สามหนูน้อยอัจฉริยะ:มาเฟียคลั่งรัก นิยาย บท 291

เยี่ยเจิ้นถิงไม่ได้พูดอะไร และเดินจากไป

ในเวลานี้ การบรรเลงบนเวทีได้เสร็จสิ้นลงแล้ว เฟิงเชียนเสวี่ยลุกขึ้นโค้งขอบคุณ เธอหันไปอยากกล่าวขอบคุณเด็กหนุ่ม แต่เขาหายไปแล้ว

เธอรู้สึกผิดหวังเล็กน้อย แต่คงใส่ใจมากไม่ได้ เธอรีบร้อนออกมาท่ามกลางเสียงปรบมือ จนมาถึงห้องส่วนตัวก่อนจะมองหาเกาถิง

“พี่เชียนเสวี่ย พี่กลับมาแล้ว!” เกาถิงรอที่ประตูนานแล้ว พอเห็นเฟิงเชียนเสวี่ย ก็ตื่นเต้นมาก “เมื่อครู่หนูได้ยินเสียงเปียโนของพี่ มันช่างน่าทึ่งจริงๆเลยค่ะ!”

“พี่ไม่ได้เล่นนานแล้ว” เฟิงเชียนเสวี่ยพูดยิ้มๆ “เสี่ยวถิง พวกเราเปลี่ยนเสื้อผ้ากันก่อนเถอะ”

“อ้อๆ” เกาถิงพาเฟิงเชียนเสวี่ยมาเปลี่ยนเสื้อผ้าด้านหลังฉากกั้น

ในเวลานี้ มีเสียงเคาะประตูจากด้านนอก ตามมมาด้วยเสียงของผู้จัดการฟาง “เกาถิง มีแขกผู้มีเกียรติหลายคนรอเจอตัวหนูอยู่นะจ๊ะ หนูรีบเปลี่ยนเสื้อผ้า อีกสักครู่ฉันจะมาใหม่นะจ๊ะ”

ผู้จัดการฟางเปลี่ยนจากพูดจาบาดลึกเสียดแทง กลายมาเป็นพูดจาอ่อนโยนนุ่มนวล

เกาถิงพอได้ยินก็ตื่นตระหนกทันที กระซิบถามเฟิงเชียนเสวี่ย “ทำยังไงดีคะ”

“เขาเรียกให้ไปก็ไปเถอะ” เฟิงเชียนเสวี่ยถอดชุดบัลเล่ต์สีขาวคืนเธอ “เปลี่ยนชุดซะ แล้วใส่ผ้าคลุมหน้า ทำเหมือนว่าเมื่อกี้เป็นหนูที่แสดงบนเวที”

“แบบนี้ไม่ดีมั๊งคะ” เกาถิงลังเลเล็กน้อย “นี่จะไม่เสี่ยงไปเหรอคะ ปลอมเป็นพี่?”

“เดิมทีพี่ก็ปลอมเป็นเธอนี่นา”

เฟิงเชียนเสวี่ยยิ้มให้ และเปลี่ยนเสื้อผ้าของตัวเอง หยิบกระเป๋าเตรียมตัวออกไป

“พี่เชียนเสวี่ย” เกาถิงรีบดึงเธอไว้ “พวกเราแลกเบอร์โทรศัพท์กันได้ไหมคะ วันหลังถ้ามีโอกาส หนูต้องตอบแทนพี่แน่นอนค่ะ”

“ได้” เฟิงเชียนเสวี่ยแลกเบอร์โทรฯกับเธอ จากนั้นออกไปอย่างเร่งรีบ

ข้างนอกไม่มีคน เฟิงเชียนเสวี่ยถอนหายใจด้วยความโล่งอก ตอนนี้เธอสวมชุดสีขาวชุดเดิมที่เว้นหน้าเว้าหลัง เซ็กซี่น่าหลงใหล แตกต่างอย่างสิ้นเชิงกับรูปลักษณ์ที่บริสุทธิ์บนเวที

“เชียนเสวี่ย!” เสียงที่คุ้นเคยดังขึ้น เฟิงเชียนเสวี่ยกันไปมอง และเห็นว่าเป็นฉู่จือมั่ว

“จือมั่ว ทำไมนายอยู่ตรงนี้?” เฟิงเชียนเสวี่ยมองไปรอบทิศกลัวมีใครมาเห็น

เฟิงเชียนเสวี่ยประหลาดใจมาก เธอคิดไม่ถึงว่าฉู่จือมั่วก็มีอารมณ์ความเอาแต่ใจมุมนี้ด้วย

“เชียนเสวี่ย ฉันเคารพการตัดสินใจของเธอ แต่ฉันไม่อยากเห็นเธอปล่อยให้ตัวเองตกต่ำ!” ฉู่จือมั่วตื่นเต้นเล็กน้อย “ฉันก็ไม่เข้าใจ ทำไมเธอต้องทนให้เขาชักใย หรือเธอโดนเขากุมความลับอะไรไว้ในมือ? เธอบอกฉันได้นะ ฉันช่วยเธอแก้ไขเอง”

“ไม่ใช่…” เฟิงเชียนเสวี่ยไม่รู้จะอธิบายยังไง

“เรื่องมันเป็นยังไงกันแน่?” ฉู่จื่อมั่วดึงกระโปรงของเธอ “เธอดูเสื้อผ้าชุดนี้ของเธอ นี่มัน…”

เขาสะกดกลั้นคำพูดที่น่าเกลียดที่กำลังจะโพล่งออกไป และพูดอย่างกระวนกระวายใจ “เมื่อก่อนเธอไม่เคยเป็นแบบนี้…”

“ฉันรู้ว่าตัวเองกำลังทำอะไร นายไม่ต้องกังวลนะ” เฟิงเชียนเสวี่ยกระซิบ “อีกไม่นานฉันจะเป็นอิสระ…”

เฟิงเชียนเสวี่ยยังไม่ทันพูดจบ จู่ๆข้างนอกก็มีเสียงของหลิงหลงดังมา…

“เจิ้นถิง ฉันเหนื่อยนิดหน่อย เข้าไปพักข้างในก่อนเถอะ คุณอยู่เป็นเพื่อนฉันได้ไหม”