สามหนูน้อยอัจฉริยะ:มาเฟียคลั่งรัก นิยาย บท 272

หลังจากที่เหวินลี่ออกไปแล้ว เฟิงเชียนเสวี่ยก็ล้างมือล้างหน้า แล้วเตือนตัวเองให้สงบสติอารมณ์ จะทำเสียมารยาทไม่ได้อีกแล้ว

แต่เมื่อนึกถึงเยี่ยเจิ้นถิง ในใจของเธอก็เต็มไปด้วยความขุ่นเคือง

ทั้งๆ ที่คนที่จับปลาสองมือคือเขา คนที่เล่นหูเล่นตากับคนอื่นต่อหน้าเธอก็คือเขา แต่เขากลับสงบนิ่งมาก แล้วทำไมเธอต้องตื่นเต้นอย่างกับเธอกำลังทำอะไรผิด

เดินที ความสัมพันธ์ครั้งนี้ก็ผิดปกติอยู่แล้ว แรกเริ่มเดิมที มันเป็นความสัมพันธ์แบบพันธสัญญา และมันก็เป็นความรักที่ให้ใครรู้ไม่ได้มาโดยตลอด...

เธอยังคงคาดหวังให้เขาภักดีต่อเธอเหมือนคู่รักทั่วไปได้อีกหรือ

อันที่จริง เมื่อลองคิดในอีกมุม ตั้งแต่แรกเริ่มแรก เธอไม่เคยคิดจะคบหากับเขาอย่างเหมาะสม

มันเป็นเพียงเพราะตัณหาของเขา ทำให้เธอไม่มีแรงจะต่อต้านและยอมตามเขาอย่างไม่เต็มใจ...

เธอเคยหวังไม่ใช่หรือ ว่าวันหนึ่งเขาจะเบื่อและคืนอิสรภาพให้เธอ

แต่ทำไมเวลานี้ เมื่อได้เห็นภาพที่เขาสนิทสนมกับผู้หญิงคนอื่น มือไม้กลับอ่อนไปหมด

แบบนี้ไม่ได้นะ ไม่ถูก ไม่ได้!!!

เฟิงเชียนเสวี่ยสูดลมหายใจเข้าลึกๆ แล้วใช้นิ้วมือฉีกยิ้มพลางพูดกับตัวเองว่า จะต้องสงบ ใจเย็น ไม่ปรารถนา ใจย่อมแกร่ง...

ขอเพียงแค่เธอไม่ใช่ใจ ก็จะไม่รู้สึก!

เฟิงเชียนเสวี่ยท่องคำพูดเหล่านี้ไปมาอยู่ในใจ จากนั้นก็เดินออกจากห้องน้ำและเริ่มตั้งใจทำงาน

หลังจากจัดการห้องชงชาเรียบร้อยดีแล้ว ก็เป็นเวลาสิบเอ็ดโมงพอดี และการประชุมก็สิ้นสุดลง

พนักงานทำความสะอาดกำลังช่วยกันทำความสะอาด ส่วนเฟิงเชียนเสวี่ยและเชี่ยนเชี่ยนกำลังช่วยกันคัดแยกเอกสารหลังการประชุมและเตรียมทำลายเอกสารเหล่านั้น

ในขณะที่พวกเธอกำลังยุ่ง ร่างที่ดูคุ้นตาก็เดินเข้ามา ร่างสูงตระหง่านหยุดตรงหน้าเฟิงเชียนเสวี่ย

“ท่านประธาน!” ทุกคนก้มศีรษะทักทาย

เฟิงเชียนเสวี่ยเงยหน้าขึ้นมองเขา แล้วก็ก้มศีรษะลงและทำงานต่อไป

เยี่ยเจิ้นถิงส่งสัญญาณให้ทุกคนออกไป เฟิงเชียนเสวี่ยเองก็เตรียมจะออกไป แต่แล้ว เขากลับรั้งเธอไว้และผลักเธอลงนั่งบนเก้าอี้สีดำของประธาน

เก้าอี้ของประธานเคลื่อนไปด้านหลังตามแรงเฉื่อย แต่ชายหนุ่มก็ใช้เท้าเกี่ยวไว้ เก้าอี้จึงมาหยุดที่ตรงหน้าเขาอีกครั้ง

เขาวางมือลงบนที่วางแขนและโน้มตัวเข้าไปใกล้เธอ ประหนึ่งสัตว์ป่าที่กำลังกักขังเธอไว้ใต้ร่างกายของเขา

เฟิงเชียนเสวี่ยนิ่งเงียบ พลางเหลือบดวงตากลมโตที่เต็มไปด้วยความโกรธขึ้นจ้องมองเขา

เธอกำลังโกรธ คำถามอัดแน่นอยู่เต็มอก และรอคำอธิบายจากเขา

“เหอะ!” เมื่อเห็นเธอแบบนี้ เยี่ยเจิ้นถิงถึงกับยิ้มออกมา เขาบีบคางของเธอพลางเอ่ยถาม “คุณหึงหรือ หืม?”

เธอยังคงนิ่งเงียบ แต่สีหน้าของเธอดูย่ำแย่มาก

“แน่นอน”

เยี่ยเจิ้นถิงผายมือเชิญชวนเธออย่างสง่างาม แล้วเดินออกไปพร้อมกับหลิงหลง

หลิงหลงชำเลืองมองเฟิงเชียนเสวี่ยด้วยดวงตาที่เต็มไปด้วยความเย็นชา

เฟิงเชียนเสวี่ยที่นั่งอยู่บนเก้าอี้มองหลังของพวกเขาจากไป เธอกัดฟันกร่อดและด่าเขาในใจ ไอ้ผู้ชายเฮงซวย!!!

เพื่อนร่วมงานกลับเข้ามาทำงานอีกครั้ง เฟิงเชียนเสวี่ยระงับอารมณ์หดหู่ของเธอและเก็บเอกสารต่อ

สักพัก เหวินลี่ก็เดินเข้ามาและสั่งการ “เสี่ยวเฟิง ไปทำความสะอาดห้องทำงานท่านประธานด้วย”

“ฉัน…”

“รีบหน่อย เอาไม้ถูพื้นกับผ้าไปด้วย”

หลังจากที่เหวินลี่สั่งการแล้ว ก็รีบร้อนออกไป

เฟิงเชียนเสวี่ยไม่มีทางเลือกนอกจากไปที่ห้องเก็บอุปกรณ์ทำความสะอาด จากนั้นจึงไปที่ห้องทำงานประธาน

ห่างออกไปไม่กี่ก้าว เธอกำลังคิดว่า เธอจะได้เจอกับเยี่ยเจิ้นถิงและหลิงหลงหรือไม่...

แล้วจะได้เห็นภาพที่ไม่ควรเห็นหรือเปล่า