สามหนูน้อยอัจฉริยะ:มาเฟียคลั่งรัก นิยาย บท 263

เยี่ยเจิ้นถิงหรี่ตาลงเล็กน้อย นัยน์ตาของเขาฉาบไปด้วยความเย็นยะเยือก แต่แล้ว เขาก็ไม่ได้เคลื่อนไหวอะไร

เพียงแค่หยิบโทรศัพท์มือถือเครื่องใหม่ออกมาจากกระเป๋าและหมุนเล่นในฝ่ามือ!

“โทรศัพท์มือถือล่ะ?”

กว่าจะรู้ตัวว่าไม่ได้พกโทรศัพท์มือถือมาด้วย เฟิงเชียนเสวี่ยก็วิ่งไปไกลกว่าสองร้อยเมตรแล้ว แถมวันนี้ เธอยังเอาเงินสดทั้งหมดในตัวให้เยี่ยเจิ้นถิงไป ทำให้ตอนนี้เธอไม่มีเงินติดตัวเลยสักแดงเดียว

เธอเงยหน้าขึ้นมองไปรอบๆ ที่นี่อยู่ห่างจากที่เธออาศัยอยู่ราวห้าสิบกว่ากิโลเมตร...

เป็นไปไม่ได้เลยที่จะเดินกลับ

ถ้าไม่มีโทรศัพท์มือถือ ก็ไม่มีเงิน ก็กลับบ้านไม่ได้ ทำอย่างไรดี

ตอนนี้ดึกมากแล้ว มีเพียงร้านสะดวกซื้อเท่านั้นที่เปิดตลอดยี่สิบสี่ชั่วโมง ร้านค้าอื่นๆ ก็ปิดทำการกันไปหมดแล้ว

ไม่มีที่ไหนให้หลบ

นอกจากนี้ ยังไม่มีโทรศัพท์สาธารณะ หรือแม้กระทั่งรถแท็กซี่

ดังนั้น...

เธอถอนหายใจยาวแล้วหันหลังเดินกลับไป

ช่างเถอะ  

ลืมมันไปเถอะ ถูกเจ้าปีศาจเยี่ยเล่นงาน ยังดีกว่าโซซัดโซเซอยู่ข้างนอก

......

“คุณคะ คุณต้องการผ้าอนามัยยี่ห้อไหน” คุณป้าพนักงานถามด้วยความกระตือรือร้น

“อะไรก็ได้” เยี่ยเจิ้นถิงเหลือบมองนาฬิกาข้อมือ ไม่เกินสามนาที ผู้หญิงคนนั้นต้องกลับมาแน่นอน

“คุณคะ ต้องการสำหรับกลางคืนหรือกลางวันคะ” คุณป้าพนักงานเอ่ยถาม

“ได้ทั้งนั้น” เยี่ยเจิ้นถิงขมวดคิ้วด้วยความหงุดหงิด 

“เอาแบบมีปีกด้วยไหม” คุณป้าพนักงานถามขึ้นอีกครั้ง

เยี่ยเจิ้นถิงยกมือขึ้นกุมขมับ เขารู้สึกปวดหัว “เอามาอย่างละนิดแล้วกัน”

“อย่างละนิด?” คุณป้าพนักงานยังคงซักไซ้ “คือหนึ่งยี่ห้อ แต่ละรุ่น รุ่นละนิด หรือว่าแบบมีปีกและไม่มีปีกอย่างละนิดกันคะ หรือว่า...”

“หุบปาก!” ในที่สุดเยี่ยเจิ้นถิงก็ทนไม่ไหวอีกต่อไประเบิดความโกรธออกมา

“คุณคะ คุณไม่บอกให้ชัดเจน ฉันก็ไม่รู้ว่าคุณต้องการอะไรนี่นา...”

คุณป้าพนักงานยังคงสอบถามอย่างละเอียด

เวลานี้ เยี่ยเจิ้นถิงกำหมัดแน่นแล้ว

“ยี่ห้อเพอร์คอตตอน สำหรับกลางคืน หนึ่งแพ็ค ขอบคุณค่ะ!”

ในที่สุดเสียงที่คุ้นเคยก็เข้ามาทำลายสถานการณ์ที่น่าอึดอัดใจนี้

เฟิงเชียนเสวี่ยเห็นเหตุการณ์เมื่อสักครู่นี้จากหน้าประตู ในใจของเธอผุดความรู้สึกซับซ้อนที่บรรยายไม่ถูก...

ที่แท้เขาลงจากรถเพื่อช่วยซื้อผ้าอนามัยให้เธอ ในขณะที่เธอคิดจะหนีเขา

คุณป้าพนักงานชะงักไปเล็กน้อย ชี้ไปที่เยี่ยเจิ้นถิงแล้วถามว่า “มาด้วยกันหรือคะ”

“อื้อ” เฟิงเชียนเสวี่ยพยักหน้าและจับแขนของเยี่ยเจิ้นถิงอย่างสนิทสนม

ชายหนุ่มจ้องมองเธอด้วยความเย็นชาพลางกดเสียงต่ำถามว่า “ไม่ใช่ว่าหนีไปแล้วหรือ”

“ยังไง ฉันก็หนีไม่พ้นเงื้อมมือของคุณอยู่ดี” เฟิงเชียนเสวี่ยทำหน้าล้อเลียนเขาพลางรับผ้าอนามัยจากพนักงานแล้วผักเขา “จ่ายเงินสิ!”

เยี่ยเจิ้นถิงหยิบเงินสดปึกหนึ่งออกมาจากกระเป๋า โยนไปที่แคชเชียร์ แล้วดึงเฟิงเชียนเสวี่ยออกจากร้านไป

หลังจากขึ้นรถ เธอมองไปที่ผ้าอนามัยแล้วหัวเราะออกมาดังๆ “ไม่คิดเลยว่าคุณจะไปซื้อของให้ฉัน ฉันยังคิดว่า...”

“เงียบเลย!” เยี่ยเจิ้นถิงรู้สึกหงุดหงิดจนไม่อยากพูด

เขาโตมาขนาดนี้ นี่เป็นครั้งแรกที่เขาเข้าร้านสะดวกซื้อ แถมยังซื้อของใช้สำหรับผู้หญิง แล้วยังถูกหาว่าเป็นโจร สุดท้ายยังถูกคุณป้าซักไซ้อีก...

เวลานี้ ในใจของเขารู้สึกแย่มาก

เฟิงเชียนเสวี่ยมุ่ยปากไม่กล้าพูดจา เธอรู้สึกว่าผู้ชายคนนี้อารมณ์ร้ายจริงๆ

เยี่ยเจิ้นถิงขับรถไปที่โรงแรมเฟิงอวิ๋น ที่เดิม ห้องเดิม

เขาผลักเฟิงเชียนเสวี่ยเข้าไปในห้องน้ำ โยนผ้าอนามัยให้เธอแล้วปิดประตู

จากนั้นก็ไปอาบน้ำ

เฟิงเชียนเสวี่ยอาบน้ำอุ่นอย่างสบายตัว เธอพบว่ามีเสื้อผ้าใหม่ที่ผ่านการอบฆ่าเชื้อเตรียมไว้ให้เรียบร้อยแล้ว ซึ่งสวมแล้วยังคงให้ความรู้สึกอบอุ่นอยู่ไม่น้อย

แต่อาการปวดประจำเดือนทำให้เธอรู้สึกหนาวไปทั้งตัว

เมื่อเธอห่อตัวด้วยชุดคลุมอาบน้ำแล้วเดินออกมา เธอเห็นเยี่ยเจิ้นถิงนั่งพิงบนโซฟาและเริ่มดื่มอีกครั้ง

“ทำไมถึงดื่มอีกล่ะ”

หลังจากที่พูดจบ เธอก็ล้มตัวลงบนเตียงแล้วคลุมผ้าห่มไว้แน่น

“มานี่!” ชายหนุ่มออกคำสั่ง

“ฉันเหนื่อยมาก...” เฟิงเชียนเสวี่ยกอดหมอนขดตัวใต้ผ้าห่ม

เยี่ยเจิ้นถิงหันไปมองเธอ เมื่อเห็นเธอตัวสั่นและขดตัวเป็นก้อนกลมอยู่ใต้ผ้าห่ม ก็อดไม่ได้ที่จะขมวดคิ้ว...