สามหนูน้อยอัจฉริยะ:มาเฟียคลั่งรัก นิยาย บท 274

“มีอย่างที่ไหนกัน!” หลิงหลงโกรธมาก “เจิ้นถิง เลขาของนายคุณภาพแย่มาก”

เยี่ยเจิ้นถิงไม่ตอบเธอ แต่ถามว่า “เธอไม่เป็นไรนะ”

“ไม่เป็นไร ว่าแต่ นายผลักฉันทำไม” หลิงหลงถามด้วยความไม่พอใจ

“เธอเหยียบมือเธอแล้ว”

ตอนที่เยี่ยเจิ้นถิงตอบนั้น เฟิงเชียนเสวี่ยออกไปจากห้องทำงานไปแล้ว

“ก็เธอเอาผ้าขี้ริ้วมาโดนเท้าของฉันก่อนนี่” หลิงหลงพูดอย่างไม่สบอารมณ์ “สกปรกจะตาย!”

“ก็เลยเหยียบเธอ?” เยี่ยเจิ้นถิงถามกลับ

หลิงหลงนิ่งอึ้งไป แล้วอธิบายอย่างไม่เต็มใจ “ไม่ใช่ ฉันไม่ได้ตั้งใจสักหน่อย ใครใช้ให้เธอเอามือวางไว้ตรงนั้นล่ะ...”

“พ่อของเธอน่าจะเคยสอนให้เธอมีเมตตาต่อผู้อื่นบ้างนะ” เยี่ยเจิ้นถิงขมวดคิ้วอย่างไม่พอใจ “ตอนนี้ไม่ใช่สังคมเจ้าขุนมูลนายแล้ว ความคิดเรื่องทาสแบบในอดีตน่ะ หายไปแล้ว สังคมสมัยนี้ให้ความสำคัญกับความเท่าเทียมกันของทุกคน!”

“ก็แค่เลขาคนเดียว นายต้องโต้กลับฉันซะใหญ่โตขนาดนี้ด้วยหรือ” หลิงหลงตั้งข้อสงสัย “หรือว่านายมีอะไรกับเลขาคนนี้...“

“ถึงจะเป็นแค่เลขา แต่ก็คนของฉัน” เยี่ยเจิ้นถิงตัดบท แล้วเอ่ยถึงเรื่องในอดีตอย่างจริงจัง “ยังจำได้ว่าตอนเด็กๆ เธอโมโหแล้วขว้างแก้วแตกกระเด็นใส่แมวของฉัน...”

“หลังจากนั้นนายก็ไม่สนใจฉันเลยสามปี...” หลิงหลงนึกไปถึงเรื่องตอนสมัยเด็กก็รู้สึกกระวนกระวาย รีบดึงแขนเสื้อของเขาแล้วกล่าวขอโทษ “ฉันผิดไปแล้ว จะไม่ทำอีกแล้ว อย่าโกรธเลยนะ!”

“เธอควรจะไปขอโทษเธอ” เยี่ยเจิ้นถิงดึงแขนกลับ

“นายให้ฉันไปขอโทษเธองั้นหรือ” หลิงหลงเบิกตากว้างอย่างเหลือเชื่อ แต่เมื่อเห็นท่าทีที่เมินเฉยของเยี่ยเจิ้นถิง เธอก็รีบพูดว่า “ได้ๆๆ ฉันจะไปขอโทษเธอ นายอย่าโกรธนะ”

ว่าแล้วเธอก็หยิบกระเป๋าแล้วเดินออกไปอย่างรวดเร็ว...

เยี่ยเจิ้นถิงส่งสัญญาณให้เยี่ยฮุยเดินตามออกไปทันที

มือของเฟิงเชียนเสวี่ยถูกเหยียบจนหนังหลุดและมีเลือดไหลออกมา เพื่อนร่วมงานต่างก็ตกใจ รีบนำกล่องปฐมพยาบาลมาทำแผลให้เธอ