สามหนูน้อยอัจฉริยะ:มาเฟียคลั่งรัก นิยาย บท 262

“หนีสิ มาดูกันว่าจะหนีไปไหนได้!”

เยี่ยเจิ้นถิงยิ้มเยาะพลางปลดกระดุมเสื้ออย่างช้าๆ แล้วปรับเบาะนั่ง 

“อย่านะคุณ...” เฟิงเชียนเสวี่ยอยากจะร้องไห้แล้ว “วันนี้ฉันไม่ค่อยสบาย...”

“ใช่เหรอ” ชายหนุ่มกดเธอไว้ด้านล่าง “เมื่อเช้าพวกเราเพิ่งทำกันไปเอง จะเสแสร้งไปทำไม”

“จริงๆ นะ...” เฟิงเชียนเสวี่ยบิดร่างกายอย่างไม่สบายตัว พลางใช้มือทั้งสองดันไหล่ของเขาอย่างไร้เรี่ยวแรง “ปล่อยฉันเถอะ...อ๋า...”

พูดยังไม่ทันจบ เขาก็ฉีกกระโปรงของเธอและล้วงมือเข้าไปด้านใน

“อย่า...” หญิงสาวหลับตาลงอย่างสิ้นหวัง

ชายหนุ่มกัดคอเธอประหนึ่งแวมไพร์กำลังดูดเลือด พร้อมจะบุกเต็มกำลัง แต่ทันใดนั้นก็รู้สึกได้ถึงความผิดปกติ...

เขายกมือขึ้นดู...เลือด!

เขาชะงักและนิ่งอึ้ง

“ผมยังไม่ได้ทำอะไรคุณเลย ทำไมถึง...”

“ประ...ประจำเดือนฉันมา เฟิงเชียนเสวี่ยกัดริมฝีปากล่าง พูดออกมาอย่างยากลำบาก

เยี่ยเจิ้นถิงตกตะลึงอยู่ครู่หนึ่งก่อนที่จะได้สติ เขาผละออกจากตัวเธอด้วยสีหน้าดำมืด

หลังจากทำความสะอาดมือด้วยทิชชูเปียก เขาก็สตาร์ทรถและขับออกไปทันที

เฟิงเชียนเสวี่ยขดตัวเป็นลูกบอล ไม่กล้าแม้แต่จะพูดหรือเคลื่อนไหว เธอรู้สึกไม่สบายตัวมากขึ้นเรื่อย

ตั้งแต่เมื่อสักครู่ที่เขาขับรถ เธอก็เริ่มมีความรู้สึกเล็กน้อยแล้ว เดิมทีคิดว่าแค่พยายามกลับบ้านให้เร็วที่สุดก็น่าจะได้ แต่คาดไม่ถึงเลยว่าเธอจะเผลอทำให้เขาโกรธอีกแล้ว

เยี่ยเจิ้นถิงขับรถย้อนกลับไปในเมือง และมองข้างทางตลอดราวกับกำลังค้นหาอะไรบางอย่าง

เฟิงเชียนเสวี่ยไม่รู้ว่าเขากำลังทำอะไร เธอได้แต่ร้องขออย่างระแวดระวัง “ฉันอยากจะกลับแล้ว ขอร้องล่ะ ปล่อยฉันไปนะ...”

เยี่ยเจิ้นถิงไม่สนใจเธอ เขาจอดรถข้างถนนแล้วเดินเข้าไปในร้านค้า

เมื่อเห็นเขาลงจากรถไปแล้ว เฟิงเชียนเสวี่ยเปิดประตูรถคิดจะหนีเพราะกลัวว่าเขาจะโมโหขึ้นมาอีก แต่เมื่อลงจากรถแล้วก็พบว่ากระโปรงตัวเองถูกเขาฉีกขาดรุ่งริ่ง

เธอรีบหยิบเสื้อโค้ตของเขามาสวมก่อนจะรีบวิ่งหนีไป

อีกด้าน เยี่ยเจิ้นถิงเดินเข้าไปในร้านค้าและมองไปรอบๆ เพื่อหาบางสิ่ง

ด้วยชุดสีดำและหน้ากากที่ดูลึกลับน่าพิศวง ดวงตาคมกริบพร้อมด้วยออร่าดุดัน