สามหนูน้อยอัจฉริยะ:มาเฟียคลั่งรัก นิยาย บท 272

หลังจากที่เหวินลี่ออกไปแล้ว เฟิงเชียนเสวี่ยก็ล้างมือล้างหน้า แล้วเตือนตัวเองให้สงบสติอารมณ์ จะทำเสียมารยาทไม่ได้อีกแล้ว

แต่เมื่อนึกถึงเยี่ยเจิ้นถิง ในใจของเธอก็เต็มไปด้วยความขุ่นเคือง

ทั้งๆ ที่คนที่จับปลาสองมือคือเขา คนที่เล่นหูเล่นตากับคนอื่นต่อหน้าเธอก็คือเขา แต่เขากลับสงบนิ่งมาก แล้วทำไมเธอต้องตื่นเต้นอย่างกับเธอกำลังทำอะไรผิด

เดินที ความสัมพันธ์ครั้งนี้ก็ผิดปกติอยู่แล้ว แรกเริ่มเดิมที มันเป็นความสัมพันธ์แบบพันธสัญญา และมันก็เป็นความรักที่ให้ใครรู้ไม่ได้มาโดยตลอด...

เธอยังคงคาดหวังให้เขาภักดีต่อเธอเหมือนคู่รักทั่วไปได้อีกหรือ

อันที่จริง เมื่อลองคิดในอีกมุม ตั้งแต่แรกเริ่มแรก เธอไม่เคยคิดจะคบหากับเขาอย่างเหมาะสม

มันเป็นเพียงเพราะตัณหาของเขา ทำให้เธอไม่มีแรงจะต่อต้านและยอมตามเขาอย่างไม่เต็มใจ...

เธอเคยหวังไม่ใช่หรือ ว่าวันหนึ่งเขาจะเบื่อและคืนอิสรภาพให้เธอ

แต่ทำไมเวลานี้ เมื่อได้เห็นภาพที่เขาสนิทสนมกับผู้หญิงคนอื่น มือไม้กลับอ่อนไปหมด

แบบนี้ไม่ได้นะ ไม่ถูก ไม่ได้!!!

เฟิงเชียนเสวี่ยสูดลมหายใจเข้าลึกๆ แล้วใช้นิ้วมือฉีกยิ้มพลางพูดกับตัวเองว่า จะต้องสงบ ใจเย็น ไม่ปรารถนา ใจย่อมแกร่ง...

ขอเพียงแค่เธอไม่ใช่ใจ ก็จะไม่รู้สึก!

เฟิงเชียนเสวี่ยท่องคำพูดเหล่านี้ไปมาอยู่ในใจ จากนั้นก็เดินออกจากห้องน้ำและเริ่มตั้งใจทำงาน

หลังจากจัดการห้องชงชาเรียบร้อยดีแล้ว ก็เป็นเวลาสิบเอ็ดโมงพอดี และการประชุมก็สิ้นสุดลง

พนักงานทำความสะอาดกำลังช่วยกันทำความสะอาด ส่วนเฟิงเชียนเสวี่ยและเชี่ยนเชี่ยนกำลังช่วยกันคัดแยกเอกสารหลังการประชุมและเตรียมทำลายเอกสารเหล่านั้น

ในขณะที่พวกเธอกำลังยุ่ง ร่างที่ดูคุ้นตาก็เดินเข้ามา ร่างสูงตระหง่านหยุดตรงหน้าเฟิงเชียนเสวี่ย

“ท่านประธาน!” ทุกคนก้มศีรษะทักทาย

เฟิงเชียนเสวี่ยเงยหน้าขึ้นมองเขา แล้วก็ก้มศีรษะลงและทำงานต่อไป

เยี่ยเจิ้นถิงส่งสัญญาณให้ทุกคนออกไป เฟิงเชียนเสวี่ยเองก็เตรียมจะออกไป แต่แล้ว เขากลับรั้งเธอไว้และผลักเธอลงนั่งบนเก้าอี้สีดำของประธาน

เก้าอี้ของประธานเคลื่อนไปด้านหลังตามแรงเฉื่อย แต่ชายหนุ่มก็ใช้เท้าเกี่ยวไว้ เก้าอี้จึงมาหยุดที่ตรงหน้าเขาอีกครั้ง

เขาวางมือลงบนที่วางแขนและโน้มตัวเข้าไปใกล้เธอ ประหนึ่งสัตว์ป่าที่กำลังกักขังเธอไว้ใต้ร่างกายของเขา

เฟิงเชียนเสวี่ยนิ่งเงียบ พลางเหลือบดวงตากลมโตที่เต็มไปด้วยความโกรธขึ้นจ้องมองเขา

เธอกำลังโกรธ คำถามอัดแน่นอยู่เต็มอก และรอคำอธิบายจากเขา

“เหอะ!” เมื่อเห็นเธอแบบนี้ เยี่ยเจิ้นถิงถึงกับยิ้มออกมา เขาบีบคางของเธอพลางเอ่ยถาม “คุณหึงหรือ หืม?”

เธอยังคงนิ่งเงียบ แต่สีหน้าของเธอดูย่ำแย่มาก

ไม่ควรหึงหวงหรือไง

เมื่อคุณกำลังหึง ก็เหมือนสิงโต ทั้งก่นด่าทั้งคำราม แล้วยังทำนี่นั่นโน่นอีก

ฉันไม่ควรมีอารมณ์โกรธหรือไง

“เหมือนกบเลย!”

ชายหนุ่มหยิกแก้มตุ่ยๆ ของเธอ และโน้มตัวไปกัดริมฝีปากสีแดงที่กำลังมุ่ยของเธอ

“อื้อ...” เฟิงเชียนเสวี่ยผลักเขาออกไปด้วยความโกรธ

“ผมดูหน่อยว่าลวกถูกไหม”

เยี่ยเจิ้นถิงเอื้อมมือไปเลิกกระโปรงขึ้น เพื่อจะตรวจดูที่ขาของเธอ...

“เจิ้นถิง!”

จู่ๆ ด้านนอกก็มีเสียงตะโกนของหลิงหลงดังเข้ามา และทันใดนั้น ประตูห้องประชุมก็ถูกเปิดออก...

เขาชักมือออกทันที ยืดเอวให้ตรง แล้วเตะเก้าอี้ออกไป...

เก้าอี้ของประธานเลื่อนออกไปอย่างสง่างาม เฟิงเชียนเสวี่ยเกือบตก แต่โชคดีที่คว้าที่เท้าแขนไว้ได้ทัน

“ฉันตามหานายตั้งนานแน่ะ” หลิงหลงเดินเข้ามาพร้อมรอยยิ้ม “สะดวกจะเชิญฉันไปนั่งที่ห้องทำงานของนายไหม”

“แน่นอน”

เยี่ยเจิ้นถิงผายมือเชิญชวนเธออย่างสง่างาม แล้วเดินออกไปพร้อมกับหลิงหลง

หลิงหลงชำเลืองมองเฟิงเชียนเสวี่ยด้วยดวงตาที่เต็มไปด้วยความเย็นชา

เฟิงเชียนเสวี่ยที่นั่งอยู่บนเก้าอี้มองหลังของพวกเขาจากไป เธอกัดฟันกร่อดและด่าเขาในใจ ไอ้ผู้ชายเฮงซวย!!!

เพื่อนร่วมงานกลับเข้ามาทำงานอีกครั้ง เฟิงเชียนเสวี่ยระงับอารมณ์หดหู่ของเธอและเก็บเอกสารต่อ

สักพัก เหวินลี่ก็เดินเข้ามาและสั่งการ “เสี่ยวเฟิง ไปทำความสะอาดห้องทำงานท่านประธานด้วย”

“ฉัน…”

“รีบหน่อย เอาไม้ถูพื้นกับผ้าไปด้วย”

หลังจากที่เหวินลี่สั่งการแล้ว ก็รีบร้อนออกไป

เฟิงเชียนเสวี่ยไม่มีทางเลือกนอกจากไปที่ห้องเก็บอุปกรณ์ทำความสะอาด จากนั้นจึงไปที่ห้องทำงานประธาน

ห่างออกไปไม่กี่ก้าว เธอกำลังคิดว่า เธอจะได้เจอกับเยี่ยเจิ้นถิงและหลิงหลงหรือไม่...

แล้วจะได้เห็นภาพที่ไม่ควรเห็นหรือเปล่า