สามหนูน้อยอัจฉริยะ:มาเฟียคลั่งรัก นิยาย บท 334

เฉินเฉินเงยหน้าขึ้นและพบกับดวงตาที่ทรงอำนาจและเย็นชาคู่หนึ่งพร้อมกับยิ้มแสยะของเขา "เจ้าหนูน้อย เธอเคยได้ยินชื่อของเซิ่งเทียนเหรอ"

ร่างกายที่สูงเด่นของเยี่ยเจิ้นถิงราวกับสัตว์ป่าที่มองดูเฉินฉินที่อ่อนแออย่างได้ใจ

ในเวลานี้คนโตและเด็กน้อย ทั้งสองมองหน้ากันทำให้เกิดความแตกต่างที่เห็นได้ชัด

"คุณเองเหรอ" เฉินเฉินมองไปที่เยี่ยเจิ้นถิง คิ้วของเขาขมวดแน่นและมือก็กำแน่น

"อ๊า..."

และทันใดนั้นเย่ว์เย่ว์ก็กรีดร้องด้วยความหวาดกลัว จากนั้นก็ไปซ่อนอยู่ข้างหลังคุณท่านเยี่ยมือเล็กๆ ของเธอจับเสื้อของเขาตัวสั่นด้วยความตกใจ

"ไม่ต้องกลัว ไม่ต้องกลัว" คุณท่านเยี่ยรีบกันเย่ว์เย่ว์ไว้ข้างหลังเขาแล้วก็ปลอบอย่างอ่อนโยน "เย่ว์เย่ว์นี่คือหลานชายของปู่ เขาไม่ใช่คนเลว"

เขาพูดแล้วก็เขาชี้ไปที่เยี่ยเจิ้นถิงอีกครั้งและพูดว่า "ดูแกสิ แกทำให้เด็กๆ กลัว"

“เขาเป็นหลานชายของปู่เหรอ” เฉินเฉินหน้าซีดด้วยความตกใจ

"เขา เขา เขา..."

เย่ว์เย่ว์กลัวมากจนพูดติดอ่าง จะพูดก็ยังพูดไม่ชัด เธอทำได้แค่ซ่อนตัวอยู่ข้างหลังคุณท่านเยี่ยและตัวสั่น

"ทำไมเหรอ ไม่เหมือนเหรอ" เยี่ยเจิ้นถิงยกมุมปากขึ้นและแสดงรอยยิ้มจอมปลอม "ไม่ต้องกลัว ลุงไม่ทำร้ายพวกเธอหรอก ลุงจะส่งพวกเธอกลับบ้าน"

"คุณไม่ต้องส่ง" เฉินเฉินขมวดคิ้วและจ้องมองเขาด้วยความโกรธ

"เฉินเฉิน เราเป็นอะไรไป" คุณท่านรู้สึกว่าเฉินเฉินแปลกๆ ดังนั้นเขาจึงเดินไปเกลี้ยกล่อมเขาทันที "ไม่ต้องกลัวนะ พวกเราไม่อยากให้เขาไปส่งงั้นเดี๋ยวปู่ไปส่ง"

ทันใดนั้น เขาก็ขมวดคิ้วและพูดกับเยี่ยเจิ้นถิงว่า "ดูสิแกทำเด็กๆกลัวกันหมด แกไม่ต้องไปส่งพวกเขาแล้วฉันไปส่งเอง"

"ผมยังไม่ได้ทำอะไรเลย" เยี่ยเจิ้นถิงผายมืออย่างช่วยไม่ได้ "บางทีผมอาจดูน่ากลัว?"

"ออกไป อย่าทำให้เด็กกลัว" คุณท่านเยี่ยผลักเขาออกไปอย่างหมดความอดทน

“ปู่ครับ นี่ผมเป็นหลานแท้ๆของคุณนะ”