สามหนูน้อยอัจฉริยะ:มาเฟียคลั่งรัก นิยาย บท 329

ณ โรงพยาบาล...

หลงหลงตื่นขึ้นและกำลังนั่งอยู่บนเตียง พยาบาลกำลังป้อนโจ๊กผักที่ดีต่อสุขภาพและมีคุณค่าทางโภชนาการให้เขา

เฉินเฉินและเย่ว์เย่ว์ก็แบ่งของกินอร่อยๆ ให้กับเขา

เฉินเฉินใช้ทิชชู่เช็ดปากของหลงหลงเป็นครั้งคราวและถามด้วยความเป็นห่วง "เอ้อร์เป่า นายรู้สึกอย่างไรบ้าง เจ็บไหม"

"เจ็บนิดหน่อย แต่โอเคขึ้นแล้ว" หลงหลงยกกำปั้นของเขาขึ้นแล้วทำท่าที่ดูแข็งแรง "สำหรับคนที่ฝึกศิลปะการต่อสู้ อาการบาดเจ็บเล็กน้อยนี้จิ๊บๆ"

“นายรีบเอามือลงเลยนะ ที่มือยังมีสายน้ำเกลืออยู่ ไม่ต้องอวดเบ่งเลย”

เฉินเฉินทำท่าเป็นพี่ใหญ่และออกคำสั่งอย่างจริงจัง

“ใช่แล้ว เอ๋อร์เป่าตอนนี้นายเป็นคนป่วยอยู่นะ ต้องระวังตัวรู้ไหม”

เย่ว์เย่ว์ก็ขมวดคิ้วและพูดสอนหลงหลง

"ก็ได้" หลงหลงทำหน้ามุ่ยแล้วดื่มโจ๊กต่อและพูดกับพยาบาลสาวว่า "พี่พยาบาลสาวฮะ พี่สวยจัง มีแฟนหรือยังฮะ"

"ฮ่าฮ่า" พยาบาลอดไม่ได้ที่จะหัวเราะออกมาดังๆ "ยังไม่มีจ่ะ หนูจะแนะนำให้พี่เหรอ"

“พี่ว่าผมเป็นไงฮะ” หลงหลงขยิบตาและยิ้มเยาะ

"ฮ่าฮ่าฮ่า..." พยาบาลหัวเราะเสียงดังและหมอที่อยู่ข้างๆ ก็อดหัวเราะไม่ได้เช่นกัน

"คุยอะไรกันอยู่น่ะ ดูมีความสุขจัง"

เสียงของคุณท่านเยี่ยมาพร้อมกับเสียงไม้ค้ำและเสียงฝีเท้า

เยี่ยเซินช่วยพยุงเขาเข้ามาในห้องผู้ป่วยและตามด้วยผู้อำนวยการรพ.กับผู้เชี่ยวชาญด้านเด็กสองคนแล้วก็บอดี้การ์ดอีกสองสามคน

"สวัสดีฮะคุณปู่" เฉินเฉินและเย่ว์เย่ว์ทักทายอย่างสุภาพ

"นี่คือคุณปู่ที่ทำให้อุบัติเหตุเกิดขึ้นงั้นเหรอ" หลงหลงเอียงศีรษะและมองดูคุณท่านเยี่ยอย่างพินิจพิเคราะห์ "คุณดูใจดีมีเมตตา ไม่เห็นจะเหมือนคนไม่ดีเลยแฮะ"

"ฮ่าฮ่าฮ่า..." คุณท่านเยี่ยหัวเราะเสียงดัง "แน่นอนฉันไม่ใช่คนเลว ไม่อย่างนั้นฉันคงไม่มาเยี่ยมเธอ"

"โอ้ ในเมื่อไม่ใช่คนเลว งั้นก็แค่ไม่ระวังแล้วบังเอิญมาชนผมสิ" หลงหลงเลียเมล็ดข้าวที่ริมฝีปากของเขา และวิเคราะห์อย่างจริงจัง "ในเมื่อไม่ได้เจตนางั้นผมยกโทษให้ละกัน"

"ขอบคุณสำหรับความเมตตานะ"

คุณท่านเยี่ยมองไปที่หลงหลงด้วยรอยยิ้มที่ยิ้มแย้ม แม้ว่าเด็กคนนี้จะดูเหมือนกับเฉินเฉินทุกประการ แต่บุคลิกของเขากลับแตกต่างกันโดยสิ้นเชิง

บุคลิกของเฉินเฉินนั้นเหมือนกับเยี่ยเจิ้นถิงมากกว่า เข้มงวดและจริงจัง มีสติปัญญาและการคิดเชิงตรรกะที่ค่อนข้างสูง

และหลงหลงก็เหมือนกับเยี่ยเจิ้นถิงในเวอร์ชั่นที่ไร้เดียงสาและไร้กังวลก่อนที่ครอบครัวเยี่ยจะประสบกับเรื่องร้ายๆ หรือให้พูดชัดเจนก็คือ เขาเป็นอีกบุคลิกหนึ่งที่เยี่ยเจิ้นถิงลึกๆแล้วอยากจะเป็น...

และเย่ว์เย่ว์ก็เหมือนดินแดนบริสุทธิ์ในโลกของเยี่ยเจิ้นถิง คือนางฟ้าที่เขาอยากจะปกป้อง

เด็กทั้งสามนี้มีบุคลิกและลักษณะเฉพาะที่แตกต่างกัน ซึ่งแต่ละลักษณะทำให้คุณท่านเยี่ยล้วนแต่รักและเอ็นดู...

"ไม่ต้องเกรงใจฮะ จากนี้ไปเราก็เป็นคนกันเองแล้ว" หลงหลงดูใจดีมากและส่งเกี๊ยวกุ้งให้คุณท่านเยี่ย "มีของดีๆก็ต้องแบ่งปันกัน คุณปู่ฮะ อันนี้ให้ปู่ฮะ"

"ฮ่าฮ่าฮ่า ขอบคุณ" คุณท่านเยี่ยไม่สนใจรอยที่เปื้อนบนมือของหลงหลงเลย เขารับเกี๊ยวกุ้งมากินแล้วก็ถอนหายใจ"

หลานของปู่ ตอนเด็กๆเขาก็ชอบกินเกี๊ยว แต่ต่อมาก็ไม่กินแล้ว

“ทำไมล่ะ” เด็กทั้งสามถามอย่างสงสัย

"ไม่มีอะไรหรอก..." คุณท่านเยี่ยยิ้มและเปลี่ยนเรื่อง "เป็นอย่างไรบ้าง ติดต่อแม่ของเธอหรือยัง"

"ติดต่อไม่ได้ฮะ..." สีหน้าของเฉินเฉินมืดมนทันที เขาก้มหน้าลงด้วยความหงุดหงิด

"ฮือฮือฮือ..." เย่ว์เย่ว์สะอื้นทันทีเมื่อได้ยินคำว่าหม่ามี๊และน้ำตาเธอก็ไหลออกมา "หม่ามี๊ไม่ต้องการเราแล้ว หม่ามี๊ไม่แม้แต่จะมาหาพวกเราด้วยซ้ำ..."

เสียงร้องไห้ของเด็กน้อยทำให้ผู้คนรู้สึกเป็นทุกข์และทุกคนก็ใจหาย

“คนเก่ง อย่าร้องนะ อย่าร้อง”

เมื่อเห็นเย่ว์เย่ว์ร้องไห้ คุณท่านเยี่ยก็ตกใจและรีบหยิบผ้าเช็ดหน้าออกมาเช็ดน้ำตาของหนูน้อย "ปู่อยู่ที่นี้แล้ว ปู่จะดูแลพวกเธอเอง"

"ซานเป่า ไม่ร้องนะ" เฉินเฉินกอดเย่ว์เย่ว์และแกล้งทำเป็นเข้มแข็งเพื่อปลอบเธอ "หม่ามี๊ไม่มีทางทิ้งเราหรอก หม่ามี๊อาจจะเดินทางไปทำธุรกิจต่างเมือง เธอลืมไปหรือเปล่าว่าหม่ามี๊มีเจ้านายที่ทั้งดุทั้งแย่ ที่ชอบให้หม่ามี๊ทำงานล่วงเวลาตลอด”