สามหนูน้อยอัจฉริยะ:มาเฟียคลั่งรัก นิยาย บท 351

“หม่ามี้ ถ้าหม่ามี้ไม่อยากให้พวกเราออกไปทานมื้อเย็นข้างนอก พวกเราก็จะไม่ไปครับ แต่อย่างน้อยก็ควรจะบอกคุณปู่หน่อยนพครับ” เฉินเฉินค่อนข้างที่จะรอบคอบ “ผู้ที่มานั้นล้วนเป็นแขก พวกเราจะปฏิเสธไม่ต้อนรับเขาไม่ได้นะ”

“ใช่ๆๆ” หลงหลงพยักหน้า ร้อนรนจนเหงื่อตก

“หม่ามี้ไม่ได้หมายความว่าแบบนั้น…”

“คุณแม่ซานเป่า คุณท่านเยี่ยมาแล้วนะ”

เฟิงเชียนเสวี่ยยังพูดไม่ทันจบ เสียงเรียกของพยาบาลก็ดังมาจากด้านนอก

“ต้าเป่า ออกไปต้อนรับหน่อยนะ” เฟิงเชียนเสวี่ยกดเสียงให้ต่ำ แล้วพูดกับเฉินเฉิน “บอกว่าหม่ามี้ไม่สบาย ไม่สะดวกที่จะออกไปเจอแขก แล้วก็อย่าให้คุณปู่เข้ามานะ บอกท่านให้รอข้างนอกสักครู่ แล้วพวกหนูก็เปลี่ยนชุดแล้วออกไปทานข้าวกับท่านนะ”

“ห้ะ” เฉินเฉินไม่เข้าใจเลย เขาขมวดคิ้วแล้วถามว่า “หม่ามี้ ทำไมละครับ แขกมาถึงแล้วปฏิเสธการต้อนรับแบบนี้มันจะไม่ดีไหมครับ”

“ใช่แล้วๆ!” หลงหลงกับเย่ว์เย่ว์เองก็เห็นด้วย

“ที่จริงก่อนหน้านี้หม่ามี้เคยเจอกับคุณปู่มาแล้ว ระหว่างเรามีเรื่องเข้าใจผิดกันนิดหน่อย…” เฟิงเชียนเสวี่ยอธิบายอย่างระมัดระวัง “ดังนั้น หม่ามี้จึงไม่อยากให้ท่านรู้ว่า หม่ามี้เป็นหม่ามี้ของพวกหนู”

“อ้อ!” หลงหลงกับเย่ว์เย่ว์พยักหน้ากันอย่างไม่เข้าใจนัก

“เข้าใจแล้วครับ” แต่เฉินเฉินกลับฟังเข้าใจจริงๆ “วางใจได้ครับหม่ามี้ พวกเราจะเก็บเป็นความลับให้เองครับ”

“ใช่ๆ เก็บเป็นความลับ” หลงหลงกับเย่ว์เย่ว์เห็นด้วยอีกครั้ง

“แบบนี้แหละถูกแล้ว” เฟิงเชียนเสวี่ยถอนหายใจโล่ง “ดังนั้น ถ้าคุณปู่ถามขึ้นมาว่าพ่อกับแม่คือใคร พวกหนูอย่าตอบไปตรงๆ เข้าใจไหม”

“เข้าใจครับ/ค่ะ” เด็กทั้งสามตอบเป็นเสียงเดียวกัน

“ถ้าเอ้อร์เป่าซานเป่าพูดไม่เป็น ถ้าเจอคำถามแบบนี้ก็ให้เงียบไว้นะ ให้ต้าเป่าเป็นคนพูดเองนะ เข้าใจไหม” เฟิงเชียนเสวี่ยกำชับอีกครั้ง

“เอาหล่ะ ออกไปกันเถอะ” เฟิงเชียนเสวี่ยปล่อยเย่ว์เย่ว์

“ขอบคุณค่ะหม่ามี้!” เย่ว์เย่ว์รีบก้าวเท้าวิ่งออกไป แถมยังเรียกอย่างสนิทสนมว่า “คุณปู่ๆ!”