้ว ความเยือกเย็นฉายขึ้นในแววตา

เฟิงเชียนเสวี่ยชะงัก สมองส่วนไหนมีปัญหาอีกเนี่ย วันนี้ก็เป็นวันเกิดเขาไม่ใช่หรือ เธอแค่กล่าวสุขสันต์วันเกิดให้เขา พูดอะไรผิดตรงไหน

เยี่ยเจิ้นถิงดูเหมือนจะรู้ตัวว่าอารมณ์เริ่มไม่ดีจึงชนแก้วกับเธอเพื่อผ่อนคลายบรรยากาศอันตึงเครียด จากนั้นก็ดื่มไวน์ในแก้วรวดเดียวหมด

เฟิงเชียนเสวี่ยก็ดื่มไวน์จนหมดเช่นกัน เธอสูดหายใจเข้าลึกๆ แล้วพูดขึ้นมาว่า “ไวน์นี้แรงมากเลย”