สามหนูน้อยอัจฉริยะ:มาเฟียคลั่งรัก นิยาย บท 297

“จริงเหรอคะ?” หลิงหลงดีใจออกนอกหน้า แต่จากนั้นก็มองเยี่ยเจิ้นถิงอย่างระแวดระวัง “เจิ้นถิง ได้ไหมคะ”

เจิ้นถิงกำลังจะพูด คุณท่านเยี่ยก็พูดอย่างหนักแน่น “ไม่ต้องถามความคิดเห็นของเขา ฉันบอกว่าได้ก็ต้องได้!”

“ขอคุณค่ะคุณปู่” หลิงหลงทำหน้าทะเล้นใส่เยี่ยเจิ้นถิง และประคองคุณท่านเยี่ยเข้าไปในวิลล่า

บอดี้การด์หลายนายที่คุณท่านพามากำลังขนย้ายสัมภาระ เยี่ยฮุยและพวกทักทายพวกเขาด้วยความเคารพ

เยี่ยเจิ้นถิงเหลือบมองห้องของเฟิงเชียนเสวี่ยบนชั้นสอง

เฟิงเชียนเสวี่ยรีบปิดม่านและก้าวไปอีกด้าน ในใจของเธอณ เวลานี้กำลังตื่นตระหนก คุณท่านเยี่ยพาหลิงหลงเข้ามาอยู่ในนี้ ถ้างั้น เธอควรทำยังไงกับตัวเองดี?

คุณท่านเยี่ยรู้ไหมว่าเธออยู่ที่นี่?

ถ้าหากว่ารู้ เขากับหลิงหลงจะรวมหัวกันรังแกเธอ ดูหมิ่นเธอหรือไม่

เฟิงเชียนเสวี่ยเดินไปมาอยู่ในห้อง กระวนกระวายใจอย่างที่สุด…

จะทำยังไง

จะทำยังไง

เยี่ยเจิ้นถิงอาจจะอาศัยโอกาสตอนที่พวกเขาหลับ แอบส่งเธอออกไป?

ขณะที่คิด เก็มีสียงฝีเท้าจากด้านนอก ตามมาด้วย เสียงฝีเท้าหยุดอยู่หน้าห้องของเธอ…ใจของเฟิงเชียนเสวี่ยตึงเครียดขึ้นมา เธอเดินด้วยเท้าเปล่าอย่างระมัดระวังไปฟังความเคลื่อนไหวด้านนอก

“เจิ้นถิง ฉันอยากอยู่ห้องนี้”

เสียงของหลิงหลงดังมาจากข้างนอก

ผ่านช่องว่างที่ด้านล่างของประตู เฟิงเชียนเสวี่ยเห็นได้ถึงเงาของคน และตัดสินได้ว่าข้างนอกมีคนยืนอยู่มากมาย

“ห้องนี้ไม่ได้” เยี่ยเจิ้นถิงปฏิเสธเสียงราบเรียบ “เลือกห้องอื่นเถอะ”

“ทำไมละคะ” หลิงหลงพูดอย่างฉุนเฉียวใส่เขา “ฉันอยากอยู่ห้องข้างๆคุณนี่นา”

เฟิงเชียนเสวี่ยขมวดคิ้ว กลั้นหายใจ ฟังความเคลื่นไหวด้านนอก

หรือหลิงหลงรู้ว่าเธออยู่ในนี้ ดังนั้นจึงเจตนาพูดเช่นนี้

เยี่ยเจิ้นถิงคงไม่เห็นด้วยหรอกนะ?

เสื้อคลุมและรองเท้าของเขายังอยู่ในห้อง ห้องอาบน้ำก็มีข้าวของเครื่องใช้ของเขา

ใครก็ตามถ้าได้มาเห็นสภาพของเธอในตอนนี้ และเค้าโครงในห้องนี้ ย่อมสามารถมองออกได้ถึงความสัมพันธ์ระหว่างเธอกับเขา…

“คุณปู่ดื่มชา” เยี่ยเจิ้นถิงชงชาผูเอ่อร์ที่สะสมไว้หลายปีให้คุณท่านเองกับมือ

“อืม” คุณท่านเยี่ยยกชาขึ้นจิบคำหนึ่ง ถอนใจและพูดว่า “การชงชาก็เป็นศิลปะอย่างหนึ่ง ชงชาหยาบๆ ก็น่าเสียดายใบชาดีๆ”

“พรุ่งนี้ผมจะหาผู้เชี่ยวชาญด้านศิลปะการชงชามาครับ” เยี่ยเจิ้นถิงกล่าว

“ไม่จำเป็น” คุณท่านเยี่ยพูด “พรุ่งนี้ฉันสั่งให้คนไปแจ้งผู้เชี่ยวชาญด้านศิลปะการชงชาของฉันให้มาแล้ว”

“。。。 “ เยี่ยเจิ้นถิงตะลึงไปสักพัก พูดถามต่อจากนั้นว่า “คุณปู่วางแผนมาอยู่ที่นี่นานแค่ไหน”

“ทำไม เพิ่งมาก็อยากให้ฉันไป?” คุณท่านเยี่ยพูดเสียงเย็นชา

“ไม่ใช่…”

“หรือกลัวฉันทำให้ผู้หญิงคนนั้นลำบากใจ” คุณท่านเยี่ยตรงเข้าประเด็น

ห้องถัดไป เฟิงเชียนเสวี่ยที่กำลังแอบฟังอยู่ที่ระเบียงหน้าต่างตื่นตระหนก กระสับกระส่ายในใจ…

“คุณปู่งานยุ่งมากมายในแต่ละวัน คงไม่ได้รีบตั้งใจมาที่ไห่เฉิงเพราะเรื่องเล็กน้อยนี้ใช่ไหม” เยี่ยเจิ้นถิงยังสงบนิ่งมาก “คุณป้าไปหาคุณปู่เหรอ”

“ฮึ” น้ำเสียงของคุณท่านเปลี่ยนเป็นเข้มงวด “แกยังจำได้เหรอว่าเขาเป็นป้า?”