สามหนูน้อยอัจฉริยะ:มาเฟียคลั่งรัก นิยาย บท 271

“จริงหรือคะ” หลิงหลงพูดอย่างขำขัน “เจิ้นถิงดุเกินไปหรือเปล่า”

เยี่ยเจิ้นถิงยิ้มให้เธอแล้วพูดอย่างเรียบเฉยว่า “แน่นอนว่าฉันไม่ได้เป็นมิตรเหมือนเธอนี่”

“นั่นไงล่ะ” หลิงหลงเลิกคิ้วขึ้นและยิ้ม

ปฏิสัมพันธ์ระหว่างคนทั้งสองนั้นดูคลุมเครือและสนิทสนมกัน แล้วต่างก็มีความเข้าใจกันโดยไม่ต้องอธิบายอย่างน่าแปลกใจ

ผู้คนรอบข้างต่างมองพวกเขาอย่างมีนัยลึกซึ้ง และน้อยคนนักที่มองคู่นี้ในแง่ดี

อย่างไรเสีย พวกเขาก็โตมาด้วยกัน ฐานะก็เท่าเทียมกัน หากพวกเขารวมพลังกัน สำหรับทั้งสองฝ่ายแล้วก็เปรียบเหมือนเป็นเสือติดปีก!

โดยเฉพาะตระกูลหลิง ที่ตั้งตารอคอยการแต่งงานครั้งนี้มากกว่าใครทั้งหมด

เหตุการณ์ทั้งหมดนี้ตกอยู่ในสายตาของเฟิงเชียนเสวี่ย เธอรู้สึกทุกข์ทรมานเหมือนถูกแมวป่าจำนวนนับไม่ถ้วนวาดลวดลายใส่...

แต่เธอเตือนตัวเองซ้ำๆ ใจเย็น ใจเย็น ใจเย็น!

เหมือนเช่นเลขาคนอื่นๆ เธอวางเอกสารลงตรงหน้าผู้บริหารระดับสูงด้วยความนอบน้อมและระมัดระวัง เสร็จแล้วจึงเตรียมตัวจะออกไป

และเวลานี้เอง เจี่ยงต่งเห็นเข้าและจำเธอได้ จึงทักทายขึ้นว่า “เสี่ยวเฟิง คุณกลับมาทำงานแล้วหรือ”

“ค่ะ ประธานเจี่ยง” เฟิงเชียนเสวี่ยยิ้มและพยักหน้า

“กลับมาก็ดีแล้ว” เจี่ยงต่งพูดอย่างดีใจ “ตั้งใจทำงานนะ!”

“ค่ะ” เฟิงเชียนเสวี่ยวางเอกสารลงและมองเยี่ยเจิ้นถิงโดยไม่รู้ตัว เธอเห็นว่าเขากำลังมองหลิงหลง สายตาของคนทั้งคู่สื่อสารและเข้าใจกันโดยปริยาย

เฟิงเชียนเสวี่ยมือสั่นจนกระแทกไปโดนเอกสารชนเข้ากับถ้วยชาของเจี่ยงต่ง

“เพล้ง” ถ้วยชาตกลงบนโต๊ะ แล้วชาที่ร้อนก็หกใส่ร่างกายของเจี่ยงต่ง และขาของเฟิงเชียนเสวี่ย...

เกิดอาการปวดแสบปวดร้อนที่ขาของเธอ

“ไอ้หยา!” เจี่ยงต่งกระโดดลุกขึ้นทันที และหายใจหอบเพราะความร้อน

“ขอโทษนะคะ ขอโทษ!”

เฟิงเชียนเสวี่ยไม่ได้สนใจความเจ็บปวดของตัวเอง แต่รีบละล่ำละลักขอโทษเจี่ยงต่งที่กำลังจัดการตัวเองด้วยความตื่นตระหนก

“ประธานเจี่ยง คุณเป็นอะไรไหมคะ” เหวินลี่รีบเข้ามาจัดการทันที พลางตำหนิเฟิงเชียนเสวี่ย “เธอทำอะไรนะ ออกไป!”

“ไม่เป็นไร อย่าตำหนิเธอเลย”

เจี่ยงต่งรีบไกล่เกลี่ยให้เฟิงเชียนเสวี่ยทันที ในความเป็นจริง เพราะเขาใส่กางเกงขายาว จึงไม่ถูกน้ำร้อนลวก

“ขอโทษด้วยค่ะ...” เฟิงเชียนเสวี่ยขอโทษอีกครั้ง จากนั้นก็ก้มศีรษะแล้วถอยออกไป

เวลานี้ เยี่ยเจิ้นถิงเพิ่งจะเงยหน้าขึ้นมามองเธอ แต่ก็รีบเก็บสายตากลับคืน

หลิงหลงเองก็มองเฟิงเชียนเสวี่ยอย่างฉงน ทันใดนั้นก็ทักทายเจี่ยงต่งด้วยความเป็นห่วง “เจี่ยงต่ง คุณไม่เป็นไรใช่ไหมคะ โดนน้ำร้อนลวกถูกหรือเปล่า ต้องไปโรงพยาบาลไหมคะ”

“ไม่ได้ลวกถูก แค่เสื้อผ้าเปียกเอง” เจียงต่งกล่าว

“กลับไปห้องทำงานจัดการให้เรียบร้อยเถอะ” เยี่ยเจิ้นถิงสั่ง

“ได้ครับ” เจี่ยงต่งออกไปพร้อมผู้ช่วยของเขา

“พวกเรามาเริ่มประชุมกันก่อนเถอะ...” เยี่ยเจิ้นถิงประกาศ

......

เฟิงเชียนเสวี่ยเข้าไปในห้องน้ำแล้วใช้ผ้าขนหนูชุบน้ำเย็นแบบใช้แล้วทิ้งประคบบริเวณที่ถูกลวก

ตอนนี้ดูแล้วยังไม่รุนแรงเกินไป แต่ผิวหนังบางส่วนเริ่มเปลี่ยนเป็นสีแดงและมีอาการแสบร้อนแล้ว

เธอคิดว่า บางทีมันอาจจะดีขึ้น จึงไม่ได้ใส่ใจ

“เสี่ยวเฟิง!” ในเวลานี้เอง เหวินลี่เดินเข้ามาอย่างรวดเร็วพร้อมด้วยครีมทาแผลน้ำร้อนลวก “ทานี่ก่อน”

“ขอบคุณค่ะพี่เหวิน” เฟิงเชียนเสวี่ยรู้สึกละอายใจอย่างยิ่งยวด

เหวินลี่เป็นหัวหน้าที่ดี แม้ว่าจะถูกตำหนิอย่างรุนแรงทุกครั้งที่ทำผิดพลาด แต่เธอก็เข้ามาช่วยแก้ปัญหาทุกครั้งในภายหลัง

“วันนี้เธอเป็นอะไรไป ทำไมดูไม่มีสติเลย” เหวินลี่ถามด้วยความเป็นห่วง “ที่บ้านเกิดเรื่องหรือ หรือไม่สบายตรงไหน”

“บางทีอาจจะเป็นเพราะประจำเดือนมาเลยรู้สึกไปสบายนิดหน่อยค่ะ สภาพเลยไม่ค่อยดีนัก” เฟิงเชียนเสวี่ยหาข้อแก้ตัว “เมื่อสักครู่ต้องขอโทษด้วยจริงๆ ค่ะ ประธานเจี่ยงถูกน้ำร้อนลวกหรือเปล่าคะ”

“ฉันเพิ่งกลับมาจากประธานเจี่ยงโน่นแน่ะ เขาไม่โดนลวก แค่เสื้อผ้าเปียกเท่านั้น” เหวินลี่ขมวดคิ้วและพูดว่า “โชคดีที่เป็นเขา ถ้าเป็นผู้ถือหุ้นคนอื่นๆ หรือแขกนอกบริษัทละก็ ปัญหาใหญ่ล่ะ”

“ค่ะ...” เฟิงเชียนเสวี่ยก้มหน้าด้วยความละอาย

“วันนี้ท่าทางเธอไม่ค่อยดีเลย อย่าไปอยู่ที่แผนกต้อนรับเลย ไปช่วยทางด้านโลจิสติกส์ก่อนก็แล้วกัน” เหวินลี่ออกคำสั่ง “เดี๋ยวช่วยไปจัดการห้องชงชาด้วย สิบเอ็ดโมงตรงค่อยกลับไปเก็บเอกสารที่ห้องประชุม”

“ค่ะ!”