สามหนูน้อยอัจฉริยะ:มาเฟียคลั่งรัก นิยาย บท 275

เมื่อเหวินลี่พูดจบ เธอตบไหล่เฟิงเชียนเสวี่ยเบาๆ “นี่เป็นความคิดเห็นส่วนตัวของฉัน เธอลองเอาไปคิดดูแล้วกันนะ!”

เฟิงเชียนเสวี่ยพยักหน้า และไม่พูดอะไร

เธอไม่เข้าใจเลย สังคมสมัยนี้ทุกๆ คนต่างก็เท่าเทียมกัน แล้วทำไมถึงยังมีคนใช้อำนาจของตัวเองข่มเหงรังแกคนอื่นอีกล่ะ

เยี่ยเจิ้นถิงเป็นอย่างนี้ หลิงหลงก็เป็นอย่างนี้

แต่มันก็ถือเป็นเรื่องปกติ ที่คนเรามักจะคบกับคนที่มีนิสัยคล้ายๆ กันกับตัวเอง

เป็นเพราะพวกเขาเป็นคนประเภทเดียวกัน จึงเป็นเพื่อนกันได้

“ไม่เป็นไรใช่ไหม” เยี่ยฮุยถามเสียงเบา

เฟิงเชียนเสวี่ยจ้องเขา และไม่พูดอะไร หยิบกล่องปฐมพยาบาลแล้วเดินจากไป

เยี่ยฮุยยืนงงอยู่ที่เดิม สีหน้าน้อยใจ เขาไม่ได้ทำอะไรสักหน่อย

พักเที่ยงแล้ว แต่เฟิงเชียนเสวี่ยยังคงโมโหจนไม่มีอารมณ์จะกินมื้อเที่ยง เหวินลี่ซื้อแซนด์วิชมาให้เธอ และมอบหมายงานเบาๆ ให้เธอทำในช่วงบ่าย

เยี่ยเจิ้นถิงออกไปข้างนอกช่วงบ่าย ขณะที่เดินผ่านเคาน์เตอร์หน้าห้อง เขาเหลือบมองเฟิงเชียนเสวี่ย แต่ไม่พูดอะไร แล้วเดินไปเข้าลิฟต์

เฟิงเชียนเสวี่ยก้มหน้าจัดการเอกสาร พลางบอกกับตัวเองในใจว่า จะไม่สนใจไอ้ผู้ชายเฮงซวยคนนี้อีกแล้ว!

ตอนเย็นเลิกงานกลับบ้าน เมื่อเดินเข้าไปในบ้าน เฟิงเชียนเสวี่ยปรับอารมณ์ให้ดีขึ้น เธอยิ้มแล้วตะโกนเรียกเด็กๆ “หม่ามี้กลับมาแล้ว!”

“หม่ามี้”

เด็กน้อยทั้งสามรีบวิ่งออกมา พุ่งเข้าไปในอ้อมแขนของเฟิงเชียนเสวี่ย ทั้งหอมทั้งกอดเธอ

เมื่อเห็นมือของเฟิงเชียนเสวี่ยถูกพันด้วยผ้าพันแผล เฉินเฉินจึงรีบถามเธอ “หม่ามี้ มือของหม่ามี้เป็นอะไรครับ”

“วันนี้ตอนทำงาน หม่ามี้ไม่ระวังก็เลยเป็นแผลน่ะ” เฟิงเชียนเสวี่ยพูดพลางยิ้ม “เรื่องเล็กน้อย ไม่ต้องเป็นห่วง”

“หม่ามี้ ทำไมหม่ามี้เป็นแผลบ่อยจังเลย งานนี้อันตรายมากเลยใช่ไหมฮะ” หลงหลงถามอย่างเป็นกังวล

“ใช่แล้ว ถ้าอันตรายก็อย่าทำเลย เปลี่ยนงานที่ปลอดภัยทำดีกว่า” เย่ว์เย่ว์ดึงมือของเฟิงเชียนเสวี่ย แล้วพูดด้วยความเป็นห่วง “ซานเป่าไม่อยากให้หม่ามี้เจ็บ!”

“ต้าเป่าก็ไม่อยาก...”

“เอ้อร์เป่าก็ไม่อยากเหมือนกัน!”

แต่น่าเสียดายที่เขาไม่ใช่

คืนวันก่อน ตอนที่พวกเขานอนกอดกัน เธอแอบรู้สึกหวั่นไหว อยากจะบอกความจริงกับเขา เพื่อให้ครอบครัวอยู่พร้อมหน้าพร้อมตากัน...

แม้ว่าต่อมา เจิ้งอวี้หลินพูดคำพูดเหล่านั้นออกมา ก็ไม่ได้ทำให้เธอสงสัยในตัวเขาเลย

แต่การปรากฏตัวของหลิงหลงในวันนี้ ทำให้เฟิงเชียนเสวี่ยลบความคิดที่จะให้พ่อลูกได้รู้จักกันไปจนหมดสิ้น

ตกดึก เฟิงเชียนเสวี่ยนอนอยู่บนเตียงคนเดียว เธอมองไปที่บาดแผลหลังมือ แล้วนึกไปถึงเรื่องราวที่เกิดขึ้นวันนี้ทั้งหมด ใจของเธอสับสนวุ่นวายและรู้สึกอึดอัดไปหมด...

ก่อนหน้านี้เธอคิดว่า เยี่ยเจิ้นถิงเป็นคนอารมณ์แปรปรวน เอาแน่เอานอนไม่ได้ ทั้งยังมีส่วนเกี่ยวข้องกับการตายของพ่อของเธอ ดังนั้นเขาจึงไม่เหมาะที่จะเป็นพ่อคน

ส่วนตอนนี้ เฟิงเชียนเสวี่ยนึกได้ถึงปัญหาอีกอย่างหนึ่ง ระหว่างเธอกับเยี่ยเจิ้นถิง ยังมีอุปสรรคที่ไม่สามารถก้าวข้ามไปได้

ไม่เพียงแค่อุปนิสัยและบุคลิกภาพเท่านั้น ยังมีเรื่องของสถานะและภูมิหลังของครอบครัวอีกด้วย

ตอนนี้เธอเป็นเพียงพนักงานธรรมดาคนหนึ่ง ขนาดใช้ชีวิตยังมีปัญหา ส่วนเขามีสถานะสูงส่งและมีเกียรติ

เส้นทางชีวิตที่พวกเขาเดินนั้นแตกต่างกันสิ้นเชิง