สามหนูน้อยอัจฉริยะ:มาเฟียคลั่งรัก นิยาย บท 335

ในที่สุดเด็กๆ ก็รู้สึกปลอดภัยหลังจากได้เห็นครูที่คุ้นเคย

คุณท่านเยี่ยก็ไปหลังจากบอกลาพวกเขาเสร็จ ก่อนไปเขากำชับเด็กๆ ซ้ำๆ ว่าหากพวกเขาพบปัญหา หรืออันตราย พวกเขาสามารถโทรหาเขาได้ตลอดเวลา แล้วท่ายจะรีบมาหาปกป้องพวกเขา

เด็กทั้งสามคนซาบซึ้งและสวมกอดคุณท่านเยี่ยแล้วก็กล่าวลาเขา

คนจากโรงพยาบาลส่งเด็กทั้งสามไปที่รถพยาบาล มอบหมายให้กุมารแพทย์ พยาบาลสามคนและครูทั้งสามพาพวกเขากลับบ้าน

แบบดังนี้ทำให้เด็กๆ ห้องอื่นอดอิจฉาไม่ได้

รถตำรวจเคลียร์ทาง โดยมีรถแพทย์อยู่ตรงกลาง รถของเยี่ยเจิ้นถิงก็ตามมาและพวกเขาขับรถไปที่หมู่บ้ายซิ่งฝูด้วยกัน

ในเวลาเดียวกันเฟิงเชียนเสวี่ยก็หาโทรศัพท์เจอ แต่แบตเตอรี่หมดและเธอต้องชาร์จ

“เอาที่ชาร์จแล้วไปชาร์จบนรถ ตอนนี้ที่บ้านไม่ปลอดภัย” ฉู่จือมั่วนำเสื้อโค้ทมาให้เธอ

"อือ" เฟิงเชียนเสวี่ยตามเขาและออกไปอย่างรวดเร็ว

ทั้งสองเข้าไปในรถและตรงไปที่วิลลาในสวนสไตล์จีนของคุณท่านเยี่ยที่ชานเมืองทางตอนเหนือ

ระหว่างทางเฟิงเชียนเสวี่ยมองไปที่ถนนที่คุ้นเคยตรงนอกหน้าต่างและรู้สึกราวกับว่าเธอถูกสะกด เธออยากเจอเด็ก ๆ ให้เร็วที่สุดและไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นเธอจะไม่มีวันแยกจากพวกเขา

"เชียนเสวี่ย ไม่ต้องกังวล" ฉู่จือมั่วจับมือของเฟิงเชียนเสวี่ยไว้แน่น "พอเราเจอคุณท่าน ฉันจะเล่าเรื่องนี้ให้เขาฟัง เขาจะต้องสั่งให้ เยี่ยเจิ้นถิงปล่อยเด็กไปอย่างแน่นอน"

"ฉันก็หวังอย่างนั้น..."

เฟิงเชียนเสวี่ยถอนหายใจยาวๆและเรียกสติกลับคืนมาแล้วเปิดโทรศัพท์

ในเวลานี้เธอไม่ได้สังเกตเลยสักนิดว่าขบวนของเด็กๆ กำลังมุ่งหน้ากลับบ้านจากบนถนนอีกฟากหนึ่งของป่า...

เมื่อโทรศัพท์เปิดเฟิงเชียนเสวียก็เห็นสายที่ไม่ได้รับและข้อความที่ไม่คุ้นเคยสองสามสายและเธอก็พูดอย่างตื่นเต้นทันที "พระเจ้าช่วย ต้าเป่าโทรหาฉัน แต่ฉันไม่ได้รับสาย"