สามหนูน้อยอัจฉริยะ:มาเฟียคลั่งรัก นิยาย บท 274

“มีอย่างที่ไหนกัน!” หลิงหลงโกรธมาก “เจิ้นถิง เลขาของนายคุณภาพแย่มาก”

เยี่ยเจิ้นถิงไม่ตอบเธอ แต่ถามว่า “เธอไม่เป็นไรนะ”

“ไม่เป็นไร ว่าแต่ นายผลักฉันทำไม” หลิงหลงถามด้วยความไม่พอใจ

“เธอเหยียบมือเธอแล้ว”

ตอนที่เยี่ยเจิ้นถิงตอบนั้น เฟิงเชียนเสวี่ยออกไปจากห้องทำงานไปแล้ว

“ก็เธอเอาผ้าขี้ริ้วมาโดนเท้าของฉันก่อนนี่” หลิงหลงพูดอย่างไม่สบอารมณ์ “สกปรกจะตาย!”

“ก็เลยเหยียบเธอ?” เยี่ยเจิ้นถิงถามกลับ

หลิงหลงนิ่งอึ้งไป แล้วอธิบายอย่างไม่เต็มใจ “ไม่ใช่ ฉันไม่ได้ตั้งใจสักหน่อย ใครใช้ให้เธอเอามือวางไว้ตรงนั้นล่ะ...”

“พ่อของเธอน่าจะเคยสอนให้เธอมีเมตตาต่อผู้อื่นบ้างนะ” เยี่ยเจิ้นถิงขมวดคิ้วอย่างไม่พอใจ “ตอนนี้ไม่ใช่สังคมเจ้าขุนมูลนายแล้ว ความคิดเรื่องทาสแบบในอดีตน่ะ หายไปแล้ว สังคมสมัยนี้ให้ความสำคัญกับความเท่าเทียมกันของทุกคน!”

“ก็แค่เลขาคนเดียว นายต้องโต้กลับฉันซะใหญ่โตขนาดนี้ด้วยหรือ” หลิงหลงตั้งข้อสงสัย “หรือว่านายมีอะไรกับเลขาคนนี้...“

“ถึงจะเป็นแค่เลขา แต่ก็คนของฉัน” เยี่ยเจิ้นถิงตัดบท แล้วเอ่ยถึงเรื่องในอดีตอย่างจริงจัง “ยังจำได้ว่าตอนเด็กๆ เธอโมโหแล้วขว้างแก้วแตกกระเด็นใส่แมวของฉัน...”

“หลังจากนั้นนายก็ไม่สนใจฉันเลยสามปี...” หลิงหลงนึกไปถึงเรื่องตอนสมัยเด็กก็รู้สึกกระวนกระวาย รีบดึงแขนเสื้อของเขาแล้วกล่าวขอโทษ “ฉันผิดไปแล้ว จะไม่ทำอีกแล้ว อย่าโกรธเลยนะ!”

“เธอควรจะไปขอโทษเธอ” เยี่ยเจิ้นถิงดึงแขนกลับ

“นายให้ฉันไปขอโทษเธองั้นหรือ” หลิงหลงเบิกตากว้างอย่างเหลือเชื่อ แต่เมื่อเห็นท่าทีที่เมินเฉยของเยี่ยเจิ้นถิง เธอก็รีบพูดว่า “ได้ๆๆ ฉันจะไปขอโทษเธอ นายอย่าโกรธนะ”

ว่าแล้วเธอก็หยิบกระเป๋าแล้วเดินออกไปอย่างรวดเร็ว...

เยี่ยเจิ้นถิงส่งสัญญาณให้เยี่ยฮุยเดินตามออกไปทันที

มือของเฟิงเชียนเสวี่ยถูกเหยียบจนหนังหลุดและมีเลือดไหลออกมา เพื่อนร่วมงานต่างก็ตกใจ รีบนำกล่องปฐมพยาบาลมาทำแผลให้เธอ

เหวินลี่เห็นดังนั้นก็รีบเดินเข้ามาถาม “เกิดอะไรขึ้น”

“ไม่...” เฟิงเชียนเสวี่ยกำลังจะตอบ หลิงหลงก็เดินจ้ำออกมา “เป็นยังไง ต้องไปโรงพยาบาลมั้ย”

เฟิงเชียนเสวี่ยกลั้นน้ำตา แล้วตอบอย่างเฉยชา “ไม่ต้องค่ะ!”

“เมื่อครู่นี้ขอโทษด้วย ฉันไม่ได้ตั้งใจ”

แม้ปากจะเอ่ยคำขอโทษ แต่น้ำเสียงกลับฟังดูข่มเหง หลิงหลงหยิบเช็คเปล่าออกมาจากกระเป๋า แล้วโยนให้เธอ “นี่เป็นค่ารักษาพยาบาลที่ฉันชดเชยให้ เธอคิดว่าเท่าไหร่เหมาะสมก็เขียนลงไปได้เลย!”

ว่าแล้วก็เตรียมจะเดินจากไปพร้อมกับบอดี้การ์ด...

“หยุดก่อน!” เฟิงเชียนเสวี่ยตะโกนด้วยความขุ่นเคือง “คุณคิดว่ามีเงินไม่เท่าไหร่ก็จะ...”

เธอยังไม่ทันพูดจบ ก็ถูกเหวินลี่หยุดเอาไว้

เหวินลี่ส่ายศีรษะให้เฟิงเชียนเสวี่ย จากนั้นก็กล่าวลาหลิงหลงด้วยความเคารพ “โชคดีนะคะท่านประธานหลิง!”

หลิงหลงก้าวย่างเข้าไปในลิฟต์ด้วยท่าทีสง่างาม และเมื่อหันกลับมา เธอก็ส่งยิ้มหยิ่งผยองให้เฟิงเชียนเสวี่ย

เฟิงเชียนเสวี่ยโมโหจนสั่นไปทั้งตัว เพื่อนร่วมงานของเธอต่างมองเธอด้วยความเห็นอกเห็นใจ แต่กลับไม่มีใครกล้าพูดอะไร

“ไปทำงานกันต่อได้แล้ว” เหวินลี่สั่ง

ทุกคนก้มหน้าแยกย้ายกันไปทำงาน

“ฉันรู้ว่าเธอไม่สบายใจ แต่เราไม่ควรทำให้เธอโกรธ” เหวินลี่พูดในขณะที่ทายาให้เฟิงเชียนเสวี่ย “ประธานหลิง ไม่ใช่แค่ประธานของหลิงอวิ๋นกรุ๊ปเท่านั้น เธอยังเป็นเพื่อนสนิทที่โตมาด้วยกันกับประธานเยี่ย ว่ากันว่าทั้งสองตระกูลคิดจะเกี่ยวดองกันมานานแล้ว ในอนาคตเธออาจจะเป็นนายหญิงของพวกเราก็ได้...”

เมื่อได้ยินดังนั้น เฟิงเชียนเสวี่ยก็ยิ่งรู้สึกไม่สบายใจ ก่อนหน้านี้ ไป๋ลู่ก็บอกว่าเยี่ยเจิ้นถิงมีคู่หมั้นอยู่แล้ว เธอคงจะหมายถึงหลิงหลงคนนี้สินะ

“และถึงแม้ว่าเธอจะไม่ได้ทำงานในเซิ่งเทียน แต่เธอก็ยังต้องมีชีวิตอยู่ใช่ไหม ถ้าทำให้คุณหลิงไม่พอใจ เธอก็จะไม่มีที่ไป เพราะฉะนั้นจงอดทนกับมันเถอะ”

เหวินลี่เตือนด้วยความหวังดี “คราวหน้าถ้าเธอมาอีก ฉันจะให้เธอหลบออกไปก่อน เพื่อหลีกเลี่ยงการเผชิญหน้า จะได้คลายความขัดแย้งลง ส่วนเรื่องเช็คนี่ ฉันแนะนำให้เอาไปคืนเธอเสีย ถือเป็นการซื้อน้ำใจคนก็แล้วกัน”