สามหนูน้อยอัจฉริยะ:มาเฟียคลั่งรัก นิยาย บท 296

เฟิงเชียนเสวี่ยต้องการผลักเขาออก แต่เพิ่งยื่นมือออกไป ก็รู้สึกตึงที่เอว ปวดจนต้องนิ่วหน้า

เยี่ยเจิ้นถิงรีบปล่อยเธอ “เป็นอะไร”

“เจ็บ~” เฟิงเชียนเสวี่ยเหงื่อผุดออกจากหน้าผาก ร่างกายแข็งทื่ออยู่ตรงนั้น ไม่กล้าขยับเขยื้อน

เยี่ยเจิ้นถิงไม่กล้าโดนตัวเธออีก และดึงเธอมาอย่างระมัดระวัง ให้เธออยู่ในท่าเดิม นอนตะแคงหันหลังให้เขา

เฟิงเชียนเสวี่ยขดตัวและตัวสั่น

เหงื่อออกจากร่างกายไม่หยุดหย่อน ในไม่ช้าชุดนอนผ้าไหมก็เปียกโชก

เยี่ยเจิ้นถิงขมวดคิ้วแน่น หยิบมือถือโทรฯหาเหลยอวี่ “มานี่หน่อย”

“ไม่ต้องหรอกค่ะ” เฟิงเชียนเสวี่ยรีบห้ามเขา “คุณหมอเหลยบอกแล้ว ว่าคืนนี้จะปวดมาก พรุ่งนี้จะดีขึ้น”

ในสาย เหลยอวี่พูดอย่างระมัดระวังว่า “ใช่ค่ะ คุณชายเยี่ย กล้ามเนื้อที่เอวของเธอเคล็ด คืนนี้คงต้องทรมานแน่ๆค่ะ พรุ่งนี้ถึงจะดีขึ้น ถ้าหากเจ็บจนทนไม่ไหว ก็กินยาแก้ปวดได้ค่ะ ฉันวางไว้ที่หัวโต๊ะแล้ว…”

เยี่ยเจิ้นถิงลุกจากเตียงไปหยิบยาแก้ปวดให้เฟิงเชียนเสวี่ย

เฟิงเชียนเสวี่ยส่ายศรีษะไม่ยอมกิน “ฉันนอนสักหน่อยเดี๋ยวก็หายแล้ว ปิดไฟ มันแยงตา”

เยี่ยเจิ้นถิงวางยาลง เห็นเธอพยายามอดทนต่อความเจ็บ เขาก็มิอาจซ่อนความเจ็บปวดใจในดวงตาของเขาได้ แต่ปากกลับพูดว่า “สมน้ำหน้า ใครใช้ให้คุณมาขวางอยู่ข้างหน้าเขา?”

เฟิงเชียนเสวี่ยจ้องเขาด้วยความเดือดดาล ความโกรธแทบจะระเบิดออกมาจากดวงตา

“คุณลองจ้องอีกทีสิ?” เยี่ยเจิ้นถิงพูดอย่างเย็นชา

เฟิงเชียนเสวี่ยมองไปทางอื่น น้ำตาไหลด้วยความน้อยใจ

เยี่ยเจิ้นถิงเห็นท่าทางของเธอ ในใจเหมือนมีไฟสุมทรวง กลัวจะทำอะไรเธออีก จึงได้แต่สวมเสื้อผ้า ไปปิดไฟแล้วจากไป

เฟิงเชียนเสวี่ยได้ยินเสียงฝีเท้าที่อยู้ด้านนอก ในใจรู้สึกผสมผสานยากจะเอ่ยวาจา...

เธอไม่เข้าใจ เขาคิดอะไรอยู่…

ปากบอกว่ารัก ทว่ากลับทำร้ายเธอ;

ปากบอกว่าไม่รัก ทว่ากลับหวงแหนและปราถนาอยากควบคุม นานๆครั้ง ก็มอบความอบอุ่นและความเอาใจใส่ให้แก่เธอ

นี่คืออะไรกันแน่

เยี่ยเจิ้นถิงนำเยี่ยฮุยและบอดี้การด์ส่วนตัวไปยืนรอต้อนรับคุณท่านเยี่ยหน้าประตู

บอดี้การด์และเหล่าคนรับใช้ยืนเรียงสองแถว ทักทายทำความเคารพ “สวัสดีคุณท่านเยี่ย!”

เยี่ยเจิ้นถิงเดินไปเปิดประตูเอง และประคองคุณท่านลงจากรถ

อีกด้าน เยี่ยฮุยเปิดประตูรถ ต้อนรับหลิงหลงลงจากรถ

หลิงหลงเปลี่ยนเครื่องแต่งตัว ดูอ่อนโยนนุ่มนวลงามสง่า แม้แต่ดวงตาคู่ที่ดูดุดันของเขา ตอนนี้ยังเต็มไปด้วยรอยยิ้ม

“คุณปู่ หนูประคองนะคะ!”

หลิงหลงเดินอ้อมไปพยุงคุณท่านเยี่ย

“อืม ดี” คุณท่านเยี่ยใจดีและเข้ากับคนง่าย ดูท่าทางพออกพอใจหลานสะใภ้ในอนาคตมากกกก“เป็นเพราะคุณปู่ หนูถึงสามารถมาบ้านเจิ้นถิงได้” หลิงหลงแสร้งทำเป็นกระเง้ากระงอดและมองดูเยี่ยเจิ้นถิง “ก่อนหน้านี้ยังไงเขาก็ไม่ยอมให้หนูมา”

เยี่ยเจิ้นถิงไม่พูดอะไร

คุณท่านเยี่ยเหลือบมองเขา และสั่งว่า “วิลล่าริมทะเลของเธออยู่ไกลเกินไป ตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป ก็มาอยู่ที่นี่สิ”